Τον έρωτευτηκες,δεν θυμασαι τι βρήκες σε αυτόν που δε το είχαν οι άλλοι, τι το τοσο ιδιαίτερο είχαν τα ματια του,η τι ηταν αυτο που σε μαγνητιζε κ σε εκανε να μουδιαζεις καθε φορα που βρισκόταν στο ίδιο μέρος,πάντως με σιγουριά μπορεις να πεις οτι τον ερωτεύτηκες και εκείνο το πρώτο φιλι που σε εκανε να ξενύχτας σαν δεκαπενταχρονο ακομα να το ξεχάσεις αλλα ισως κ να φταίει πως δεν έχεις κ αλλες αναμνήσεις απο εκείνον μόνο κάτι ψευτοεικονες κ κάτι γαματα σεναρια που δημιουργούσε το άρρωστο μυαλό σου ετσι για να μην χάνεται η επαφή,μοιράζεις ομως τς ευθύνες,δεν φταίει μονο αυτος σκέφτεσαι που δεν εκτίμησε την απεριόριστη αλλα κρυφή αγαπη που του εδινες,φταις κ εσυ που δεν εκανες ποτε αυτη την αγαπη φανερή,σαν να ντρεποσουν και την κράτουσες μεσα σου φυλαχτό,κανά δυο φίλες ξέραν μονο,κάποια γέλια κ κάποια σκουντηματα οταν ηταν εκει,αλλα τιποτα ουσιαστικο,σαν να μην αφορούσε αυτόν,αυτος ο έρωτας,σαν να ηταν κάτι δικο σου που δημιουργήθηκε απο σενα και θα πεθάνει σε σενα...ισως και εγωιστικο καθώς ο πόθος για να το ζησεις έστω και σε ονειρο,σε αναγκαζε να μην πεις κουβέντα μην κ με μιας διαλύσει ολα εκείνα τα ιδανικά σενάρια!δεν την κυνηγήσες ομως εκείνη την αγαπη οχι οσο της αξιζε και έμαθες να ζεις με αυτα, να παρηγορησε...Θα ρθει έλεγες κ πέρασαν οι μήνες,θα ρθει έλεγες κ πέρασαν τα χρονια,θα ρθει έλεγες κ πέρασε κ αυτο που κάποτε το έλεγες έρωτα κ τωρα απωθημενο...το δικο σου παντοτινο απωθημενο!
Φοβαμαι μηπως συνηθισω ετσι...Παντα απο μακρυα να σαγαπω!
Γιωργος Σεφερης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου