Ειλικρινα

 

 

 Τιποτα δεν εκανα, μπορω αν θες να στο ορκίστω,τιποτα που να μπορεις να με ενοχοποιησεις, τιποτα για να χρησιμοποιήσεις εναντίων μου,τιποτα που να μπορεις με σιγουριά να πεις πως σε πρόδωσα ουτε ερωτα-ουτε αγκαλιές-ουτε φιλια, ειχε η προδoσια μου ...

Μπορει να μην με πιστέψεις, μπορει να νομίζεις πως το ενα μου ψέμα διαδέχεται το αλλο, αλλα αυτη ειναι ολη η αληθεια, ωμή-μα καίει...καίει πιο πολυ και απο φωτιά, καίει τα σώθηκα μου, το μυαλό μου, ολο μου το ειναι καίει ...

Ήμουν μαζι του, δεν το αρνούμαι, δυο μερες κράτησε ολο και ολο, και μετα τελείωσε μα με σιγουριά μπορω να σου πω οτι το μονο που τελειώνει, ειναι αυτο που δεν άρχισε ποτε,ολα τα αλλα καπου υπάρχουν, και εκείνος υπαρχει μεσα μου....

Ακομα και τωρα που σου μιλάω, οταν ξεκαρδιζομαι, και οταν κλαίω με λυγμούς,εκείνος ειναι η βαθιά αιτία,πισω απο καθε αφορμή ... Καθόμασταν για ωρες ο ένας απέναντι στον άλλον και συζητούσαμε χωρις ενδοιασμούς, χωρις πρεπει, μα νιώσαμε τύψεις ,τύψεις για την ευτυχεια εκείνων των λίγων ωρών....τύψεις που δεν είχαμε ξανανιώσει ετσι,ουτε εγω μαζι σου ουτε εκείνος μαζι της...Με κοίταξε στα ματια ,εχει τα πιο όμορφα ματια που ειχα δει, δεν ειναι το χρώμα που τα κανουν, ειναι που ξερει να με κοιτάει και να αισθάνομαι οτι με βλεπει,οτι μπορει να διαβάσει τη ψυχή μου,δεν βλεπει αυτο που θέλει να δει,βλεπει αυτο που ειμαι,ετσι οπως ειμαι...Με ρώτησε για ποιο λόγο ήμουν εκει, δεν ηξερα ακριβώς και ουτε μπόρεσα ποτε να του δωσω να καταλάβει πως ήμουν εκει, γιατι μου αρκούσε να μιλάω σε καποιον χωρις να περιμενει κατι απο μενα,χωρις να περιμενω κατι εγω απο αυτόν,χωρις να πρεπει να βγει καπου ολο αυτο ...

Σου εχει τύχει ποτε να ντρέπεσαι για τις σκέψεις σου,για αυτα που θελεις, αυτα που νιώθεις...; Αυτο αισθάνομαι ,ντροπή,βαθιά ντροπή...Μα δε μετανιώνω,σε κοιτάζω στα ματια και δεν μετανιωνω...Μεσα μου ισως και να σου δίνω ευθύνες για ολο αυτο, αν προσπαθουσες έστω και λιγο να με διεκδικήσεις, τωρα δεν θα φτάναμε ως εδω, μα με έβλεπες να φευγω και σφραγιζες τα ματια σου,μεχρι να τα ανοίξεις ειχα απομακρυνθεί τοσο που εμοιαζε ευκολότερο το να φυγω, απο το να γυρισω πισω...! Οχι δεν θα ψάξω να τον βρω, και ουτε θελω αλλες στιγμές μαζι του ,ηταν αρκετές αυτες που έζησα, αρκετές για να σε βγάλει απο μεσα μου, αρκετές για να μου δείξει τα όρια μου, τις αντοχές μου, τα λάθη που τοσο εύκολα μπορω να κανω...Καποιες φορές οταν σκευτομαι τα βραδια μαζι του, απορώ με τα σημάδια που άφησε στο σώμα μου χωρις να με αγγίξει, και την τοσο οικία του ανάσα, χωρις να εχω νιώσει τα φιλια του,δεν τον άφησα ουτε ενα φιλι να μου χαρίσει ειχα απο σενα αρκετα,αλλα πραγματα γύρευα απο εκείνον, και τα πήρα ολα...Τα κρατάω μεσα μου και μου δίνουν δύναμη να φευγω απο ολα αυτα που μου αρέσουν λιγο,που  με περιορίζουν, που με κανουν να αισθάνομαι λίγη...Δυναμη να φυγω και απο σενα , να βρω εμενα...!

Μετανιωνω

  

 Μετανιώνω, αληθεια μετανιώνω ...οχι για ολα αυτα που εκανα η που σου έδωσα αλλα για ολα εκείνα που δεν εκανα, και δεν έδωσα, ειτε απο φόβο ειτε απο το οτι πίστεψα έστω και για μια στιγμη οτι ολο αυτο θα κρατούσε για παντα ...

  Ξαπλωνω αγκαλιάζοντας το σώμα μου στο κρεβάτι μας και μετανιώνω για όλες εκείνες τις νύχτες που κοιμήθηκα και δεν έμεινα να σε κοιτάζω, ετσι για να χω αποθέματα τωρα που πραγματικά το χρειάζομαι... Μετανιώνω για το μουτρα που εκανα,αν ηταν χαμόγελα ισως ησουν ακομα εδω ....Μετανιώνω για τις φορές που πήγα να πω σαγαπω, και σε ρώτησα απλα αν εισαι κουρασμένος μα σαγαπω ηταν και κείνο....Μετανιώνω που σε βρηκα εκείνο το βραδυ που παίζαμε κρυφτό στις τρεις τα ξημερώματα, αν δεν σε εβρισκα ισως να σουν ακομα κρυμμένος στο σπιτι μας, και εγω να περπατούσα στις μύτες μην και με τρομαξεις, μην και κερδισεις... Κέρδισα σε κείνο το κρυφτό μα εμαθες να κρυβεσαι καλυτερα απο μενα και τωρα που σε ψάχνω δεν εισαι εδω...Δεν μπορω να σε βρω...Μετανιωνω που οταν έφευγες δεν σε κράτησα σφιχτά, δεν σε αγκαλιασα αρκετά δεν φώναξα μεινε,   μετανιωνω!!!

  Με ενα φλιτζάνι ζεστό τσάι στα χερια, βρέχω τα χείλη μου και σκευτομαι την ζεστασιά που μου χάριζαν τα δικα σου εκείνες τις νύχτες που μου ψυθιριζες τα νεα σου και εγω γελουσα... Μια ζεστασιά που αμέσως άγγιζε την ψυχή μου ...Θυμάμαι καθε σου λέξη,μα δε γελάω πια, βουρκώνω δακρύζω και μετα ξεσπω αθόρυβα σε λυγμούς,αθόρυβα μην και αλλάξω το σκηνικό μην και δεν αντέξεις τη φασαρία , μην και φυγεις απο μεσα μου καθώς παει καιρός που έφυγες απο την ζωή μου...

Σε κρατώ σφιχτά και αφιερώνω καθημερινά ωρες προσπαθώντας να μάζεψω όσες περισσότερες εικόνες απο σενα ...απο μας! Μα παίζουν σε επανάλειψη μονο εκείνες που με κανουν να ψυθιριζω μετανιώνω , και σε ακούω να γελας μες την τοση σιωπή και ύστερα να τρέχεις φωνάζοντας σε κέρδισα και εγω δακρυσμένη, κουρασμενη και μονη ουρλιαζω......σε έχασα..!

Παρεακι επιπεδου

 

 

 

 

  Ήμουν πολυ προβληματισμένη στην συζήτηση μας...συνήθως οταν ακους εμενα και την Μαρία να μιλαμε το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να γέλασεις... 

Δεν κατελαβαινοναστε καν ...αλλα λεω εγω, σε άλλα απαντάει αυτη ,καποιες φορές μάλιστα σταματάμε στη μεση συζητήσεις για να ενημερωθούμε τι γίνεται με τις παρέες γύρω μας ,οταν φεύγουμε ενώνουμε τα στοιχεία, σαν τον αστυνομο Μπέκα για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στους άγνωστους,αφότου λυθεί το μυστήριο γελάμε με τα χαλια τους,ξεκαρδιζομαστε με τα δικα μας!

 

Εχθες ομως ολα ηταν αλλιως,ενω είχαμε τελειώσει το φαγητο και ενω όλοι οι άλλοι χαζολογουζαν  τρωγωντας λουκουμάδες,νιώσαμε ξαφνικα τα κεφαλιά μας να ζεματανε οχι απο τς σκέψεις αλλα απο το μανιτάρι που δούλευε στο φουλ πανω απο τα κεφαλια μας σε ενα ταβερνάκι στα λαδαδικα...

 

Μα δεν ξερω τι εγινε και κατα ποσο μας βοήθησε η φωτοσύνθεση...Ξεκινήσαμε λοιπον να μιλαμε για αποθημενα,χρονια ερωτευμένη η Μαρία με καποιον,που ισως ποτε να μην άξιζε να κοιτάξει, επαναλάμβανε συνεχεια την ίδια φράση-->αυτη ειναι η τιμωρια μας,ουτε μαζι ουτε χωριά....και εγω προσπαθούσα με τοσο παθος να της δωσω να το καταλάβει πως αν πραγματικά ήθελε το "χωριά"έπρεπε να επιδιώξει το "μαζι"...Ετσι ειμαστε οι άνθρωποι γαμωτο μας,για ενα περίεργο λόγο οταν κάποιον τον ζήσουμε τον αφήνουμε ευκολότερα απο εκείνον που δεν είχαμε, ιδανικά ποτε....Ειναι που καταλαβαίνεις στην φθορά αν αξίζει η οχι, ειναι που συνήθως κανένας δεν σου αξίζει οταν με βεβαιότητα σου ανήκει....

 

Θυμίζουμε εκείνους τους σκύλους που βρίσκονται σε έρημους δρόμους και με παθος κυνηγάνε αυτοκίνητα που δεν πρόκειται να οδηγήσουν ποτε, μονο τα κυνηγούν και καμια φορα την ωρα που οδηγώ κόβω ταχύτητα τους αφηνω να με προσπερασουν και απορώ με την αδιαφορία τους ...τοσο τρέξιμο για το τιποτα ...τους λυπάμαι,μα τους μοιαζω...

 

 

Καταλήγω πως οσο το αποφευγεις τοσο θα το συναντάς, οσο σε τρελαίνει τοσο θα γυρνάς, οσο σε πονα θα το αναζητάς, μα αν κολλήσεις πανω του, αν το ζήσεις με πάθος, αν σταματήσεις τα οχι, τα μη, τα πρεπει, τοτε με σιγουριά θα ξερεις, αν αξίζει, αν ηταν λαθος-η σωστό ...Ισως αυτο να μας πηγαίνει πισω, το οτι δεν ενδιδουμε στα αποθημενα, δεν τα αφήνουμε να μας κυριεύσουν,να μας οδηγήσουν,να μας κατακτήσουν ...ετσι στο μυαλό μας τα δίνουμε τεράστιες διαστάσεις,παρουσιάζονται ιδανικά ...Ιδανικά τα πιο ανούσια πραγματα, οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι περνούν τον τίτλο του ιδανικού, μονο και μονο επειδη δε μας ανήκουν !

Φύγαμε με πονοκέφαλο,στην διαδρομή δεν λέγαμε κουβέντα ώσπου την ρώτησα αν ειχε πάρει χαμπάρι τους σαραντάρηδες διπλα μας που μαλωναν σαν παιδάκια δημοτικού για το ποιος ζηλεύει ποιον και ποιος άγριοκοιτάει ποιον, οχι μονο τους ειχε δει αλλα ήξερε και ακριβώς πως ξεκίνησε ο καβγάς...Αυτη ειναι η παρέα μου εμενα,για τα πιο βαθιά και τα πιο ρηχά πραγματα ταυτόχρονα..

.                                                                            σε γουστάρω παρεακι μου!

Ναρκωτικο μου

 Δεν ξερω αν θα μπορέσεις ποτε να με καταλάβεις,ουτε και θελω να καταλάβεις, απλα εχω αναγκη να τα πω ,ξερω πως εισαι καλα εκει που εισαι και ποτε δεν θα προσπάθησω να χαλάσω τον ψεύτικο κοσμο σου, μα μην αρνηθείς ποτε αυτο που ζήσαμε και μην πεις στιγμη πως ηταν λαθος,γιατι το λαθος θα ηταν να μη γινει,να μη σε δώ,να μη σε αγγίξω, να μη σου μιλησω!
Τωρα πια δεν πονάω που δεν θα σε ξαναδώ και ουτε ουρλιαζω περιμένοντας να με παρεις κάποιο τηλεφωνο γιατι πλέον ξερω,πως ξερεις...Ξερεις πως εχουμε μια μαγική δύναμη μια έντονη επιρροη ο ένας στο σώμα, και στο μυαλό του αλλου...μια επιρροη που μας τρομάζει και θα μας αναγκάζει για παντα να ειμαστε δυο άγνωστοι που γνωρίζονται τοσο καλα...ειτε απο φόβο ειτε συμβιβασμενοι στα πρεπει...

Μπορεις να κρατήσεις αυτο που ζεις μα ποτε μην ξεχάσεις τα δικα μας βραδια...
Τα φιλια μας,την ανάσα μας,την καθε στιγμή, και εκείνα τα απότομα τραντάγματα που έκαναν τα σώματα μας οταν περιοριζομασταν στα πρεπει...
Την καυλα τον ματιών, και την δύναμη των χεριών για να κανεις το σώμα μοy, δικο σου....
Τοσο πολυ επιρρεαζουμε ο ένας τον άλλον, τοσο πολυ γουστάρουμε...
Και τωρα παλι σε καλούπια, να σε κοιτάζω στα ματια και να μη μπορω να ψυθιρισω ουτε γεια, σε σενα που φωναζα σε θελω...να μην μπορεις να μου χάρισεις ενα χαμόγελο!

Τα σημάδια ξεθωριαζουν σιγα σιγα απο το σώμα μου, και στην μνήμη μου ολο και σβήνονται τα περισσότερα μα κατι μένει, κατι που κανει το κορμί μου να ανατριχιαζει οταν σκεφτώ πως τα χερια σου με άγγιξαν, πως τα χείλη σου με φίλησαν, πως η γλωσσα σου δεν άφησε καμια πιθαμη στο σώμα μου χωρις τα ίχνη της...
Και τωρα με κοιτας,και μου μιλάς σαν να μην τρέχει κατι σαν ολα να έγιναν στο μυαλό μου μα με φοβάσαι το ξερω πως φοβάσαι, τοση αναγκη εχεις να προστατευτείς απο μενα και τα θελω σου, τοσο δύσκολο να διώξεις τα πρεπει...και ετσι για παντα θα μείνω αποθημενο, τρελα, πειρασμός , να σου θυμίζει πως ειναι να νιώθεις, να σου θυμίζει οτι νιώθεις...!

Εθισμός

 Ένιωθα πως η απάντηση μου θα ηταν σωτηρια για εκείνη, μια βοηθεια που θα την επερνε απο τον πατο τις θάλασσας  και θα την ανεβαζε στην επιφάνεια...ομως μονο για μια αναπνοή και έπειτα με δύναμη θα την έσπρωχνε πιο βαθιά...!

Τα μεγάλα ματια της σχεδόν υγρά, αλλα στα χείλη ειχε εκείνο το μόνιμο χαμόγελο που ξέμεινε απο τις μερες ευτυχιας,ενω σιγοτραγουδούσε και το σώμα προσποιουταν πως κουνιέται στους ρυθμούς τς μουσικής με έσφιξε πανω της και με ρώτησε σαν μικρο παιδί....
-πιστεύεις οτι κάποια στιγμη θα γυρισει ,θα αρχίσει να παρακαλαει και θα εχω τοση δύναμη ώστε να του πω οχι και να το εννοώ,οχι να το λεω για να το πω,να το εννοώ...!
-ναι ,της είπα με σιγουριά και η αληθεια ειναι πως εκείνη τη στιγμη το πίστευα....

Στο μυαλό μου ξαφνικά ηρθε σαν σκεψη ο εθισμος και τα θυματα του, σκευτηκα ανθρωπους πουοι κακες συνήθειες, τους νικούν και εκείνους τους άλλους που καταφέρνουν και τις νικάνε...

Δεν ηξερα σε πια κατηγορία θα ανήκε εκείνη, ευχόμουν να καταφέρει και να το νικήσει ολο αυτο, να το βγάλει απο μεσα της γιατι άρχισε να τη ματώνει, να τη σαπίζει....

Δεν ειναι ευκολο να βγάλεις καποιον που πολυ αγαπησες απο μεσα σου ...όσες φορές και αν σε πληγώσει τόσες θα τον δικαιολόγησεις, όσες φορές και αν σε πονέσει, τόσες θα τον συγχωρεσεις ,όσες φορές σε σκοτώσει ,τόσες θα αναστηθεις μην και του στερήσεις την αγαπη σου...!
Παράνοια, μια παράνοια που οδηγεί σε αδιέξοδο και εκει ειναι που η ξεφευγεις-η πεθαινεις...

Της άξιζε να ξεφύγει, μα δεν ηρθε ακομα η ωρα της...
Και ας ειχε πονέσει αρκετά, και ας το ειχε προσπαθήσει τρελα ,και ας προσποιουταν πως ηταν καλα δεν ειχε ερθει ακομα η ωρα να ξεφύγει ,δεν ειχε γινει αρκετά δυνατή για να ζει χωρις να τον αγαπά...της έδινε ανάσα αυτη η αγαπη, μια τελευταία ανάσα πριν της πάρει τη ζωή...η πριν ξεκινήσει μια καινούργια ζωή...!

Τελευταια φορα

 

 

 

 

 

 -Θα σε ξαναδώ;

-Πρεπει να το βάλεις καλα στο μυαλό σου,

 ειναι η τελευταία φορα.

-Η τελευταία φορα...

-Ξερεις πως δε γίνεται αλλιως...

- Το μονο που ξερω εγω ειναι, οτι θελω να εισαι εδω, οτι δεν θελω να ειναι η τελευταία φορα ,οτι δεν θελω να ζω αν ξερω οτι δεν μπορω να σε βλεπω, να σε αγγίζω, να σου μιλάω...Και απορώ ,αληθεια απορώ πως μπορεις να αναγκάσεις τον εαυτό σου να κανει κατι, το οποίο δε θέλει, μονο και μονο επειδη πρεπει...; Γιατι θελεις να με ξαναδείς, το βλεπω στα ματια σου,στα φιλια σου,στα χάδια σου,στα σημάδια που αφηνεις στο σώμα μου ετσι οπως σφιγγεις το κορμί μου πανω στο δικο σου,σαν να μην θες να με αφησεις με κρατάς,και τωρα μου λες πως δεν θα σε ξαναδώ,για πιο λόγο,γιατι τα πρεπει να ειναι πανω απο τα θελω σου;;;πες μου μονο γιατι;

- Μην το κανεις πιο δύσκολο...

- Για μενα δεν γίνεται να γινει πιο δύσκολο....

-Να προσεχεις...

-Θα σε περιμενω...

-Μη με περιμενεις ματια μου... Καθε μερα που θα προσπαθώ να ειμαι μακρυά απο σενα θα χάνω εμενα, ωσπου θα γίνουμε άγνωστοι εμεις οι δυο, και αν κατι σου θυμίζουν τα ματια μου,θα ναι που πιστέψες σε μας...

-και παντα θα πιστευω...

-Σαγαπησα...

-Ακόμη σαγαπω...

-Για παντα θα σαγαπω...

                                           

                                                                                           Αντιο...

Μετωπική

 

 

 Επεσες πανω του,και ενω τα τοσο οικία για σενα χερια του σε άγγιξαν και ενω τα ματια που νύχτες ξαγρυπνουσες για να κοιτάζεις σε κοίταξαν,δεν σου ειπε ουτε γεια,ουτε μια λέξη ,κανενα στοιχείο πως γνωριζεστε, και σπας το κεφαλι σου αν αυτα που έγιναν τα εζησες,πως δεν ηταν ψέμα , πως δεν τα φαντάστηκε το άρρωστο μυαλό σου, για να παρηγορησει τη πληγωμενη καρδιά σου..

