Ένας άλλος άνθρωπο

Τον κοιτας μεσα στα ματια και δεν ξερεις καλα καλα αν τον αναγνωρίζεις,το πρόσωπο του σου φαίνεται οίκιο μα εχει η έκφραση του μια απόσταση που δεν σε αφήνει στιγμη να αφεθείς η να πιστέψεις πως αυτος ο άνθρωπος ειναι δικός σου η έστω μπορει κάποτε να ηταν...

Τα αστεία που κάποτε σας έκαναν να ξεκαρδιζεστε αφήνουν σε εσενα ενα μουδιασμένο χαμόγελο και σε εκείνον μια αδιάφορη έκφραση...και αν κάποτε μαλωνατε στο μπαρ για το ποιος θα φάει τα περισσότερα πατατάκια τωρα κρατάς το μπολ μονη και κανεις δεν σου χτυπάει το χερι οταν πιάνεις το τελευταίο...οτιδήποτε μαγικό ειχε η σχέση σας εχει χαθεί και έμεινε μια παγερή αδιαφορία και μια ανάκριση καθε φορα που ένας απο τους δυο ανοίγει την πόρτα,εκείνο το που πας που ισως κρύβει μην γυρίσεις μα κανεις δεν τόλμησε να πει..!

Τα βραδια αγγίζει ελάχιστα το κορμί σου ίσα ισα να βεβαιωθεί πως δεν κοιμάται μονος κ έπειτα σε αφήνει και παλι στην μοναξιά που μήνες δέχεσαι χωρις να επιλέγεις,μα δεν σε πειραζει,συνήθεισες αυτο το μαζι,που μονο μαζι δεν ειναι..!

Μια ακομα μερα λες ,την χρωστας σε όλες εκείνες τις καλές στιγμές, μα μοιαζει σαν σκιά αυτη η μερα σαν μια μικρή μουτζούρα σε λευκό χαρτί που κ ομως το αναγκάζει να μην ειναι πια λευκό...Θελω να τελειωσει δεν μας αξίζει πια, τα φέραμε απο εδω τα πήγαμε απο εκει συνεχεια τα ίδια και τα ίδια προσθέτοντας ακομα μια μερα,  πνίγοντας καθε τι αληθεινο,τα αποθημενα μας και εμάς τους ίδιους μαζι!!!

Οι ανθρώπινες σχέσεις ισορροπούν σε λεπτές κλωστες, ειναι έτοιμες με το παραμικρό να σπάσουν μα αν μάθεις σωστα να περπατάς πανω τους δεν κυνδινευουν, τουλαχιστον οχι τοσο οσο αν εισαι αρτσουμπαλος, και τρέχεις σαν παλάβος...βέβαια ειναι και εκείνες οι λίγες φορες που εσυ περνεις βραβείο ισορροπιας μα στην αντίπερα όχθη καποιος ταλαντεύει με ολη του την δύναμη την κλωστή και αν δει πως πάραυτα συνεχιζεις με θράσος περνει το ψαλίδι και την κόβει χωρις να τον ενδιαφερει ποσο χρονο και κόπο σου πηρε να φτάσεις ως εκει..!

Κομμένη κλωστή ίσουται με το τελος μιας σχέσεις, ειτε φιλική, ειτε επαγγελματική, ειτε προσωπική, ναι φυσικά και μπορεις να πιάσεις τα δυο άκρα και να δεσεις με δύναμη την κλωστή μα μην ξεχνάς πως καθε φορα που γυρίζεις το κεφαλι να δεις πισω, να χειροκροτησεις τον εαυτό σου για ολη εκεινη την απόσταση που διενυσες, παντα θα βλεπεις τον κομπο σκεπτόμενη τον χρονο που σου πηρε να δεσεις και τον πονο που σου έδωσε εκείνος κόβοντας την...αν δεν σε πειραζει σε συγχαιρω, τρέχα μην φοβάσαι, μα αν έστω και λιγο σε εννοχλει κοψτην...και ψάξε για κλωστες που οταν εσυ θα περπατάς η απέναντι πλευρά δεν θα αναπνέει καν, ετσι μην και χασεις για λιγο την ισορροπία σου και μεγαλώσουν τα λεπτα που θα εισαι ,εξω απο την αγκαλια του ...καλη επιτυχία 

                                                                      Περνω τη σκούπα μου κ φευγω!

                                                                                                   τα φιλια μου!!!

Και ομως θα το πω

 

 

 

 

 

 Γεννήθηκα με αυτο το ελάττωμα δεν ειναι οτι το απέκτησα μεγαλώνοντας, μα αν κατι θελω να το πω, θα το πω οχι δεν θα σκεφτώ αν πρεπει ουτε τις επιπτώσεις του...Θα το πω για να μη σκάσω, για να μη το βγάλω απο τα αυτιά!

 

Ημουν ειλικρινείς και αυτο δεν μπορεις να το ξεχάσεις μα παρόλο που ηξερα δεν μπορούσα να δεχτω το λιγο σου, ουτε το κρυφά ...καθε φορα που συναντιομασταν έπρεπε να δινω χρονο στον εαυτό μου ,να μην γελάω πολυ, να μην φωνάζω,να μην ξεφεύγω ,να μην αναφέρω κανενα παραγωγό τις λέξης ερωτα ,και να ειμαι φυσιολογική σε μια τοσο αφυσικη ιστορία ...

Ακομα θυμαμαι εκείνο το λιγο σου που μου εδινες για ζωή,με πέθαινε πιο πολυ και απο το καθολου...

 

Γιατι φιλε μου εγω δεν εμαθα να μοιράζομαι ,ηθελα περισσότερα ,ηθελα εσενα, καθετί δικο σου,τις μαύρες σου και την σκασιλα σου,τον παλιόεγωισμό σου και την σαπίλα που κρύβεις μεσα σου...Μεχρι και αυτα ηθελα , μα δικα μου ακους οχι να μοιραζομαι δεν ηθελα να σε μοιραζομαι...και εκείνο το βραδυ που τόλμησα να ξεστομισω σαγαπω ακομα θυμαμαι την τρομαγμένη, μα παράλληλα τοσο θυμωμένη φάτσα σου, να μου λεει με θρασσος μην το ξανα πεις αυτο...σαν να σου ομολογούσα πως ημουν δολοφόνος αισθάνθηκα και πήρα θάρρος,ενω με σκοτωνες και το ξαναπα...κάπως ετσι πρεπει να ηρθε το τελος...!

... Ειναι άνθρωποι που τους τρομάζει το λιγο, ειναι και κάποιοι που φοβούνται το πολυ...Και εσυ ανήκεις σιγουρα εκει με τους κομπλεξικους του "πολυ"...

 

Αληθεια ποσο ευκολο ειναι να σου τελειωσει κατι μεσα σου..να το θαψεις εκει βαθιά μαΖι με τις αναμνήσεις του και να υποσχεθείς πως δεν εχεις αναγκη να θυμασαι πια....να το ξεριζωσεις και να ρίξεις χλωρινη στις ρίζες του, να μη φυτρώσει, να μην ξαναβγεί ....

Τα παντα εκανα, και πέταξα οτι ένιωθα, μα προχθές σε ειδα και ηταν σαν να  ούρλιαζαν τα συναισθήματα, σαν να προσπαθούσαν και παλι να ανθίσουν...και με τρομάζει που το λεω μα,.

                                                                   ισως να μην μαραθηκαν κ ποτε!

Παιχνιδι ειναι...

Παντα έφευγα ...

Αλλωστε εσυ δεν μπορουσες...

Πως μπορεις να φυγεις, πως μπορει να σου φύγει κατι που δεν ηρθε,
                                                                     να χασεις κατι που δεν ειναι δικο σου ;

Απο την αρχη ηξερα πως κάποια στιγμη θα γινοταν, δεν μπορούσες να μείνεις ουτε και εγω να σε κρατησω και οταν με αγκαλιάσες ενα βραδυ σφιχτά, "παίζουμε" σε ρώτησα,"παμε" απαντησες...

 -θαρρως η αληθεια

- αληθεια ,μου ειπες, και γελασες με εκεινη την ύπουλη φατσα που λάτρευα!

-αληθεια θα φυγεις...

-ναι κοριτσι μου, θα φυγω...

Μα δεν θελω σου απάντησα και με πήραν τα κλάματα ... σαν μωρο φωναζα και έκλαιγα μα εσυ με αγκαλιάσες και αντί με ενα σου ψέμμα να με παρηγόρησεις,θα φυγω  ψιθυρισες και παλι,λες και φοβόσουν τοσο μην χασεις , μην δεν βγεις νικητής και παλι...

Δεν νοιαστηκα για το ποτε, καθε μερα για μενα έφευγες και καθε φορα που σε κοιτούσα ένιωθα πως ηταν η τελευταία...Τα λόγια σου και τα χερια σου τα σφραγίζα πανω μου και οσα γλυκολογα και αν μου ειπες απο τοτε, ολα είχαν απο πισω την λέξη "φευγω" ...

Δεν θα άντεχα τον θόρυβο,  αυτο το τσακ της πόρτας που κλείνει και εκείνο το γερό τράνταγμα που σου δημιουργεί η απουσία του αλλου...Σαν να τρανταζει αυτη η πορτα ολη σου την ψυχη,δεν ειναι όμορφοι οι άνθρωποι οταν φεύγουν, τους φοβαμαι, και εσυ ξαφνικα όση γαλήνη μου προσφέρες, εγινε φόβος...

Αποφασισα πως δεν θα μπορούσα στιγμη να το ζήσω...Δεν θα άντεχα να σε δω να φευγεις παλι ,ετσι άρπαξα την πρώτη ευκαιρια που μου πετάξες, πήρα παραμασχαλα τον εγωισμό και όση αξιοπρέπεια ειχε μείνει απο το να περιμενω την μερα να φυγεις, και έφυγα...

Γλίτωσα απο τα σημειώματα, τα λουλούδια, τα κλάματα, και τις συγγνωμες...Γλίτωσα απο το να περιμενω να γυρίσεις και πίστεψα πως ειμαι εγω αυτη που παλι φευγω, μα με σιγουριά εισαι εσυ αυτος που δεν γυρίσες...

Παντα θα απορώ αν σου λειπω,αν μπόρεσες να εξηγήσεις τι ηταν αυτο που ο ένας εκανε στον άλλον,και ποιος έφυγε πρώτος,

                                                      ετσι για να ξερω ποιος νικησε στο τελευταίο μας παιχνιδι!

Μπορα ηταν...μα ακομα δεν περασε..!

 

 

 

 

 Εχω καιρο να γράψω...δεν ηθελα να γραψω...ισως και τωρα να μην θελω πραγματικα να το κανω μα μια φίλη πριν μερες μου εστειλε μαζι με τα πολλα "γράψε τουλαχιστον γράψε "και ειναι σαν να με ξεκουνησε λιγο απο ολη αυτη την σαπίλα ψυχης...Σιγουρα δεν θα ειναι απο τα καλυτερα άρθρα μου καθώς κουβαλάει και την μαυρίλα που αισθάνομαι και σερνω τον τελευταίο μήνα που την διώχνω  μα δεν με αφήνει και οταν χαμογελάω,την βλεπω να μου γελά ειρωνικά...

Aνοιγω τα ματια μου και εχει παει ειδη 9:00 σκευτομαι για λιγο αν ειναι πρωι η βραδυ τι ακριβως μερα εχουμε και πόση ωρα εχω εκει κουκουλωμενη με τα χοντρά παπλωματά Ιούλη μήνα...Συνειδητοποιω πως ειναι σαββατοβραδο και πως μεσα στον υπνο μου εχω αρνηθεί σε όλους τους φιλους και γνωστούς που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κατι βρομάει να κανω το οτιδήποτε...ναι αν με ρωτάς δεν θα ηθελα να βγω απο αυτα τα σκεπασματα ουτε τον Αύγουστο,μονο να κοιμαμαι και να ξυπνήσω μήνες μετα ήρεμη,γαλήνια και ξεκουράστη απο ολο αυτο το τρέξιμο της ψυχής που ακολουθεί αμίλητο το σώμα...Σηκώνομαι με βαριά καρδιά και κατευθύνομαι προς το μπάνιο δίνω την αίσθηση πως ειμαι σε ενα ξένο άδειο σπιτι και ας εχω περασει μεσα εδω χρονια, χρονια γεμάτα ευτυχεια...μα αυτη η σιωπή με τρελαίνει,παραμιλάω μονη ενω πηδάω πανω απο τα πεταμένα ρουχα... Μια βδομαδα τωρα δουλεια, σπιτι και κουκούλωμα και ήδη άρχισε να μου φαίνεται η κούραση της έντονης ξεκουράσης... Κοιτάω το πρόσωπο μου μετα βίας στον καθρέφτη και προσπαθώ να μου προσφέρω ενα χαμόγελο, ποσο στα αληθεια αχάριστη ειμαι ....Σκευτομαι όλους εκείνους που εχουν πραγματικούς λόγους να μην χαμογελούν και ξεσπω σε κλάματα οχι για κεινους μα για την άδεια και εγωίστρια ψυχή μου ,που πιο πολυ απο την δική μου δυστυχία δεν ορίζει καν την πραγματική ...ανάβω τα φώτα και κοιτάζω το σώμα μου στον μεγάλο καθρέφτη αδύναμη και αισθητά αδυνατισμένη, μα δεν ειμαι εγω αυτη ...Ηκοπελα μπροστά στον καθρέφτη δεν μπορει να ειμαι εγω... 

 

Κάποια άλλη εχει μπει στο σώμα μου κάποια που κανει ολα εκείνα τα σωστα που έντονα θελω να κανω λαθος, εχει υπομονη και ακούει τους πάντες, μα κανει πραγματικό κακο στον εαυτό μου τον εχει εξαφανίσει,ανάβω τσιγάρο ετσι για την αλητεία κάποτε αν με ρωτουσες θα σου έλεγα το ποσο λαθος ειναι μα τωρα φαντάζει σωστό καθώς μοιαζει η σπίθα του φως στο ατελείωτο αδιέξοδο....Επειτα υπακούω σαν σωστός στρατιώτης στα θελω,στα πρεπει,στα μη και έγινα τοσο σωστή που με μισώ... Μα θα τα αλλάξω ολα, λιγο υπομονη και θα τα αλλάξω ...

Την ζωή σου να την οριζεις εσυ και αν καποιος την πάρει στα χερια του να την αρπαξεις με μανια ακομα και αν σπάσει, αλλα να μην μείνει σε ξένα χερια ,μονο εσυ κανενας άλλος, κανενας δεν θα σε νοιαστεί αν δεν νοιαστεις εσυ για σενα όλοι θα μείνουν για λιγο και θα φυγουν παλι εσυ να κρατάς εσενα και να μένεις η να φευγεις αλλα για σενα ...Στα λεω τωρα που ειμαι ακίνητη σέ αυτο το κρεβάτι που μοιαζει με φυλακή, μα θα απόδρασω...Αφησα οτι αγαπησα να γινει κατι αλλο,κάποιου αλλου αγκωμαχουσα να ξεχασω και οταν σταμάτησα να αγαπω δεν ηξερα σε ποιον έπρεπε να δωσω ευθύνες και ετσι τις πήρα  πανω μου ,να ουρλιαζω που δεν αγαπω ολα εκείνα που κάποτε άξιζε να αγαπήσω...να τα βάζω με εμενα,να θυμώνω με εμενα...να χάνω εμενα ...και τωρα οριστε σε καλούπια,οριστε κανω το σωστό,αγαπω οσα πρεπει να αγαπω,μισώ οτι αξίζει να μισώ, ειμαι σωστή τωρα μα επέτρεψε μου εαυτε μου να μισώ και εμενα..!

Η φθηνια στο μεγαλειο της

 

 

 

 

 

Μπορω να αποδεχτώ τα παντα στους ανθρωπους και παντα θα με ακούσεις να λεω πως κανεις τους δεν εχει τόσα ελαττώματα οσα εγω,αυτο με κανει να δέχομαι το οτιδήποτε να ειμαι ετοιμη να ακουσω και να μπω στην θέση του αλλου... 

Mα την φτήνια δεν την μπορω, δεν την θελω..Eιναι σαν να ειμαι αλλεργική και δεν κανω πλακα... 

 

Να αισθάνεσαι πως διπλα σου κάθεται κάποιος που ειναι κενός άδειος κάποιος που το κόστος της αξίας του δεν υπερβαίνει αυτη των τσιγάρων σου και για κανεναν λόγο δεν άξιζε τα δάκρυα και τις θυσίες, που αλλωτε εκανες και ολα εκείνα που είχες σκοπό να κανεις...

 

Να τον κοιτας στα ματια και να ξερεις οτι δεν σε βλέπουν ενω εσυ κραυγαζεις πως υπάρχεις και δεν ειναι το λαθος δικο σου, στο λεω τωρα χρονια μετα που το κατάλαβα ...το λαθος κρύβεται στην αξια του ανθρώπου που εχεις διπλα σου ,το οτι δεν κατάλαβαι ποτε ποια εισαι, τι άξιζεις ,πως μπορει να βγάλει στην επιφάνεια τον ιδανικό εαυτό σου και το ποσο ευτυχισμένη θα σε έκαναν ολα αυτα τα ασήμαντα που στιγμη δεν σκεφτηκε να σου δώσει..!

 

Ανθρωποι που με τα ματια τους σου τάζουν τα παντα, άνθρωποι που ποτε δεν θα σου δώσουν κατι...

Ναι συμβαίνει συχνά να τους πιστέψεις, να σε μαγέψει η φθήνια, να κανεις ονειρα χωρις μέλλον και να αφησεις ολη σου την ζωή για καποιον που με την πρώτη ευκαιρια θα αφησει εσενα η μαλλον οχι δεν θα σε αφησει για να σε αφησει κάποιος πρεπει να σε εχει κρατήσει πρώτα και αυτος ουτε που σε άγγιξε....

 

Τα βάζεις με σενα, τι επαθες, πως την πατησες παλι, πως μπέρδεψες το σημερα με το για παντα πως δεν ειδες εκεινη την μεγαλη ταμπέλα που σε όριζε δεύτερη ...

Φθηνούς ανθρωπους μπορεις να συναντήσεις παντου στο μπαρ που συχνάζεις στην στάση του λεωφορειου η ακομα και μεσα σου....Το θεμα ειναι να μην τους βάλεις στην ζωή σου και αν τους έβαλες να τους βγάλεις γρήγορα πριν σου κατσικωθουν και σε κανουν όμοιο τους γιατι ειναι κολλητική η φθήνια ,οταν μάθεις να μην περνεις σταματάς και να δίνεις ετσι ξαφνικα μια μερα αφου σου τα χει πάρει ολα σταματάς να προσφερεις ,και για χρονια δεν μπορεις να δώσεις!

 

Το χειρότερο ειναι οταν κάποια μερα συννηδειτοποιεις το για ποιον άνθρωπο τα εκανες ολα αυτα, αν άξιζε τον κόπο δίνεις ελαφρυντικά και χαμογελάς με το χρόνιο χαλί σου, αν ομως καταλήξεις πως εδωσες τα παντα και πήρες φθήνια εκει προβληματίζεσαι απογοητευεσαι και πονας, μα να χαιρεσαι γιατι αυτα τα συναισθηματα δεν τα γνωριζει η φθηνια...

 

                                                                                                        τον νου σου....!

Εκεινοι που διωξαμε η εφυγαν χωρις να θελουμε

 Όσες φορές και αν προσθέσουμε το μονο που θα καταφέρουμε ειναι να κανουμε ακομα πιο δύσκολο το αντίο...ολα ειναι καλυτερα τωρα, τωρα που ξερω πως δεν θα με παρεις, τωρα που αναγκάζομαι να μη σε παρω ουτε και εγω ...Περίεργο το τελος οταν δεν εχει ύποθει απο κανεναν απο τους δυο,οταν κανεις δεν θέλει να πιστέψει πως υπήρξε αρχη σε ολο αυτο,απλα απομακρύνεσαι και κάποια στιγμη σε μια τυχαία συνάντηση κοιτας βαθιά τα ματια του και ξερεις πως κατι σου θυμίζουν, κατι που ερωτευτηκες παραφορα...

 Ειναι αυτη η κατηγορία των ανθρώπων που φεύγουν η διώχνεις απο την ζωή σου και ενω μπορεις με σιγουριά να κραυγασεις πως ειναι καλυτερα ετσι,μεσα σου περιμενεις, θυμώνεις και πονας...ξερεις πως δεν θα βγει πουθενα μα δεν το ελέγχεις ολο αυτο, ειναι πιο δυνατό απο σενα...και ξενύχτας περιμένοντας να σε πάρει κάποιο τηλεφωνο και μολις ξυμερωσει ευγνωμονεις που δεν πηρε ,μια παράνοια που σε εξολοθρεύει, μα ζεις μαζι της ..!

 

Eιναι σαν να το ηξερες απο την πρώτη στιγμη ολο αυτο ,για κάποιο λόγο οι καταστάσεις δεν αλλάζουν ουτε και άλλαζαν ποτε, και απορεις γιατι μπήκες σε αυτη την ιστορία, μα δεν μπορεις με σιγουριά να πεις πως θελεις να βγεις...

 

Ο χρόνος περνά και καθε μερα γίνεται ολο και πιο δύσκολο το να σου πω σε θελω ακομα,τοσο πιο ιδανικό το να ειμαστε χωριά, μα μου λειπει οτιδήποτε δικο σου, η ανάσα σου, ο τρόπος που άγγιζεις το σώμα μου, και τα βραδια μαζι σου...Oδηγώ και σκευτομαι να ερθω να σε βρω, να μπω στην αγκαλια σου,να σε νιώσω,μα μολις περνω απο το στενό του σπιτιού σου πατάω γκάζι να μην θυμηθώ,να γινει κατι να ξεχάσω...να σε ξεχάσω..!

 

 

Δεν θα σταματήσεις ποτε να απορεις τι συμβαίνει σε εκείνον... Αν ολο αυτο ειναι δική σου παρανοια, η δικο σας μυστικό.. να θες να τον παρεις και να φοβάσαι μην σε ρωτήσει τι θελεις αντί για το αν μπορει να σε δει , να θες να τον ρωτήσεις αν του λειπεις και να μιλάς σε ανθρωπους πισω του, αδιάφορους......να θες να τον αγκιξεις και να ξερεις πως ανήκει αλλου μα ειναι δικός σου...παντα θα ειναι δικος σου...!

Φυγαμε καρδια μου

 

 

 

 

 Εμαθα να φευγω ,ισως αυτο να ειναι ενα απο τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα...Μπορει να φταίει το οτι ειμαι έντονα κακομαθημένη, μα σε καθε δυσκολία με δάκρυα στα ματια το βαζω στα πόδια και επέστρεφω οταν ολα μεσα μου φανταζουν πιο ήρεμα, πιο γαλήνια...

 

 Παντα θαύμαζα αυτούς που φοράνε τα γάντια του μποξ και μάχονται μεχρι να τα καταφέρουν, μα όσες φορές προσπάθησα να τους μιμηθώ το μονο που κατάφερα ηταν να καθηστερισω λιγο περισσοτερο το ταξίδι μου, διότι και παλι κυνηγημενη δραπετευα...

Με την βαλίτσα μου στο χέρι έφτασα στο αεροδρόμιο,άνθρωποι άγνωστοι περνούσαν γρήγορα απο μπροστά μου ταραγμενοι,αδιάφοροι,ευτυχισμενοι,μονοι...ποσο στα αληθεια έμοιαζε αυτο το παράλογο θέαμα με την ζωή μου...

Συνεχείς αφήξεις και αναχωρήσεις ,ανακοινώσεις που δεν σε αφορούν η κρατάνε στα λόγια τους τον προορισμό σου,και αυτες η αγκαλιές ποσο παράλογες, δεν σε αφήνουν να ξεχωρησεις τους εγκάρδιους χαιρετισμούς με τους επώδυνους αποχαιρετισμούς...ολα ίδια και παράλληλα τοσο διαφορετικά...

Δεν κοίταξα λεπτο πισω μου και δεν σκέφτηκα στιγμη πως ειμαι μονη έμοιαζα ευτυχισμένη και ένιωθα πως ολα θα ηταν καλυτερα εκει...μα μολις ειδα κενή την 26b σκευτηκε πως ισως γινόταν ενα θαύμα και βρισκοσουν εκει, να το ζήσουμε μαζι ολο αυτο,να φυγουμε μαζι,να πετάξουμε μια φορα μαζι...

Σας γράφω μεσα απο το Αεροπλανο και αφιερώνω αυτο το άρθρο σε όλους αυτους που μένουν...

 

 Οταν γυρισω θελω λιγο απο το κουράγιο σας, σταγωνες απο την δύναμη σας, και ελάχιστο απο το θράσσος σας...!

Μεινε μονο για ενα βραδυ

 

 

 

 

 Εναν καφε, μια βολτα στην παραλία , και μια ταινια που ενω θα παίζει εμεις θα καθομαστε αγκαλια στον μικρο καναπέ να τρώμε ποπ-κορν, να με φωναζεις κοριτσακι μου και να μαλωνουνε για το ποιος θα σηκωθεί να φέρει νερο...!

Ενα πρωινο ξύπνημα αγκαλια, να σου φτιάχνω πρωινο και να σου τραγουδάω το τραγουδι μας, να βλεπουμε σειρες που δε θα σου αρέσουν, και να με αναγκάσεις να βλεπω ποδόσφαιρο μονο και μονο για να μη φυγω απο κοντα σου, να τραβάμε το κουμπιούτερ ο ένας απο τον άλλον και οταν στο κλεβω να με γαργαλάς μεχρι να στο παραδώσω...

Αυτα τα πιο ασημαντα και αθώα πραγματα που δεν κοστίζουν και ειναι προνόμια τις καθε σχέσεις,ουτε καν αυτα δεν ειχα μαζι σου... Αυτο που ειχαμε ηταν λαθος ακομα και να χαρακτηριστεί ως σχέση...Παράπονο μου να δώ τον αριθμό του κντ σου ενα πρωι μπροστά στην οθωνη μου, μια απλή καλημερα και ενα θα σε σκευτομαι, που ειχα τοσο αναγκη...

 

Συνήθως με περνεις λιγο μετα τς 12:00 οταν ολα σβηνουν τοτε θυμασαι τον ερωτα σου για μενα... Χτυπάς κουδούνια και εγω με δεμένα χερια σου ανοίγω και χάνομαι στην αγκαλια σου, κόλας τα χείλη σου πανω στα δικα μου και μου ψυθιριζες στο αυτί σε θελω, μεχρι να παραδωθω,μια ωρα αργότερα σε ψαχνω στο άδειο μου σπιτι, μα δεν μπορω να σε βρω,σου προσφέρω τσιγάρο και το καπνίζω,αγκαλιάζω το σώμα μου,μυρίζω το άρωμα σου πανω μου και το ξημέρωμα με βρίσκουν μονη στο διπλό μου κρεβάτι να προσπαθώ να θυμηθω αν ειναι αληθεια,η,εικόνες που έπλασε μονο του το άρρωστο μυαλό μου...

Εγω σου επέτρεψα αυτα τα μπες-βγες σην ζωή μου και πραγματικα δεν ξερω γιατι δεν σταματάω αυτα τα βραδια που τοσο με πονάνε γιατι δεν λεω τελος σε ολη αυτη την παράνοια....

Ισως τα λιγα λεπτα που μένεις σπιτι οταν με άγγιζεις και γινομαι δική σου,με κανουν τοσο ευτυχισμένη που μπορω να αντέξω την θλίψη και τον πονο τον ημερών που θα εξαφανίστεις... και η αναμονή μεχρι να ξαναρθεις κανει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά μα οταν αργεις κοντεύει να σπάσει και θελω τοσο να σπάσει ετσι θα σε βγάλω μια για παντα απο μεσα της...

 

Μου γίνες βάρος και ειμαι αδύναμη να σε σηκωσω μα ακομα πο αδύναμη να σε αφήσω...!Θελω να το ζήσω σε καθε του υπόσταση ολο αυτο, αδιαφορώ που με πληγώνει, μα κάποιο βραδυ θελω να μείνεις, να μην σε περιμενει κανεις...Και οταν θα ξυπνησουμε, μια αγκαλια και ενα φιλι ετσι για να νιώσω μια φορα λιγο φυσιολογική μεσα σε αυτή την παρανεια..!

Οχι αλλες τελευταιες φορες

 

 

 

 

 

 Οδηγούσα σα να με κυνηγουσαν,ηταν ήδη πολυ αργά και στο δρόμο ελάχιστα αυτοκίνητα τα οποία άφηνα πισω μου, έφτασα και πάρκαρα,έψαξα τα κλειδια του σπιτιού,μπήκα με βιαστικές κινήσεις μεσα,ανέβηκα τη σκάλα, κοίταξα των εαυτό μου στον καθρέφτη, έπειτα μπήκα στο δωμάτιο μου και ξεσπασα, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να φωνάζω γιατι στους σιωπηλόυς τοίχους....

Τη τελευταία φορα την αισθάνεσαι,τη ξερεις,τη νιώθεις,δεν εχει αναγκη να ειπωθεί απο κανεναν,ολα δείχνουν ματαια ιδανικά,και η αγαπη σου απέραντη ,ετσι ειναι...Οταν φευγεις απο κατι,παντα μοιάζει μεγαλειώδες, και εσυ ασυμαντη και αδύναμη να σηκώσεις το βάρος του αποχωρισμου, μα αυτη την φορα ηταν διαφορετικά ηταν ενα τελος που το είχες αναγκη,είχες ακούσει οσα ακριβως ψεμματα ήθελες να ακούσεις,σου σερβιριστικαν ιδανικά και έκαναν για λιγο την καρδιά σου να αναπνεύσει...

 

Μεσα στους λυγμούς ξέσπας σε γέλια καθώς θυμασαι να σου λεει αν θα μπορέσεις να διαχειριστείς το οτι δεν θα τον ξαναδείς, γελας γιατι ξερεις, ξερεις καλυτερα απο τον καθέναν πως μπορεις, μα αυτο το μπορω κρύβει ατελείωτο πόνο απο πισω,κρύβει ξενύχτια,δάκρυα,μα δεν ειναι τοσο δύσκολο πια,το πέρασες και πριν,τοτε που σε χαρακτήριζε η λέξη αδυναμία,τοτε που ησουν ετοιμη να θυσιάσεις την ζωή σου για καποιον,που θυσίασε με την πρώτη ευκαιρια εσενα....

 

Θέλει μαγκιά, θράσος και θαρρως να σε κοιτάξει ο άλλος στα ματια και ενω εσενα σου ξεφεύγει το σαγαπω εκείνος να σου πει δε νοιάζομαι...οπότε η εύκολη λυση, η πιο ανώδυνη αν θες ειναι να προσποιηθει πως ενιωσε και εσυ να τον κοιτάξεις με τα αλλοτε αθώα σου ματια και να πιστεις απο το ψέμα του,να αισθανθείς πως χαϊδευει τις πληγές σου, πριν τις ρίξει και παλι αλάτι...

Πέρασαν μερες,θα περάσουν και αλλες,τα βραδια αισθάνομαι πως τιποτα δεν τελείωσε,ξενυχτάω και αναλύω καθε σου λέξη αλλες φορές συμπληρώνω στα λόγια σου ιδανικές φράσεις που δεν τόλμησα να πω και έπειτα  δαγκώνω αργά τα χείλη μου μεχρι να ματώσουν παντα σε ενοχλούσε αυτο,ισως επειδη αυθόρμητα σε εκανε να μου εχεις αδυναμία...

Περίεργη αίσθηση αυτη του "ποτε ξανά "μα δε γίνεται κ αλλιως...Οι άνθρωποι αλλωστε ειναι κομπλεξικοι, και δεν βγάζω σε καμια περίπτωση τον εαυτό μου απο εξω, θέλουν κατι πολυ,ζουν,αναπνέυουν για αυτο και το διώχνουν μονο και μονο για το τι θα πουν οι άλλοι,για το οτι δεν ειναι σωστό,και το τι πρεπει..Μια ολόκληρη μάζα ανθρώπων και κανεις μας δεν κανει αυτο που πραγματικα θέλει απο φόβο,ανασφάλεια,ταμπού...

 

Mπορείς να μου στερήσεις τα παντα μα οταν κλείνω τα ματια παντα θα σε βλεπω ευτυχισμένο εξαιτίας μου ,στα ονειρα μου δεν θα φευγεις, δεν θα υπαρχει τελευταία φορα και οταν σε ρωτάω αν φοβάσαι να με ερωτευτείς με θράσος θα μου άπαντας σε ερωτεύτηκα ήδη...! 

                                                                                                     .......................

Επιστροφη

 Άρχισα να γεμίζω την αδεια βαλίτσα με ρουχα, νευρικά χωρις να δώ αν αυτα που έβαζα ταιριάζουν μεταξύ τους....Κοιτούσα την ωρα καθε τρεις και λιγο μην και περάσει ,μην και φύγουν όλοι αυτοι που με περίμεναν, και εκανα ολο κ πιο γρήγορες κινησεις,μεσα μου ηξερα οτι κανεις δεν θα ηταν εκει να μου ψυθιρισει αντίο, να με αγκαλιάσει, να μου σφίξει το χέρι, και να μου πει πως θα περιμενει να γυρισω ......

Έφτασα τελευταία στιγμη στο αεροδρόμιο και έψαχνα γυρω μου να βρω δυο γνώριμα ματια μα κανένας που να μου θυμίζει κατι,έκατσα στις θέσεις που ακούγονται οι αναχωρήσεις και χαλάρωσα ανακουφισμένη, αλλωστε ειχα χρόνο ακομα...

 -"Εσεις που πήγαινετε Δέσποινης", με ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν ακριβως διπλα μου...

 Ανασηκωσα τους ώμους, σηκώθηκα βιαστικά και άρχισα να περπατάω γρήγορα προς την έξοδο...

Θυμήθηκα πως δεν ειχα καπου να παω,πως δεν κράτουσα κάποιο εισιτήριο στα χερια, και δεν ειχα πάρει μαζι μου ουτε τα ανάλογα χρήματα για να φυγω, ηταν απλα η αναγκη μου να νιώσω πως τα αφηνω ολα πισω, πως ειναι κάποιος που με περιμενει καπου εκει....Πως αυτη τη φορα δεν θα  εγκατέλειπα αυτή την τοσο έντονη επιθυμία για φυγή...

Γύρισα σπιτι χώμα,με μαύρους κύκλους και μια έντονη αναγκη να ουρλιαξω...

Καθε φορα το ίδια φωναζα στον εαυτό μου...Δεν ήμουν ετοιμη να φυγω μα ουτε και να μείνω μπορούσα αλλο...αν ειχα λιγο δύναμη τωρα θα ταξίδευα μακρυά απο ολα εκείνα που με πονάνε και ομως έμεινα εδω να τα αντιμετωπίζω, να νιώθω να με καίνε, και να ειμαι θύμα γυρω απο τα λάθη μου...Τα λαθη  που με εδεσαν με στοχο να μην μπορω να φυγω ποτε,που τα αγαπησα και μενω, που και να εφευγα θα τα κουβαλουσα για παντα μαζι μου...

Ανηθικα σωστα-λαθη

 

 

 

 

 

Εχεις ποτε κανει κατι το οποίο να θεωρητε ανήθικο αλλα να το γουστάρεις τοσο πολυ ώστε να μην σε νοιάζει,να μην σε νοιάζει ουτε για τα λόγια του κόσμου, ουτε για το πως θα το διαχειριστεί ακομα και ο ίδιος σου ο εαυτός...

 Βήματα γρήγορα, επιπόλαια και τις περισσότερες φορές βήματα που οδηγούν ολοένα πιο πολυ στο λαθος... Μα δεν σε νοιάζει...Ζωή μου λες και δεν εχεις και άδικο, αλλωστε αν το φιλόσοφισεις κανένας δεν θα νοιαστεί,στο λεω εγω που σε μια συζητήση που ειχα για μια μεγαλη αλλαγή που ηθελα να κανω στη ζωή μου,ένας απο τους ανθρωπους που έπρεπε να με ακούσει,με συμβούλεψε πως θα πληγωθεί με αυτη την αλλαγη...!Το οτι μεχρι τοτε πληγώνομουν εγω,το οτι αν τα πραγματα παρέμεναν ετσι θα καταντουσα ζωντανή-νεκρή δεν το σκευτηκε κανεις...Ουσιαστικά λοιπον παρέμενα στην ίδια κατάσταση, για κάποιους που δεν νοιαζόταν για μενα,και προστάτευαν μεσα απο μενα,τον ιδιο τουs τον εαυτό..!

Τι θα πει ο κοσμος...καθε φορα που ακούω αυτη την φράση με πιάνει μια έντονη αλλεργία και γεμίζω με ψιλά σπυράκια γύρω γυρω απο το λαιμό μου...

Οτι θέλει ας πει,οτι και να κανεις θα πει....!

Κοσμος ειναι και λεει,λεει πιο πολλα απο οσα θα έπρεπε,λεει τόσα που δεν πρεπει...Μα δεν μπορεις να τα βάλεις μαζι του,οχι μονο γιατι δεν θα τα βγάλεις πέρα, αλλα γιατι δεν υπαρχει λόγος να προσπαθεις να δώσεις σε ανθρωπους που δε σε ξερουν να καταλάβουν...Δεν σε νοιαζει να καταλαβουν..!

Μην δάκρυζεις και κοιτά εσενα ,εσενα που αν δεν σε νοιαστεις δεν θα σε νοιαστεί κανεις και οταν λεω κανεις το εννοώ,όλοι κοιτάνε εσενα σύμφωνα με το πως εισαι απέναντι τους,..Οχι πως εισαι μεσα σου...Και ειναι άσχημο να ξερεις πως παντα θα βάζουν την ευτυχεια τους πανω απο την δική σου και πως καποιες φορές θα σε χρησιμοποιούν για να την πετύχουν,μα ετσι ειναι κ δεν αλλάζει...Κανε τα λαθη σου, οσο πιο λαθος γίνεται αν μεσα απο αυτα εισαι ευτυχισμένη ...αλλωστε πραγματικά πιστευω οτι τιποτα δεν ειναι λαθος οταν σε κανει να γελας, να ερωτεύεσαι ,και να πονας τοσο ώστε να νιώθεις ζωντανή..!

 

                                                                                   

                                                                                      Στο πιο σωστο μου λαθος ....

Ειλικρινα

 

 

 Τιποτα δεν εκανα, μπορω αν θες να στο ορκίστω,τιποτα που να μπορεις να με ενοχοποιησεις, τιποτα για να χρησιμοποιήσεις εναντίων μου,τιποτα που να μπορεις με σιγουριά να πεις πως σε πρόδωσα ουτε ερωτα-ουτε αγκαλιές-ουτε φιλια, ειχε η προδoσια μου ...

Μπορει να μην με πιστέψεις, μπορει να νομίζεις πως το ενα μου ψέμα διαδέχεται το αλλο, αλλα αυτη ειναι ολη η αληθεια, ωμή-μα καίει...καίει πιο πολυ και απο φωτιά, καίει τα σώθηκα μου, το μυαλό μου, ολο μου το ειναι καίει ...

Ήμουν μαζι του, δεν το αρνούμαι, δυο μερες κράτησε ολο και ολο, και μετα τελείωσε μα με σιγουριά μπορω να σου πω οτι το μονο που τελειώνει, ειναι αυτο που δεν άρχισε ποτε,ολα τα αλλα καπου υπάρχουν, και εκείνος υπαρχει μεσα μου....

Ακομα και τωρα που σου μιλάω, οταν ξεκαρδιζομαι, και οταν κλαίω με λυγμούς,εκείνος ειναι η βαθιά αιτία,πισω απο καθε αφορμή ... Καθόμασταν για ωρες ο ένας απέναντι στον άλλον και συζητούσαμε χωρις ενδοιασμούς, χωρις πρεπει, μα νιώσαμε τύψεις ,τύψεις για την ευτυχεια εκείνων των λίγων ωρών....τύψεις που δεν είχαμε ξανανιώσει ετσι,ουτε εγω μαζι σου ουτε εκείνος μαζι της...Με κοίταξε στα ματια ,εχει τα πιο όμορφα ματια που ειχα δει, δεν ειναι το χρώμα που τα κανουν, ειναι που ξερει να με κοιτάει και να αισθάνομαι οτι με βλεπει,οτι μπορει να διαβάσει τη ψυχή μου,δεν βλεπει αυτο που θέλει να δει,βλεπει αυτο που ειμαι,ετσι οπως ειμαι...Με ρώτησε για ποιο λόγο ήμουν εκει, δεν ηξερα ακριβώς και ουτε μπόρεσα ποτε να του δωσω να καταλάβει πως ήμουν εκει, γιατι μου αρκούσε να μιλάω σε καποιον χωρις να περιμενει κατι απο μενα,χωρις να περιμενω κατι εγω απο αυτόν,χωρις να πρεπει να βγει καπου ολο αυτο ...

Σου εχει τύχει ποτε να ντρέπεσαι για τις σκέψεις σου,για αυτα που θελεις, αυτα που νιώθεις...; Αυτο αισθάνομαι ,ντροπή,βαθιά ντροπή...Μα δε μετανιώνω,σε κοιτάζω στα ματια και δεν μετανιωνω...Μεσα μου ισως και να σου δίνω ευθύνες για ολο αυτο, αν προσπαθουσες έστω και λιγο να με διεκδικήσεις, τωρα δεν θα φτάναμε ως εδω, μα με έβλεπες να φευγω και σφραγιζες τα ματια σου,μεχρι να τα ανοίξεις ειχα απομακρυνθεί τοσο που εμοιαζε ευκολότερο το να φυγω, απο το να γυρισω πισω...! Οχι δεν θα ψάξω να τον βρω, και ουτε θελω αλλες στιγμές μαζι του ,ηταν αρκετές αυτες που έζησα, αρκετές για να σε βγάλει απο μεσα μου, αρκετές για να μου δείξει τα όρια μου, τις αντοχές μου, τα λάθη που τοσο εύκολα μπορω να κανω...Καποιες φορές οταν σκευτομαι τα βραδια μαζι του, απορώ με τα σημάδια που άφησε στο σώμα μου χωρις να με αγγίξει, και την τοσο οικία του ανάσα, χωρις να εχω νιώσει τα φιλια του,δεν τον άφησα ουτε ενα φιλι να μου χαρίσει ειχα απο σενα αρκετα,αλλα πραγματα γύρευα απο εκείνον, και τα πήρα ολα...Τα κρατάω μεσα μου και μου δίνουν δύναμη να φευγω απο ολα αυτα που μου αρέσουν λιγο,που  με περιορίζουν, που με κανουν να αισθάνομαι λίγη...Δυναμη να φυγω και απο σενα , να βρω εμενα...!

Μετανιωνω

  

 Μετανιώνω, αληθεια μετανιώνω ...οχι για ολα αυτα που εκανα η που σου έδωσα αλλα για ολα εκείνα που δεν εκανα, και δεν έδωσα, ειτε απο φόβο ειτε απο το οτι πίστεψα έστω και για μια στιγμη οτι ολο αυτο θα κρατούσε για παντα ...

  Ξαπλωνω αγκαλιάζοντας το σώμα μου στο κρεβάτι μας και μετανιώνω για όλες εκείνες τις νύχτες που κοιμήθηκα και δεν έμεινα να σε κοιτάζω, ετσι για να χω αποθέματα τωρα που πραγματικά το χρειάζομαι... Μετανιώνω για το μουτρα που εκανα,αν ηταν χαμόγελα ισως ησουν ακομα εδω ....Μετανιώνω για τις φορές που πήγα να πω σαγαπω, και σε ρώτησα απλα αν εισαι κουρασμένος μα σαγαπω ηταν και κείνο....Μετανιώνω που σε βρηκα εκείνο το βραδυ που παίζαμε κρυφτό στις τρεις τα ξημερώματα, αν δεν σε εβρισκα ισως να σουν ακομα κρυμμένος στο σπιτι μας, και εγω να περπατούσα στις μύτες μην και με τρομαξεις, μην και κερδισεις... Κέρδισα σε κείνο το κρυφτό μα εμαθες να κρυβεσαι καλυτερα απο μενα και τωρα που σε ψάχνω δεν εισαι εδω...Δεν μπορω να σε βρω...Μετανιωνω που οταν έφευγες δεν σε κράτησα σφιχτά, δεν σε αγκαλιασα αρκετά δεν φώναξα μεινε,   μετανιωνω!!!

  Με ενα φλιτζάνι ζεστό τσάι στα χερια, βρέχω τα χείλη μου και σκευτομαι την ζεστασιά που μου χάριζαν τα δικα σου εκείνες τις νύχτες που μου ψυθιριζες τα νεα σου και εγω γελουσα... Μια ζεστασιά που αμέσως άγγιζε την ψυχή μου ...Θυμάμαι καθε σου λέξη,μα δε γελάω πια, βουρκώνω δακρύζω και μετα ξεσπω αθόρυβα σε λυγμούς,αθόρυβα μην και αλλάξω το σκηνικό μην και δεν αντέξεις τη φασαρία , μην και φυγεις απο μεσα μου καθώς παει καιρός που έφυγες απο την ζωή μου...

Σε κρατώ σφιχτά και αφιερώνω καθημερινά ωρες προσπαθώντας να μάζεψω όσες περισσότερες εικόνες απο σενα ...απο μας! Μα παίζουν σε επανάλειψη μονο εκείνες που με κανουν να ψυθιριζω μετανιώνω , και σε ακούω να γελας μες την τοση σιωπή και ύστερα να τρέχεις φωνάζοντας σε κέρδισα και εγω δακρυσμένη, κουρασμενη και μονη ουρλιαζω......σε έχασα..!

Παρεακι επιπεδου

 

 

 

 

  Ήμουν πολυ προβληματισμένη στην συζήτηση μας...συνήθως οταν ακους εμενα και την Μαρία να μιλαμε το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να γέλασεις... 

Δεν κατελαβαινοναστε καν ...αλλα λεω εγω, σε άλλα απαντάει αυτη ,καποιες φορές μάλιστα σταματάμε στη μεση συζητήσεις για να ενημερωθούμε τι γίνεται με τις παρέες γύρω μας ,οταν φεύγουμε ενώνουμε τα στοιχεία, σαν τον αστυνομο Μπέκα για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στους άγνωστους,αφότου λυθεί το μυστήριο γελάμε με τα χαλια τους,ξεκαρδιζομαστε με τα δικα μας!

 

Εχθες ομως ολα ηταν αλλιως,ενω είχαμε τελειώσει το φαγητο και ενω όλοι οι άλλοι χαζολογουζαν  τρωγωντας λουκουμάδες,νιώσαμε ξαφνικα τα κεφαλιά μας να ζεματανε οχι απο τς σκέψεις αλλα απο το μανιτάρι που δούλευε στο φουλ πανω απο τα κεφαλια μας σε ενα ταβερνάκι στα λαδαδικα...

 

Μα δεν ξερω τι εγινε και κατα ποσο μας βοήθησε η φωτοσύνθεση...Ξεκινήσαμε λοιπον να μιλαμε για αποθημενα,χρονια ερωτευμένη η Μαρία με καποιον,που ισως ποτε να μην άξιζε να κοιτάξει, επαναλάμβανε συνεχεια την ίδια φράση-->αυτη ειναι η τιμωρια μας,ουτε μαζι ουτε χωριά....και εγω προσπαθούσα με τοσο παθος να της δωσω να το καταλάβει πως αν πραγματικά ήθελε το "χωριά"έπρεπε να επιδιώξει το "μαζι"...Ετσι ειμαστε οι άνθρωποι γαμωτο μας,για ενα περίεργο λόγο οταν κάποιον τον ζήσουμε τον αφήνουμε ευκολότερα απο εκείνον που δεν είχαμε, ιδανικά ποτε....Ειναι που καταλαβαίνεις στην φθορά αν αξίζει η οχι, ειναι που συνήθως κανένας δεν σου αξίζει οταν με βεβαιότητα σου ανήκει....

 

Θυμίζουμε εκείνους τους σκύλους που βρίσκονται σε έρημους δρόμους και με παθος κυνηγάνε αυτοκίνητα που δεν πρόκειται να οδηγήσουν ποτε, μονο τα κυνηγούν και καμια φορα την ωρα που οδηγώ κόβω ταχύτητα τους αφηνω να με προσπερασουν και απορώ με την αδιαφορία τους ...τοσο τρέξιμο για το τιποτα ...τους λυπάμαι,μα τους μοιαζω...

 

 

Καταλήγω πως οσο το αποφευγεις τοσο θα το συναντάς, οσο σε τρελαίνει τοσο θα γυρνάς, οσο σε πονα θα το αναζητάς, μα αν κολλήσεις πανω του, αν το ζήσεις με πάθος, αν σταματήσεις τα οχι, τα μη, τα πρεπει, τοτε με σιγουριά θα ξερεις, αν αξίζει, αν ηταν λαθος-η σωστό ...Ισως αυτο να μας πηγαίνει πισω, το οτι δεν ενδιδουμε στα αποθημενα, δεν τα αφήνουμε να μας κυριεύσουν,να μας οδηγήσουν,να μας κατακτήσουν ...ετσι στο μυαλό μας τα δίνουμε τεράστιες διαστάσεις,παρουσιάζονται ιδανικά ...Ιδανικά τα πιο ανούσια πραγματα, οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι περνούν τον τίτλο του ιδανικού, μονο και μονο επειδη δε μας ανήκουν !

Φύγαμε με πονοκέφαλο,στην διαδρομή δεν λέγαμε κουβέντα ώσπου την ρώτησα αν ειχε πάρει χαμπάρι τους σαραντάρηδες διπλα μας που μαλωναν σαν παιδάκια δημοτικού για το ποιος ζηλεύει ποιον και ποιος άγριοκοιτάει ποιον, οχι μονο τους ειχε δει αλλα ήξερε και ακριβώς πως ξεκίνησε ο καβγάς...Αυτη ειναι η παρέα μου εμενα,για τα πιο βαθιά και τα πιο ρηχά πραγματα ταυτόχρονα..

.                                                                            σε γουστάρω παρεακι μου!

Ναρκωτικο μου

 Δεν ξερω αν θα μπορέσεις ποτε να με καταλάβεις,ουτε και θελω να καταλάβεις, απλα εχω αναγκη να τα πω ,ξερω πως εισαι καλα εκει που εισαι και ποτε δεν θα προσπάθησω να χαλάσω τον ψεύτικο κοσμο σου, μα μην αρνηθείς ποτε αυτο που ζήσαμε και μην πεις στιγμη πως ηταν λαθος,γιατι το λαθος θα ηταν να μη γινει,να μη σε δώ,να μη σε αγγίξω, να μη σου μιλησω!
Τωρα πια δεν πονάω που δεν θα σε ξαναδώ και ουτε ουρλιαζω περιμένοντας να με παρεις κάποιο τηλεφωνο γιατι πλέον ξερω,πως ξερεις...Ξερεις πως εχουμε μια μαγική δύναμη μια έντονη επιρροη ο ένας στο σώμα, και στο μυαλό του αλλου...μια επιρροη που μας τρομάζει και θα μας αναγκάζει για παντα να ειμαστε δυο άγνωστοι που γνωρίζονται τοσο καλα...ειτε απο φόβο ειτε συμβιβασμενοι στα πρεπει...

Μπορεις να κρατήσεις αυτο που ζεις μα ποτε μην ξεχάσεις τα δικα μας βραδια...
Τα φιλια μας,την ανάσα μας,την καθε στιγμή, και εκείνα τα απότομα τραντάγματα που έκαναν τα σώματα μας οταν περιοριζομασταν στα πρεπει...
Την καυλα τον ματιών, και την δύναμη των χεριών για να κανεις το σώμα μοy, δικο σου....
Τοσο πολυ επιρρεαζουμε ο ένας τον άλλον, τοσο πολυ γουστάρουμε...
Και τωρα παλι σε καλούπια, να σε κοιτάζω στα ματια και να μη μπορω να ψυθιρισω ουτε γεια, σε σενα που φωναζα σε θελω...να μην μπορεις να μου χάρισεις ενα χαμόγελο!

Τα σημάδια ξεθωριαζουν σιγα σιγα απο το σώμα μου, και στην μνήμη μου ολο και σβήνονται τα περισσότερα μα κατι μένει, κατι που κανει το κορμί μου να ανατριχιαζει οταν σκεφτώ πως τα χερια σου με άγγιξαν, πως τα χείλη σου με φίλησαν, πως η γλωσσα σου δεν άφησε καμια πιθαμη στο σώμα μου χωρις τα ίχνη της...
Και τωρα με κοιτας,και μου μιλάς σαν να μην τρέχει κατι σαν ολα να έγιναν στο μυαλό μου μα με φοβάσαι το ξερω πως φοβάσαι, τοση αναγκη εχεις να προστατευτείς απο μενα και τα θελω σου, τοσο δύσκολο να διώξεις τα πρεπει...και ετσι για παντα θα μείνω αποθημενο, τρελα, πειρασμός , να σου θυμίζει πως ειναι να νιώθεις, να σου θυμίζει οτι νιώθεις...!

Εθισμός

 Ένιωθα πως η απάντηση μου θα ηταν σωτηρια για εκείνη, μια βοηθεια που θα την επερνε απο τον πατο τις θάλασσας  και θα την ανεβαζε στην επιφάνεια...ομως μονο για μια αναπνοή και έπειτα με δύναμη θα την έσπρωχνε πιο βαθιά...!

Τα μεγάλα ματια της σχεδόν υγρά, αλλα στα χείλη ειχε εκείνο το μόνιμο χαμόγελο που ξέμεινε απο τις μερες ευτυχιας,ενω σιγοτραγουδούσε και το σώμα προσποιουταν πως κουνιέται στους ρυθμούς τς μουσικής με έσφιξε πανω της και με ρώτησε σαν μικρο παιδί....
-πιστεύεις οτι κάποια στιγμη θα γυρισει ,θα αρχίσει να παρακαλαει και θα εχω τοση δύναμη ώστε να του πω οχι και να το εννοώ,οχι να το λεω για να το πω,να το εννοώ...!
-ναι ,της είπα με σιγουριά και η αληθεια ειναι πως εκείνη τη στιγμη το πίστευα....

Στο μυαλό μου ξαφνικά ηρθε σαν σκεψη ο εθισμος και τα θυματα του, σκευτηκα ανθρωπους πουοι κακες συνήθειες, τους νικούν και εκείνους τους άλλους που καταφέρνουν και τις νικάνε...

Δεν ηξερα σε πια κατηγορία θα ανήκε εκείνη, ευχόμουν να καταφέρει και να το νικήσει ολο αυτο, να το βγάλει απο μεσα της γιατι άρχισε να τη ματώνει, να τη σαπίζει....

Δεν ειναι ευκολο να βγάλεις καποιον που πολυ αγαπησες απο μεσα σου ...όσες φορές και αν σε πληγώσει τόσες θα τον δικαιολόγησεις, όσες φορές και αν σε πονέσει, τόσες θα τον συγχωρεσεις ,όσες φορές σε σκοτώσει ,τόσες θα αναστηθεις μην και του στερήσεις την αγαπη σου...!
Παράνοια, μια παράνοια που οδηγεί σε αδιέξοδο και εκει ειναι που η ξεφευγεις-η πεθαινεις...

Της άξιζε να ξεφύγει, μα δεν ηρθε ακομα η ωρα της...
Και ας ειχε πονέσει αρκετά, και ας το ειχε προσπαθήσει τρελα ,και ας προσποιουταν πως ηταν καλα δεν ειχε ερθει ακομα η ωρα να ξεφύγει ,δεν ειχε γινει αρκετά δυνατή για να ζει χωρις να τον αγαπά...της έδινε ανάσα αυτη η αγαπη, μια τελευταία ανάσα πριν της πάρει τη ζωή...η πριν ξεκινήσει μια καινούργια ζωή...!

Τελευταια φορα

 

 

 

 

 

 -Θα σε ξαναδώ;

-Πρεπει να το βάλεις καλα στο μυαλό σου,

 ειναι η τελευταία φορα.

-Η τελευταία φορα...

-Ξερεις πως δε γίνεται αλλιως...

- Το μονο που ξερω εγω ειναι, οτι θελω να εισαι εδω, οτι δεν θελω να ειναι η τελευταία φορα ,οτι δεν θελω να ζω αν ξερω οτι δεν μπορω να σε βλεπω, να σε αγγίζω, να σου μιλάω...Και απορώ ,αληθεια απορώ πως μπορεις να αναγκάσεις τον εαυτό σου να κανει κατι, το οποίο δε θέλει, μονο και μονο επειδη πρεπει...; Γιατι θελεις να με ξαναδείς, το βλεπω στα ματια σου,στα φιλια σου,στα χάδια σου,στα σημάδια που αφηνεις στο σώμα μου ετσι οπως σφιγγεις το κορμί μου πανω στο δικο σου,σαν να μην θες να με αφησεις με κρατάς,και τωρα μου λες πως δεν θα σε ξαναδώ,για πιο λόγο,γιατι τα πρεπει να ειναι πανω απο τα θελω σου;;;πες μου μονο γιατι;

- Μην το κανεις πιο δύσκολο...

- Για μενα δεν γίνεται να γινει πιο δύσκολο....

-Να προσεχεις...

-Θα σε περιμενω...

-Μη με περιμενεις ματια μου... Καθε μερα που θα προσπαθώ να ειμαι μακρυά απο σενα θα χάνω εμενα, ωσπου θα γίνουμε άγνωστοι εμεις οι δυο, και αν κατι σου θυμίζουν τα ματια μου,θα ναι που πιστέψες σε μας...

-και παντα θα πιστευω...

-Σαγαπησα...

-Ακόμη σαγαπω...

-Για παντα θα σαγαπω...

                                           

                                                                                           Αντιο...

Μετωπική

 

 

 Επεσες πανω του,και ενω τα τοσο οικία για σενα χερια του σε άγγιξαν και ενω τα ματια που νύχτες ξαγρυπνουσες για να κοιτάζεις σε κοίταξαν,δεν σου ειπε ουτε γεια,ουτε μια λέξη ,κανενα στοιχείο πως γνωριζεστε, και σπας το κεφαλι σου αν αυτα που έγιναν τα εζησες,πως δεν ηταν ψέμα , πως δεν τα φαντάστηκε το άρρωστο μυαλό σου, για να παρηγορησει τη πληγωμενη καρδιά σου..

Aν ηταν ονειρο,αν δεν ξερεις τι σου γίνεται..;

Mα στο σώμα σου υπάρχουν  ακομα τα σημάδια του,τα χείλη στο λαιμό σου,τα λόγια του στις σκέψεις σου...Και ας πέρασαν χρονια ολόκληρα...!

Εμειναν εκει να σου θυμίζουν πως υπήρξε, πως οτι και αν γινει θα υπαρχει...Σηκωσες τα ματια σου και τον κοιτάξες βαθιά, σαν να προσπαθουσες να κανεις τις σκέψεις σου εικόνα, μα δεν μπόρεσες τιποτα να πεις, σα να είχαν στερέψει οι λέξεις, σα να μην μπορούσαν να περιγράψουν ,ουτε συγγνωμη δεν μπορέσατε να ψυθιρισεται,σιγά, πέσατε ο ένας απλα πανω στον άλλον αν ζητούσαται συγγνωμη για αυτο τι θα έπρεπε να πείτε για όλες εκείνες τις στιγμές που σκοτώνες την ψυχή του και γκρεμίζε την ζωη σου!

Είχαν περάσει σχεδόν 15 λεπτα απο την σύγκρουση και η Μαρία συνέχιζε να μου μιλά ασταμάτητα, μα δεν την άκουγα, μονο κάποια στιγμή που θυμωμένη με ταρακούνησε φωνάζοντας μου

- Μακους, σου μιλάω, τον ξερεις;;;

-Οχι πια-της απάντησα- δεν τον ξερω πια!

                                                                             

 

                                                                                     Δεν σε ξερω πια!

Μοναδικε μου

 

 

 

"Ερωτα μου"του ψυθιρισα

"Παλιος σου ερωτας"μου αποκριθηκε σαν να μην ήθελε ουτε και ο ίδιος να το ακούσει, και ας το ελεγε με τόση σιγουριά ...

"Παντοτινε θα έλεγα καλυτερα"

Με έσφιξε πιο δυνατά πανω του, πριν με αφησει για παντα, και αισθάνθηκα οτι ηθελα να σταματήσω το χρόνο, να μην υπαρχει κατι αλλο,να μην γυρνούσαμε πισω,να μεναμε για παντα σε ολο αυτο το ψεύτικο παραμύθι...

Πως μπορεις να θέτεις εναν ερωτα ως παλιό...? Πως μπορεις να τον υποχρεωνεις να βρίσκεται διπλα σε αυτο το ουσιαστικό που τοσο μισεί...?Οι ερωτες δεν παλιωνουν,μένουν αιώνιοι,καποιες φορές στην καρδιές και των δυο,καποιες μονο στου ενος,καποιες αλλες στις κοινές τους ανάμνησεις, αλλα μένουν εκει για να σου θυμίζουν  οτι υπήρξαν, οτι υπάρχουν, οτι θα υπάρχουν για παντα...

Γιατι τι ειναι ο έρωτας, για να λήξη ;

                                   Γάλα η κονσέρβα ;

Οι ερωτες αγαπη μου δεν μπαίνουν σε καλούπια,δεν υπάκουν σε εντολές,δεν προσαρμόζονται στις καταστάσεις.. Μα ζουν μεσα σου και τους κουβαλάς στην καθημερινότητα σου,στριφογυρνανε στο μυαλό σου,αγγίζουν θριψαλιαζοντας τις σκέψεις σου...Μα ειναι στιγμές που κουρασμένοι δεν μιλούν, σωπαίνουν, ξαποσταίνουν ...Και εσυ χαμογελάς, νομίζοντας πως ξεψυχισαν μέσα σου, μα μόλις εισαι ετοιμη να παρεις όρκο πως τιποτα δε σε συνδέει μαζι τους, αυτοι ουρλιαζουν, εξαγριώνονται, δυναμώνουν και σε τρομάζουν τοσο που αναγκαζεσαι με παθος να τους δεχτείς!

 

Δεν εχουν άλλη ληση, μην θυμώνεις, να τους σέβεσαι και να εκτιμάς την αναγκη τους για επιβίωση, αλλωστε ειναι κομμάτι σου, ειναι "εσυ"....ειναι οι δικοί σου ερωτες, η μαλλον ο δικός σου παντοτινος ερωτας!!!

Πριν - μαζι -μετα

 Την ζωή της την είχε χωρίσει σε κομμάτια , ζωή πριν τον Νίκο, μαζι με τον Νίκο,  μετα τον Νίκο , ενα μετα μονο απο την πλευρά του Νίκου γιατι η Έλενα δεν σταμάτησε να ζει στο μαζι του και αυτος ειναι σαν να μην έζησε ποτε...

Δεν ξερω πως γίνεται να ειναι κατι έντονα σημαντικο για καποιον, και για καποιον άλλον να μην του καίγεται καρφακι...πως γίνεται ας πούμε εσυ να δίνεις την ζωή σου για καποιον και αυτος να εχει αναγκη να ζει χωρις εσενα ,ισως αυτο να αναρωτιόταν και εκείνη, που το μονο που σου ελεγε οταν την ρωτουσες"γιατι δεν συνεχίζει την ζωή της"ηταν"πια ζωή"...

Γιατι δεν είχε ζωή χωρις τον Νίκο, ουτε ονειρα εκανε, ένιωθε μεσα της πως δεν θα ξανάρθει και άρχισε να τις φαίνεται ολο αυτο...στα δακρυσμένα ματια της, στο μουτζουρωμένο μακιγιάζ, στα αταίριαστα γιγάντια, πλέον ρουχα της, τιποτα δεν είχε νόημα αν δεν το έβλεπε ο Νίκος...

Ατέλειωτα βραδυα μαλωναμε για το ποιος την άφησε να πιει τοσο, και ενω ολη η παρέα γινόμασταν μπάχαλο αυτη γελούσε,ξεκαρδιζοταν..
"Κατι τέτοια βραδυα τον ακούω να μου λεει σαγαπω" 

μου ειπε ενα βραδυ που την κουβάλησα στον τέταρτο για να την βαλω για υπνο...

"Και εσυ τι του άπαντας" την ρώτησα με εκείνο το κάψιμο που νιώθεις στην ψυχή σου οταν πονάει κάποιος δικός σου...

"Εγω δεν του απαντάω, αν αυτος λεει σαγαπω δεν υπαρχει λέξη για αυτο που νιώθω εγω"...
Άρχισα να δακρύζω και να κανω αμηχανες κίνησης, την άφησα στο κρεβάτι και της έδωσα ενα μεγάλο ζεστό φιλι στο μέτωπο...

Έκατσα στον καναπέ με τον ζεστό καφε στα χερια, αν πραγματικά την αγαπούσα έπρεπε κατι να κανω,αλλα τι..; Το να φέρω τον Νίκο θα ηταν το ιδανικότερο όλων, αλλα τι νοημα εχει να φερεις καποιον που μετάνιωσε που εχει ερθει,καποιον που και παλι θα φυγει ... 

Ξενύχτια, ποτά, και καψούρα τα είχαμε δοκιμάσει και μας έφερναν στην ίδια, άθλια κατάσταση οπότε ηταν κατι αλλο που χρειαζόταν, και έπρεπε να δράσω...

Οταν ξύπνησε ήμουν εκει, μαζι με την βαλίτσα μου...

"Καλώς με δέχθηκες ,της είπα, και με κοίταξε με ενα βλέμμα φραγκοκοτας..."ναι ναι καλα καταλαβαις απο σημερα θα εχεις την πιο γλυκιά συγκάτοικο εβερ"

"Μα δεν θελω συγκάτοικο"μου απάντησε, 

"Δηλαδή θα με αφησεις στον δρόμο την ερμη, και εγω που πίστεψα σε εσενα και δανισα το σπιτι μου στον αδερφό μου για τς βρωμοδουλειές του, ένταξη Έλενα νόμιζα οτι είμασταν φίλες και οτι σε ενδιαφέρει να ειναι υγιείς η ερωτική ζωή στην οικογένεια μου ... Αλλα αν ειναι ετσι,θα φυγω....

"Ένταξη μείνει", ειπε ,και μου γέλασε, αν και ξεμεθυστη...

Δυο βδομάδες τωρα δεν ξερω αν το σπιτι μου εχει πλημμυρίσει και εχουν βράχει τα ρουχα που εχω τακτοποιήσει ανάποδα στο πάτωμα, ουτε αν εχω φάει βρυσιμο για τα κοινόχρηστα,ουτε καν αν μου χει χτυπήσει για ζάχαρη το μελαχρινο κούκλι απο τον πρώτο.... Ξερω μονο πως η Έλενα γελάει, μαγειρεύει, τρώει, κοιμάται και τα βραδυα οταν βλέπουμε ταινία μου λεει πως η αγκαλια μου ειναι πιο ζέστη απο του Νίκου και αληθεια ειναι,αφου εχει αγαπη,σιγουρα θα ειναι...

                                                                            σε ξεπερναμε Νικολακιιιιιιιιιιι ...

Βρε καλως τον

 Και ενω ζεις τον έρωτα σου κανοντας σχέδια για το μέλλον και αισθάνεσαι πως ολα εχουν μπει σε μια τάξη,παίρνοντας όρκο οτι δεν μπορει τιποτα να ανατρέψει την συγκεκριμένη κατάσταση,ερχεται εκείνο το μήνυμα που για χρονια περιμενες, εκείνο το μήνυμα που αναμενοντας το εμενες ξαγρυπνη, πιστευες πως θα ερθει αλλα ηρθε την πιο λαθος στιγμή ...

Τη στιγμή που παρακαλούσες να μην ερχόταν ποτε....

Δυσσεκατομμυρια κινέζοι ξεκαρδιζονται μπροστά στην έντρομη φάτσα σου, ψυθιριζοντας την αρχαία τους παροιμία"πρόσεχε τι ευχεσαι, γιατι μπορει και να σου συμβεί"και εσυ βρίσκεσαι σε ενα διλλημα που ουτε στον εχθρό σου να μην τύχει...

Στο μηνυμα ζητά ξεκάθαρα να σε δει, και συ πρεπει να αποφασίσεις αν πρεπει να πας, η να συνεχίσεις σαν να μην ηρθε ποτε,αυτο που για χρονια περιμενες ...Να μιλήσεις σε φίλους και γνωστούς φαντάζει αδύνατο, οπότε κοιτας τον εαυτό σου στα ματια ως μοναδικό σύμμαχο και προσπαθεις να βρεις τη λύση, με τα λιγότερα θύματα ...γιατι θύματα θα υπάρξουν, αλλωστε οτι και να επιλέξεις παντα θα στριφογυριζει το αντίθετο στο μυαλό σου..ΠΑΝΤΑ!

Ιδανική λύση δεν υπαρχει...στο υπογράφω ...απλα αν πραγματικά δεν θελεις να πυρπολυσεις την ήδη υπάρχουσα κατασταση πρεπει να κινήθεις μυστικά και να αναρωτηθείς αν μπορεις να συγκράτησεις τον εαυτό σου...γιατι εχει μεγάλη διάφορα το να πας για να ξεδιαλυνεις το μπάχαλο που συμβαίνει στο μυαλό σου,απο το να πας για να τα κανεις ολα μπάχαλο στην ζωή σου,και καταλαβαίνεις τι εννοώ!

Αν με ρωτάς......Πρεπει, να πας...!

Το χρωστάς στον εαυτό σου, στην ζωή σου, ακομα και στην σχέση σου, γιατι είτε θελεις να το παραδεχτείς ειτε οχι ποτε δεν δοθηκες ολοκληρωτικά, ποτε δεν αφησες καρδιά,μυαλό και σώμα...

Ισως λοιπον ολο αυτο να σε βοηθήσει να καταλάβεις τους ανθρώπους,να μην τους φοβάσαι,να τους εμπιστευτείς...Γιατι για χρονια φροντίζεις την ίδια πληγή και χρονια αυτη ματώνει...!

Γιατι τους εχεις αναγκη τους ανθρώπους και ας εμαθες να τους φοβάσαι...

Να πας και να τον κοιτάξεις στα ματια,να τον ρωτήσεις ολα αυτα τα γιατι που χρονια μπερδεύουν το μυαλό σου,να του μιλήσεις για το ποσο πονέσες τοτε και ας μην τον αφορά ,αφορά εσενα και το χρωστάς σε εσενα....Μιλά ανοιχτά,μην φοβηθείς για τα αισθήματα σου και ας τον τρομάζαν τοτε,και ας σε τρομάζουν τωρα,πες του για εκείνα τα βραδιά που μεθυσμενη ουρλαζες "πες μου για την αδεια αγκαλια σου, πες μου γιατι δεν μου μιλας" και επειτα με λυγμούς σε επερνε ο ύπνος, για εκείνα τα πρωινά που δεν μπορούσες να βρεις λόγω για να σηκωθεις...

Να του μιλήσεις για την ζωή σου,για αυτούς που έμειναν οταν εκείνος έφευγε,για αυτούς που ειναι ακομα εκει,για αυτούς  που υποσχονται να μείνουν για παντα...και έπειτα οταν θα εχετε περπατήσει αρκετά, γελάσει και κλάψει αγκαλια τοτε καθε κατεργαρης πρεπει να επιστρέψει στον πάγκο του, εκει οπου ανήκει...γιατι τα πισωγυρισματα δεν σου πανε, γιατι για τους ίδιους λόγους που έσπασε τοτε για τους ίδιους θα σπάει παντα, γιατι δεν ειναι έρωτας, ουτε αγαπη ειναι..Ισως και ποτε να μην ηταν!

Αν οταν γυρίσεις και χωθεις με δάκρυα στα ματια στην αγκαλια του σε ρωτήσει που ησουν, πες του πως πηγές μια βολτα για να τον αγαπησεις λιγο περισσοτερο...και κατάφερες να γυρίσεις και να τον αγαπας πολυ περισσοτερο...!

       
                                                     

                            Θυμησου ο πριγκιππας ειναι αυτος που δεν εφυγε ποτε,
                                                    οχι αυτος που ξαναγυρισε!

ψευδαισθηση

 

 Να τον ακους να μιλά και ας μην μιλά σε εσενα ,να γελά και ας μην γελά σε εσενα, να φεύγει και να μην ερχεται σε εσενα...
Οταν εχεις μάθει να ζεις χωρις αυτόν εχεις συμβιβαστεί με την ιδέα, και αρκείσαι στα πιο ασήμαντα για άλλους πραγματα...Σε ενα βλέμμα που θα σε προσπεράσει, σε ενα χαμόγελο του ,στην αλλωτε νευρική φωνή του...

 Ξερεις οτι δεν σου ανήκουν,αλλα τα κανεις δικά σου... Μελέτας καθε του κίνηση, καθε του πράξη, και για ωρες μένεις ξαγρυπνη να αναλύεις το καθετί...

Καποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεις να δεις αν ειναι καλα, ακομα και απο τον τροπο που καπνίζει, και παίρνεις όρκο πως δεν πεφτεις εξω!

Εμαθες πια να μην χρειάζεσαι τα λόγια του, να φοβάσαι μην σε πλησιάσει και

 σε αιφνιδιασει,εμαθες το απο μακρυά...!

Και ειναι και αυτές οι ωρες μοναξιάς που κανεις διάλογο μαζι του, και αραδιαζεις χιλιάδες λόγους που ειναι καλύτερος απο τον καθέναν...χιλιάδες λόγου που φτιάχτηκε για σενα! 

Γιατι για σενα εχει φτιαχτεί,και συ για εκείνον και ας μην το μάθει ποτε ...και ας μην τον αφησεις ποτε να το μάθει!

Φευγοντας

 Θελω να φυγω ...απο όλους και απο ολα, να βγω στον δρόμο σαν τρελή και να τρέχω, να μην μπορει να με πιάσει κανεις, να μην ενδιαφερθεί κανεις να τρέξει να με πιάσει και έπειτα οταν κουραστώ να κάτσω κατω και να κλάψω,να κλάψω για αυτα που δεν εκανα,για εκείνα που δεν κανω, για τους ανθρώπους που απο λαθoς αγάπησα και για εκείνους που το άξιζαν τοσο και δεν αγάπησα ποτε...Nα μην με ρωτήσει κανεις τι εχω, να μην πρεπει σε κανέναν να απαντήσω, και οταν αποφασίσω να παρω τον δρόμο να γυρισω να εχουν ολα αλλαξει,με αυτόν τον τροπο που μονο στα παραμύθια συμβαίνει...ας μην ειναι καλητερα ας ειναι διαφορετικά...οχι τα ίδια,οχι παλι τα ίδια...με τρομάζει να πονας χρονια για κατι, με φθηρει εκείνος ο τρόμος που σου ψυθιριζει οτι δεν θα περάσει πως θα μείνει για παντα να σου τρώει τα σώθηκα !Καμια φορα ελπίζω να χειροτερεψουν τα πραγματα και ας ειναι αυτη η τιμωρία μου για το οτι δεν μπορω τη στασιμότητα, δεν την αντεχω!

Αλλες φορές παλι σκευτομαι να μην γυρισω να τρέξω τοσο δυνατά φεύγοντας που να μην μπορω και να θελω να γυρισω...να μείνω εκει μακρυά απο όλους και απο ολα μακρυά και απο αυτα που θυμίζουν εσενα μακρυά απο σενα...μα οσο και να τρέχω εισαι παντα εκει...αφου χρονια τωρα σε κουβαλάω μαζι μου...μεσα μου!

 

                                                                                                                                                                            

Στις σκιές που απαιτούν να λέγονται αγάπες....

Προσεχως, πριγκιπισσα

 

 Mπορεί να μου πάρει μερες, μήνες, χρόνο η και χρονια αλλα θα γίνω ειναι μια υπόσχεση που την χρωστάω στον εαυτό μου....

Οχι δεν παραλογιζομαι,και ουτε το φαντάζομαι οπως ακούγεται, ας πούμε δεν ονειρεύομαι τεραστιο παλάτι, μακρυά φορέματα, στεμα και πριγκιππα με άσπρο άλογο ....

Γιατι πριγκίπισσα ,με πριγκίπισσα διαφέρει, ας πούμε δεν ονειρεύομαι να περπατάω στον δρόμο και να λένε η μαμάδες στα παιδάκια τους "αααα κοιτά μια πριγκίπισσα",ονειρεύομαι να περπατάω στο δρόμο και να νιώθω εγω η ίδια ετσι και σκασιλα μου αν θα με κοιτάνε η θα με θαυμάζουν...


Πριγκίπισσα χωρις παλάτι δεν υπαρχει και δεν έχετε και άδικο, το παλάτι μου λοιπον θελω να ειναι μικρό, οχι πολυ μικρό, φυσιολογικό και σε διαμέρισμα βολεύομαι αρκεί καθε τοίχος να εκπέμπει ευτυχεια και ας εχει μια σαλοκουζινα ενα μπάνιο και ενα υπνοδωμάτιο....θα εχω ενα μεγάλο σκύλο ο οποίος θα πιάνει οτι του πετάω, θα μου δίνει το πόδι του, και θα κανει κολοτουμπες...

Οσο για τον πριγκιπα μου, θα ειναι πιο ομορφος απο οτι εχω φανταστεί, θα με προσέχει και θα με αγαπά απεριόριστα, θα ειναι παντα εκει γιατι πραγματικός πρίγκιπας ειναι αυτος που μένει, δεν εχει νόημα να ψάχνεις τον πριγκιπα σε ανθρώπους που σε άφησαν, σε πλήγωσαν, σε πούλησαν, ο πρίγκιπας σου ειναι αυτος που σε ολη την διάρκεια του παραμυθιού ηταν εκει οχι εκείνος με τις γκεστ εμφανίσεις που επέρνες όρκο οτι ηρθε για να μείνει, αλλα αυτος ηρθε για να φύγει παλι...Ειναι αυτος που οταν σε είδε αβαφη, αχτενιστη, με της ξεχαρβαλωμενες μπιζαμες να τις πατάς,σε πηρε αγκαλιά και φώναζε "εχω την πιο όμορφη πριγκίπισσα,του κόσμου" και ας γκρινιάζες να σε αφησει μην και σε πιάσει ναυτία....!


Ισως αυτα που ονειρευόμαστε, να τα εχουμε ήδη απλα ειναι τοσο σπουδαια που αρνούμαστε να τα αποδεχτούμε ισως να εχουμε γεννηθεί πριγκίπισσες και να προσπαθούμε σε ολη μας την ζωή να γίνουμε κατι που ήδη ειμαστε,το θεμα ειναι να καταλάβεις, να νιώσεις, και να αισθανθείς αυτη την απέραντη ευτυχεια που σου προσφέρει η ζωή, να αγαπησεις καθε τι διπλα σου, να το βαφτίσεις πριγκιπικο και να ζήσεις τοσο ευτυχισμένη μεσα του που οταν  σε ρωτάνε τι ήθελες να γίνεις οταν ησουν μικρή να άπαντας "ηθελα αυτο που ήμουν παντα,αληθινή πριγκίπισσα "!!!

Μοναξια μου, ολα

Κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν πιο αδύναμοι οταν ειναι μόνοι...
Oμως προτιμούν αυτη την αδυναμία απο το να ακουμπησουν,δεθουν η να αγαπήσουν!

Προτιμούν να κοιμούνται και να ξύπνουν μόνοι, να κάνουν ψώνια, να βλέπουν ταινίες μονοι...
Θα σου μιλήσουν αλλα δεν θα ανοιχτουν, θα σε ακουμπήσουν αλλα δεν θα σε πιάσουν θα σε νοιαστούν αλλα δεν θα σε αγαπήσουν...

Συνήθως περπατάνε με τα ματια χαμηλά, δεν κοιτάνε μην και δεθουν με την ψυχή κάποιου,συνεχίζουν μονοι στην μοναξιά τους!

Γελανε,μα δεν ξεκαρδιζονται,για να ξεκαρδιστεις θέλει καρδιά και η δικιά τους πάγωσε,έσπασε...

Δεν ηταν ετσι παντα..... Και αν τους προσέξεις καλα, θα καταλάβεις ..Δόθηκαν και πονεσαν , πονεσαν τοσο που ήξεραν πως αν ξανασυμβεί δεν θα ζήσουν, δε θα μπορέσουν να ζήσουν...
Και ετσι απέχουν ,απο εσενα απο εμενα απο όλους...καποιες φορές θυμούνται πως ειναι να εχεις καποιον δικο σου και ουρλιαζουν κλαιγοντας,μα έπειτα προσπαθούν να ξεχάσουν πως ειναι να σε πονα αυτος που εχεις και σιωπηλά, ξεψυχούν...

Μην τους παρεξηγείς, μην κρίνεις και μην προσπαθεις να τους αλλάξεις...γιατι θα  αλλάξεις εσυ...! Θα δώσεις αγαπη, και θα σε πληγώσουν, δεν ειναι οτι το θέλουν ειναι οτι δεν εχουν κατι αλλο να δώσουν!Ειναι που πιστεύουν πως θα ειναι καλυτερα αν γίνεις και εσυ σαν αυτούς...ειναι που δεν ξέρουν πως εισαι σαν και αυτούς, ειναι που θες και συ να το ξεχάσεις!!!

