Μοναξια μου, ολα

Κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν πιο αδύναμοι οταν ειναι μόνοι...
Oμως προτιμούν αυτη την αδυναμία απο το να ακουμπησουν,δεθουν η να αγαπήσουν!

Προτιμούν να κοιμούνται και να ξύπνουν μόνοι, να κάνουν ψώνια, να βλέπουν ταινίες μονοι...
Θα σου μιλήσουν αλλα δεν θα ανοιχτουν, θα σε ακουμπήσουν αλλα δεν θα σε πιάσουν θα σε νοιαστούν αλλα δεν θα σε αγαπήσουν...

Συνήθως περπατάνε με τα ματια χαμηλά, δεν κοιτάνε μην και δεθουν με την ψυχή κάποιου,συνεχίζουν μονοι στην μοναξιά τους!

Γελανε,μα δεν ξεκαρδιζονται,για να ξεκαρδιστεις θέλει καρδιά και η δικιά τους πάγωσε,έσπασε...

Δεν ηταν ετσι παντα..... Και αν τους προσέξεις καλα, θα καταλάβεις ..Δόθηκαν και πονεσαν , πονεσαν τοσο που ήξεραν πως αν ξανασυμβεί δεν θα ζήσουν, δε θα μπορέσουν να ζήσουν...
Και ετσι απέχουν ,απο εσενα απο εμενα απο όλους...καποιες φορές θυμούνται πως ειναι να εχεις καποιον δικο σου και ουρλιαζουν κλαιγοντας,μα έπειτα προσπαθούν να ξεχάσουν πως ειναι να σε πονα αυτος που εχεις και σιωπηλά, ξεψυχούν...

Μην τους παρεξηγείς, μην κρίνεις και μην προσπαθεις να τους αλλάξεις...γιατι θα  αλλάξεις εσυ...! Θα δώσεις αγαπη, και θα σε πληγώσουν, δεν ειναι οτι το θέλουν ειναι οτι δεν εχουν κατι αλλο να δώσουν!Ειναι που πιστεύουν πως θα ειναι καλυτερα αν γίνεις και εσυ σαν αυτούς...ειναι που δεν ξέρουν πως εισαι σαν και αυτούς, ειναι που θες και συ να το ξεχάσεις!!!

Λιγο

 Έμαθα στο λιγο ...

Λιγο φαγητό στο πιάτο,λιγο νερό στο κρασί μου, λιγη ζάχαρη στον καφε μου, λιγο,ακομα λιγο, ολα ηταν λιγο και για λιγο...!

Και δεν το ηθελα το πολυ,δεν το έμαθα, με τρομαζε, με τρομάζει ακομα και τωρα το πολυ...

Οταν δεν εχεις συνηθίσει κατι, οταν δεν εχεις γευτει  πως ειναι να το εχεις, οταν αρκεστεις στο λιγο του, σου φτάνει, σου μοιαζει ιδανικό, αρκεισαι με το λιγο και καποιες φορές τολμάς να ζητήσεις λιγο ακομα, αλλα οχι πολυ, ποτε δεν ζήτησα πολυ ...

Και αν καποιες φορές ανεξήγητα σου δοθηκε, το έδιωξες κρατώντας παλι το λιγο, ετσι ηταν γραφτό σου, ετσι το γουστάρες εσυ...Δεν ήθελες να σε ξεπερνά , αλλωστε αν κατι ειναι πολυ κινδυνεύει να γίνει πιο πολυ , να μην σου ανήκει , να σου επιβληθεί να σε τρομάξει , και έπειτα να γίνει ισχυρό, τοσο ισχυρό που να μπορει να σε αλλαξει, να σε κατακτήσει, και έπειτα να σε αφησει,να χαθεί,να το χασεις και εσυ...

Ετσι εγινε μαζι σου, λιγο,μονο λιγο ...γιαυτο το λιγο σου ζούσα....
Οσο περνούσε ο καιρός άντεχα,συμβιβαζομουν, μα η ψυχή μου αναζητούσε περισσοτερο...
Οχι εγω αληθεια η ψυχή μου ηταν αυτη που δεν άντεχε το λιγο σου... Πως να δεχτεί να σε μοιράζεται , να σου μιλάει λιγο, να σου γελάει λιγο, να σαγαπαει λιγο...Εβαλε πλώρη για το πολύ ...η ολα η τιποτα ,οχι αλλο λιγο, οχι το λιγο σου...

Δεν το αντέξες το πολυ ,ηταν παρα πολυ και για μενα...Οπως μαθει ο καθενας, και εμεις δεν μαθαμε ετσι...δεν έμαθα να δίνω πολλα, έμαθες και εσυ στο να σου δίνουν λιγα....
Δεν μας βγήκε το πολυ, μα δεν γυρίσαμε στο λιγο, καταλήξαμε στο καθόλου ...

Δεν το θελω το καθόλου
,δεν το μπορω ,με σκοτώνει...θελω να ειμαστε οπως τοτε,τοτε που σου έδινα λιγα και εσυ λιγότερα και ισως κάποτε αυτο το λιγο ξεπεράσει το πολυ εκείνων που καμαρώνουν και διαφημίζονται ...

και γίνει λιγο περισσοτερο απο το πολυ τους...

Συγγνώμη

Για πιο απο ολα μου ζητάς συγγνωμη...
 Που με πληγωσες, που με ξόδεψες, που με εξαντλήσες, που δεν μου εξηγησες, που δεν μαγαπησες,που προσποιηθηκες πως μαγαπας, που γελουσες οταν πονούσα, που πονούσα οταν γελουσα,  που ήξερες οτι κρατάς την καρδιά μου και την αφησες να σπάσει....Γιατι,για πιο απο ολα ..?
Μου λες να μπω στην θέση σου, μου ζητάς να σε καταλάβω, να σε συγχώρησω...
Εσυ προσπαθήσες να μπεις στη δική μου, αλλα τι λεω, και να προσπαθήσεις δεν εισαι στην θέση μου, δεν μπορεις να μιλήσεις εσυ, για την δική μου θέση ...

Να ξεχάσω, να σε συγχώρεσω, να μπορέσεις να γυρίσεις, να ειμαστε οπως ήμασταν...

Γυρνά, μπορεις οπότε θελεις να γυρίσεις, και αγκαλιά θα σου κανω, και θα σου χαμογελάω, και τιποτα δεν θα σαφησω να καταλάβεις, αλλα μην μου ζητάς μεσα μου να ξεχάσω, μην με διατάζεις να σε συγχώρεσω γιατι σου ορκίζομαι πιο πολυ απο τον καθέναν θελω εγω να ξεχάσω, θελω εγω να σε συγχώρησω και δεν μπορω, δεν ειναι οτι δεν θελω, ειναι οτι δεν μπορω ...
Με βασανίζει το να θυμάμαι, με πληγώνουν οι εικόνες, με εξοντώνουν τα ονειρα μας, αλλα αυτο που με νεκρώνει ειναι η απάθεια που είχες τοτε,ολα εκείνα τα βραδιά που ηξερες πως ουρλιαζω κλαιγοντας, πως δεν εχω δύναμη να φαω, να ειμαι καλα και δεν πήρες ουτε ενα τηλεφωνο δεν αναρωτηθηκες τι κανει το κοριτσακι σου...?
Εσυ που έλεγες πως οποίος με πειράξει θα τον σκοτώσεις  ,με σκοτωνες....δεν μπορούμε να ήμαστε οπως ήμασταν, γιατι δεν ειμαι αυτη που ήμουν...αλλα μπορω να σε αγγαλιαζω, μπορω να σε φίλαω, και να σου χαμογελάω, μου έμαθες να προσποιούμε....
Μπορω να κορόιδεψω εσενα, και πονάω που το λεω αλλα εχω αναγκη να κορόιδεψω κ εμένα...


                                                                                             
                                                                                       ..............................................

Αφου τρεξαμε

 Είναι και κάτι έρωτες που τρέχουν...

χωρίς κατεύθυνση, χωρίς όρια, μόνο τρέχουν...Δεν χαμπαριάζουν ανηφόρες, κατηφόρες, λακούβες η νερά ...τρεχουν ασταμάτητα ...κρατάς το χέρι του και τρέχεις, χωρίς να σε νοιαζει αν είσαι προς την σωστή κατεύθυνση, αρκεί που η καρδιά σου γελά, τι γελά δηλαδή, ξεκαρδίζεται και τον κοιτάς στα μάτια και λες ΕΣΥ είσαι,πάντα ΕΣΥ ήσουν...Και μισείς τς στιγμές που πέρασες μακρυά του, και καταριεσαι  τα δευτερόλεπτα που δεν είσασταν μαζί και μουτρωνεις με τα μνμτ που δεν είναι από εκείνον...
Δεν είσαι πια δικιά σου,δικιά του λες και γεμίζει το στόμα σου με αυτή την γλυκά που μόνο η σοκολάτα προσφέρει!Κοκκινα φανάρια δεν υπάρχουν για σας ενω τον αγκαλιάζεις τρέχεται ασταμάτητα , κανεις δεν σας πιάνει, φοβαται τον τοσο έρωτα, και όλοι αυτοί που προσπερνατε, με τα ματια ορθάνοιχτα σας χειροκροτούν και σεις βάζεται τα δυνατά σας για να τερματισετε, αλλα η αγαπη δεν τερματίζει πληθαίνει ολο και πληθαίνει, και αυτος ο έρωτας ποσο μαγικό πράγμα πόση ένταση σου δίνει, και κανει τα πόδια να τρέχουν και την καρδιά να πετά σε ενα δικο της κοσμο...μαγικό, υπταμενο...