Aν ηταν ονειρο,αν δεν ξερεις τι σου γίνεται..;

Mα στο σώμα σου υπάρχουν  ακομα τα σημάδια του,τα χείλη στο λαιμό σου,τα λόγια του στις σκέψεις σου...Και ας πέρασαν χρονια ολόκληρα...!

Εμειναν εκει να σου θυμίζουν πως υπήρξε, πως οτι και αν γινει θα υπαρχει...Σηκωσες τα ματια σου και τον κοιτάξες βαθιά, σαν να προσπαθουσες να κανεις τις σκέψεις σου εικόνα, μα δεν μπόρεσες τιποτα να πεις, σα να είχαν στερέψει οι λέξεις, σα να μην μπορούσαν να περιγράψουν ,ουτε συγγνωμη δεν μπορέσατε να ψυθιρισεται,σιγά, πέσατε ο ένας απλα πανω στον άλλον αν ζητούσαται συγγνωμη για αυτο τι θα έπρεπε να πείτε για όλες εκείνες τις στιγμές που σκοτώνες την ψυχή του και γκρεμίζε την ζωη σου!

Είχαν περάσει σχεδόν 15 λεπτα απο την σύγκρουση και η Μαρία συνέχιζε να μου μιλά ασταμάτητα, μα δεν την άκουγα, μονο κάποια στιγμή που θυμωμένη με ταρακούνησε φωνάζοντας μου

- Μακους, σου μιλάω, τον ξερεις;;;

-Οχι πια-της απάντησα- δεν τον ξερω πια!

                                                                             

 

                                                                                     Δεν σε ξερω πια!

Μοναδικε μου

 

 

 

"Ερωτα μου"του ψυθιρισα

"Παλιος σου ερωτας"μου αποκριθηκε σαν να μην ήθελε ουτε και ο ίδιος να το ακούσει, και ας το ελεγε με τόση σιγουριά ...

"Παντοτινε θα έλεγα καλυτερα"

Με έσφιξε πιο δυνατά πανω του, πριν με αφησει για παντα, και αισθάνθηκα οτι ηθελα να σταματήσω το χρόνο, να μην υπαρχει κατι αλλο,να μην γυρνούσαμε πισω,να μεναμε για παντα σε ολο αυτο το ψεύτικο παραμύθι...

Πως μπορεις να θέτεις εναν ερωτα ως παλιό...? Πως μπορεις να τον υποχρεωνεις να βρίσκεται διπλα σε αυτο το ουσιαστικό που τοσο μισεί...?Οι ερωτες δεν παλιωνουν,μένουν αιώνιοι,καποιες φορές στην καρδιές και των δυο,καποιες μονο στου ενος,καποιες αλλες στις κοινές τους ανάμνησεις, αλλα μένουν εκει για να σου θυμίζουν  οτι υπήρξαν, οτι υπάρχουν, οτι θα υπάρχουν για παντα...

Γιατι τι ειναι ο έρωτας, για να λήξη ;

                                   Γάλα η κονσέρβα ;

Οι ερωτες αγαπη μου δεν μπαίνουν σε καλούπια,δεν υπάκουν σε εντολές,δεν προσαρμόζονται στις καταστάσεις.. Μα ζουν μεσα σου και τους κουβαλάς στην καθημερινότητα σου,στριφογυρνανε στο μυαλό σου,αγγίζουν θριψαλιαζοντας τις σκέψεις σου...Μα ειναι στιγμές που κουρασμένοι δεν μιλούν, σωπαίνουν, ξαποσταίνουν ...Και εσυ χαμογελάς, νομίζοντας πως ξεψυχισαν μέσα σου, μα μόλις εισαι ετοιμη να παρεις όρκο πως τιποτα δε σε συνδέει μαζι τους, αυτοι ουρλιαζουν, εξαγριώνονται, δυναμώνουν και σε τρομάζουν τοσο που αναγκαζεσαι με παθος να τους δεχτείς!

 

Δεν εχουν άλλη ληση, μην θυμώνεις, να τους σέβεσαι και να εκτιμάς την αναγκη τους για επιβίωση, αλλωστε ειναι κομμάτι σου, ειναι "εσυ"....ειναι οι δικοί σου ερωτες, η μαλλον ο δικός σου παντοτινος ερωτας!!!