Λιγο

 Έμαθα στο λιγο ...

Λιγο φαγητό στο πιάτο,λιγο νερό στο κρασί μου, λιγη ζάχαρη στον καφε μου, λιγο,ακομα λιγο, ολα ηταν λιγο και για λιγο...!

Και δεν το ηθελα το πολυ,δεν το έμαθα, με τρομαζε, με τρομάζει ακομα και τωρα το πολυ...

Οταν δεν εχεις συνηθίσει κατι, οταν δεν εχεις γευτει  πως ειναι να το εχεις, οταν αρκεστεις στο λιγο του, σου φτάνει, σου μοιαζει ιδανικό, αρκεισαι με το λιγο και καποιες φορές τολμάς να ζητήσεις λιγο ακομα, αλλα οχι πολυ, ποτε δεν ζήτησα πολυ ...

Και αν καποιες φορές ανεξήγητα σου δοθηκε, το έδιωξες κρατώντας παλι το λιγο, ετσι ηταν γραφτό σου, ετσι το γουστάρες εσυ...Δεν ήθελες να σε ξεπερνά , αλλωστε αν κατι ειναι πολυ κινδυνεύει να γίνει πιο πολυ , να μην σου ανήκει , να σου επιβληθεί να σε τρομάξει , και έπειτα να γίνει ισχυρό, τοσο ισχυρό που να μπορει να σε αλλαξει, να σε κατακτήσει, και έπειτα να σε αφησει,να χαθεί,να το χασεις και εσυ...

Ετσι εγινε μαζι σου, λιγο,μονο λιγο ...γιαυτο το λιγο σου ζούσα....
Οσο περνούσε ο καιρός άντεχα,συμβιβαζομουν, μα η ψυχή μου αναζητούσε περισσοτερο...
Οχι εγω αληθεια η ψυχή μου ηταν αυτη που δεν άντεχε το λιγο σου... Πως να δεχτεί να σε μοιράζεται , να σου μιλάει λιγο, να σου γελάει λιγο, να σαγαπαει λιγο...Εβαλε πλώρη για το πολύ ...η ολα η τιποτα ,οχι αλλο λιγο, οχι το λιγο σου...

Δεν το αντέξες το πολυ ,ηταν παρα πολυ και για μενα...Οπως μαθει ο καθενας, και εμεις δεν μαθαμε ετσι...δεν έμαθα να δίνω πολλα, έμαθες και εσυ στο να σου δίνουν λιγα....
Δεν μας βγήκε το πολυ, μα δεν γυρίσαμε στο λιγο, καταλήξαμε στο καθόλου ...

Δεν το θελω το καθόλου
,δεν το μπορω ,με σκοτώνει...θελω να ειμαστε οπως τοτε,τοτε που σου έδινα λιγα και εσυ λιγότερα και ισως κάποτε αυτο το λιγο ξεπεράσει το πολυ εκείνων που καμαρώνουν και διαφημίζονται ...

και γίνει λιγο περισσοτερο απο το πολυ τους...

Συγγνώμη

Για πιο απο ολα μου ζητάς συγγνωμη...
 Που με πληγωσες, που με ξόδεψες, που με εξαντλήσες, που δεν μου εξηγησες, που δεν μαγαπησες,που προσποιηθηκες πως μαγαπας, που γελουσες οταν πονούσα, που πονούσα οταν γελουσα,  που ήξερες οτι κρατάς την καρδιά μου και την αφησες να σπάσει....Γιατι,για πιο απο ολα ..?
Μου λες να μπω στην θέση σου, μου ζητάς να σε καταλάβω, να σε συγχώρησω...
Εσυ προσπαθήσες να μπεις στη δική μου, αλλα τι λεω, και να προσπαθήσεις δεν εισαι στην θέση μου, δεν μπορεις να μιλήσεις εσυ, για την δική μου θέση ...

Να ξεχάσω, να σε συγχώρεσω, να μπορέσεις να γυρίσεις, να ειμαστε οπως ήμασταν...

Γυρνά, μπορεις οπότε θελεις να γυρίσεις, και αγκαλιά θα σου κανω, και θα σου χαμογελάω, και τιποτα δεν θα σαφησω να καταλάβεις, αλλα μην μου ζητάς μεσα μου να ξεχάσω, μην με διατάζεις να σε συγχώρεσω γιατι σου ορκίζομαι πιο πολυ απο τον καθέναν θελω εγω να ξεχάσω, θελω εγω να σε συγχώρησω και δεν μπορω, δεν ειναι οτι δεν θελω, ειναι οτι δεν μπορω ...
Με βασανίζει το να θυμάμαι, με πληγώνουν οι εικόνες, με εξοντώνουν τα ονειρα μας, αλλα αυτο που με νεκρώνει ειναι η απάθεια που είχες τοτε,ολα εκείνα τα βραδιά που ηξερες πως ουρλιαζω κλαιγοντας, πως δεν εχω δύναμη να φαω, να ειμαι καλα και δεν πήρες ουτε ενα τηλεφωνο δεν αναρωτηθηκες τι κανει το κοριτσακι σου...?
Εσυ που έλεγες πως οποίος με πειράξει θα τον σκοτώσεις  ,με σκοτωνες....δεν μπορούμε να ήμαστε οπως ήμασταν, γιατι δεν ειμαι αυτη που ήμουν...αλλα μπορω να σε αγγαλιαζω, μπορω να σε φίλαω, και να σου χαμογελάω, μου έμαθες να προσποιούμε....
Μπορω να κορόιδεψω εσενα, και πονάω που το λεω αλλα εχω αναγκη να κορόιδεψω κ εμένα...


                                                                                             
                                                                                       ..............................................

Αφου τρεξαμε

 Είναι και κάτι έρωτες που τρέχουν...

χωρίς κατεύθυνση, χωρίς όρια, μόνο τρέχουν...Δεν χαμπαριάζουν ανηφόρες, κατηφόρες, λακούβες η νερά ...τρεχουν ασταμάτητα ...κρατάς το χέρι του και τρέχεις, χωρίς να σε νοιαζει αν είσαι προς την σωστή κατεύθυνση, αρκεί που η καρδιά σου γελά, τι γελά δηλαδή, ξεκαρδίζεται και τον κοιτάς στα μάτια και λες ΕΣΥ είσαι,πάντα ΕΣΥ ήσουν...Και μισείς τς στιγμές που πέρασες μακρυά του, και καταριεσαι  τα δευτερόλεπτα που δεν είσασταν μαζί και μουτρωνεις με τα μνμτ που δεν είναι από εκείνον...
Δεν είσαι πια δικιά σου,δικιά του λες και γεμίζει το στόμα σου με αυτή την γλυκά που μόνο η σοκολάτα προσφέρει!Κοκκινα φανάρια δεν υπάρχουν για σας ενω τον αγκαλιάζεις τρέχεται ασταμάτητα , κανεις δεν σας πιάνει, φοβαται τον τοσο έρωτα, και όλοι αυτοί που προσπερνατε, με τα ματια ορθάνοιχτα σας χειροκροτούν και σεις βάζεται τα δυνατά σας για να τερματισετε, αλλα η αγαπη δεν τερματίζει πληθαίνει ολο και πληθαίνει, και αυτος ο έρωτας ποσο μαγικό πράγμα πόση ένταση σου δίνει, και κανει τα πόδια να τρέχουν και την καρδιά να πετά σε ενα δικο της κοσμο...μαγικό, υπταμενο...

Αν σκόνταψεις, αν πέσεις, η αν χτυπήσεις ενα πράγμα να θυμασαι τις στιγμές αυτές που ένιωθες οτι δεν θα σε πιάσει κανεις τις στιγμές που οι άλλοι περπατούσαν και εσυ πετουσες...
Αυτές εχουν αξία, και κρίμα που υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι ερωτες που δεν έτρεξαν...
Ποτε δεν επεσαν,ουτε και πεταξαν ποτε...!

                                                                                                              

                                                                                             Στο νουμερο 242...

Αγίου βαλεντινου

 -Χρονια μας πολλα ,μωρο μου...

Το μυαλό μου γεμίζει ξαφνικά με ημερομηνίες τα φτιάξαμε Ιανουάριο παει αυτο, προταση γάμου Ιούνιο,μεγάλο πατιρντι αρραβώνα γύρω στον Ιούλιο βγάζω βέρα σιγουρευω, τότε που είχαμε χωρίσει για την Χαμουρα και μετα τα ξαναβρηκαμε 6 Μαΐου ωρα 22:15 επανασυνδεση, γενέθλια και οι δυο ειμαστε καλοκαιρινοι τύποι,γιορτές το θυμάται το πορτοφόλι μου, πέρασαν...
Ανασκουμπωνομαι, παιρνώ θάρρος και με υφος με πολυ υφος ,σιγουρη για το οτι κανει λαθος, απαντάω...
-"Γιατι μωρο μου, τι εχουμε ...;"Μεσα μου σκεφτομαι οτι τον κρατάω στο χερι, την πάτησε για τα καλα αυτη την φορα για να μαθει να με κοροιδευει για ην μνημη χρυσοψαρου,θα κανω κατι μουτρα πα-πα-πα ο θεός να σε φυλάει...
-"Εγω δεν ειμαι Αννα,για να μπερδεύω επετείους με γενέθλια" μου απαντάει με ελαφρώς ειρωνικό υφακι,που οταν δέχτηκα την προσβολή έπρεπε να επιτεθω αλλα μαλλον δεν με επαιρνε, γιατι δεν είχε και άδικο πέρσι στα γενέθλια του, η κάρτα  αντί για "χρονια πολλα"του έγραψα "για παντα μαζι" εγω φταίω που πήγε και τα εκανε ολα Ιούλιο...
-"Τοτε τι εχουμε ρε baby ???"
-"Οι ερωτευμένοι ρε μωρο μου...!Αγίου βαλεντινου σημερα..."Μου ηρθε να βαλω κατι γέλια, μα κατι γέλια ...

Συγγνωμη για πιο λόγο, πείτε μου εναν λόγω για να υπαρχει αυτη η γιορτή...;
Οι ερωτευμένοι εχουν την ευκαιρία καθε μερα να εκδηλώσουν τον υπέρτατο έρωτα τους ασε που την συγκεκριμένη φαντάζει τοσο θεατριστικο και ξοδευεις και ενα σωρο λεφτα με βλακειουλες που αναγκαζεσαι να παρεις , οσο για τους καημενους χωρισμενους και ελεύθερους τους πιάνει μια αναγουλα με ολα αυτα και με το δικιο τους οι άνθρωποι..!
Το θεμα ειναι οτι αυτος ο Βαλεντίνος δεν ξερω και απο που κρατάει η σκούφια του, αλλα η ανθοπωλης η ζαχαροπλάστης ηταν ο ρουφιάνος και μεσα στις αναδουλειές βγήκε με τα πάστακια η το λουλούδικο και ελεγε πάρτε κατι σημερα λόγω τς ημέρας.... Ετσι έμεινε και το λουζομαστε όλοι εμεις...

Το θεμα ειναι να εισαι ερωτευμένος καθε μερα,με εκείνον,με εσενα, με τον κοσμο ,τα λουλούδια ,η τον σκύλο σου...με οτιδήποτε, γιατι ο έρωτας αφήνει στα χείλη σου ενα τεραστιο χαμόγελο και μια λάμψη στα ματια που τιποτα και κανεις δεν μπορει να σβήσει ...να ερωτεύεσαι την καθε στιγμή που ζεις, την καθε σου αναπνοή...Και να δεις που ο Άγιος Βαλεντίνος θα σε κανει μονο να γελας με εκείνους τους καημενους που τον περιμένουν πως και πως...μαλλον δεν ξερουν ποσο τελεια ειναι η γιορτη εκεινες τις αλλες μερες, της αναδουλειας του!