Η φθηνια στο μεγαλειο της

 

 

 

 

 

Μπορω να αποδεχτώ τα παντα στους ανθρωπους και παντα θα με ακούσεις να λεω πως κανεις τους δεν εχει τόσα ελαττώματα οσα εγω,αυτο με κανει να δέχομαι το οτιδήποτε να ειμαι ετοιμη να ακουσω και να μπω στην θέση του αλλου... 

Mα την φτήνια δεν την μπορω, δεν την θελω..Eιναι σαν να ειμαι αλλεργική και δεν κανω πλακα... 

 

Να αισθάνεσαι πως διπλα σου κάθεται κάποιος που ειναι κενός άδειος κάποιος που το κόστος της αξίας του δεν υπερβαίνει αυτη των τσιγάρων σου και για κανεναν λόγο δεν άξιζε τα δάκρυα και τις θυσίες, που αλλωτε εκανες και ολα εκείνα που είχες σκοπό να κανεις...

 

Να τον κοιτας στα ματια και να ξερεις οτι δεν σε βλέπουν ενω εσυ κραυγαζεις πως υπάρχεις και δεν ειναι το λαθος δικο σου, στο λεω τωρα χρονια μετα που το κατάλαβα ...το λαθος κρύβεται στην αξια του ανθρώπου που εχεις διπλα σου ,το οτι δεν κατάλαβαι ποτε ποια εισαι, τι άξιζεις ,πως μπορει να βγάλει στην επιφάνεια τον ιδανικό εαυτό σου και το ποσο ευτυχισμένη θα σε έκαναν ολα αυτα τα ασήμαντα που στιγμη δεν σκεφτηκε να σου δώσει..!

 

Ανθρωποι που με τα ματια τους σου τάζουν τα παντα, άνθρωποι που ποτε δεν θα σου δώσουν κατι...

Ναι συμβαίνει συχνά να τους πιστέψεις, να σε μαγέψει η φθήνια, να κανεις ονειρα χωρις μέλλον και να αφησεις ολη σου την ζωή για καποιον που με την πρώτη ευκαιρια θα αφησει εσενα η μαλλον οχι δεν θα σε αφησει για να σε αφησει κάποιος πρεπει να σε εχει κρατήσει πρώτα και αυτος ουτε που σε άγγιξε....

 

Τα βάζεις με σενα, τι επαθες, πως την πατησες παλι, πως μπέρδεψες το σημερα με το για παντα πως δεν ειδες εκεινη την μεγαλη ταμπέλα που σε όριζε δεύτερη ...

Φθηνούς ανθρωπους μπορεις να συναντήσεις παντου στο μπαρ που συχνάζεις στην στάση του λεωφορειου η ακομα και μεσα σου....Το θεμα ειναι να μην τους βάλεις στην ζωή σου και αν τους έβαλες να τους βγάλεις γρήγορα πριν σου κατσικωθουν και σε κανουν όμοιο τους γιατι ειναι κολλητική η φθήνια ,οταν μάθεις να μην περνεις σταματάς και να δίνεις ετσι ξαφνικα μια μερα αφου σου τα χει πάρει ολα σταματάς να προσφερεις ,και για χρονια δεν μπορεις να δώσεις!

 

Το χειρότερο ειναι οταν κάποια μερα συννηδειτοποιεις το για ποιον άνθρωπο τα εκανες ολα αυτα, αν άξιζε τον κόπο δίνεις ελαφρυντικά και χαμογελάς με το χρόνιο χαλί σου, αν ομως καταλήξεις πως εδωσες τα παντα και πήρες φθήνια εκει προβληματίζεσαι απογοητευεσαι και πονας, μα να χαιρεσαι γιατι αυτα τα συναισθηματα δεν τα γνωριζει η φθηνια...

 

                                                                                                        τον νου σου....!