Αν σκόνταψεις, αν πέσεις, η αν χτυπήσεις ενα πράγμα να θυμασαι τις στιγμές αυτές που ένιωθες οτι δεν θα σε πιάσει κανεις τις στιγμές που οι άλλοι περπατούσαν και εσυ πετουσες...
Αυτές εχουν αξία, και κρίμα που υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι ερωτες που δεν έτρεξαν...
Ποτε δεν επεσαν,ουτε και πεταξαν ποτε...!

                                                                                                              

                                                                                             Στο νουμερο 242...

Αγίου βαλεντινου

 -Χρονια μας πολλα ,μωρο μου...

Το μυαλό μου γεμίζει ξαφνικά με ημερομηνίες τα φτιάξαμε Ιανουάριο παει αυτο, προταση γάμου Ιούνιο,μεγάλο πατιρντι αρραβώνα γύρω στον Ιούλιο βγάζω βέρα σιγουρευω, τότε που είχαμε χωρίσει για την Χαμουρα και μετα τα ξαναβρηκαμε 6 Μαΐου ωρα 22:15 επανασυνδεση, γενέθλια και οι δυο ειμαστε καλοκαιρινοι τύποι,γιορτές το θυμάται το πορτοφόλι μου, πέρασαν...
Ανασκουμπωνομαι, παιρνώ θάρρος και με υφος με πολυ υφος ,σιγουρη για το οτι κανει λαθος, απαντάω...
-"Γιατι μωρο μου, τι εχουμε ...;"Μεσα μου σκεφτομαι οτι τον κρατάω στο χερι, την πάτησε για τα καλα αυτη την φορα για να μαθει να με κοροιδευει για ην μνημη χρυσοψαρου,θα κανω κατι μουτρα πα-πα-πα ο θεός να σε φυλάει...
-"Εγω δεν ειμαι Αννα,για να μπερδεύω επετείους με γενέθλια" μου απαντάει με ελαφρώς ειρωνικό υφακι,που οταν δέχτηκα την προσβολή έπρεπε να επιτεθω αλλα μαλλον δεν με επαιρνε, γιατι δεν είχε και άδικο πέρσι στα γενέθλια του, η κάρτα  αντί για "χρονια πολλα"του έγραψα "για παντα μαζι" εγω φταίω που πήγε και τα εκανε ολα Ιούλιο...
-"Τοτε τι εχουμε ρε baby ???"
-"Οι ερωτευμένοι ρε μωρο μου...!Αγίου βαλεντινου σημερα..."Μου ηρθε να βαλω κατι γέλια, μα κατι γέλια ...

Συγγνωμη για πιο λόγο, πείτε μου εναν λόγω για να υπαρχει αυτη η γιορτή...;
Οι ερωτευμένοι εχουν την ευκαιρία καθε μερα να εκδηλώσουν τον υπέρτατο έρωτα τους ασε που την συγκεκριμένη φαντάζει τοσο θεατριστικο και ξοδευεις και ενα σωρο λεφτα με βλακειουλες που αναγκαζεσαι να παρεις , οσο για τους καημενους χωρισμενους και ελεύθερους τους πιάνει μια αναγουλα με ολα αυτα και με το δικιο τους οι άνθρωποι..!
Το θεμα ειναι οτι αυτος ο Βαλεντίνος δεν ξερω και απο που κρατάει η σκούφια του, αλλα η ανθοπωλης η ζαχαροπλάστης ηταν ο ρουφιάνος και μεσα στις αναδουλειές βγήκε με τα πάστακια η το λουλούδικο και ελεγε πάρτε κατι σημερα λόγω τς ημέρας.... Ετσι έμεινε και το λουζομαστε όλοι εμεις...

Το θεμα ειναι να εισαι ερωτευμένος καθε μερα,με εκείνον,με εσενα, με τον κοσμο ,τα λουλούδια ,η τον σκύλο σου...με οτιδήποτε, γιατι ο έρωτας αφήνει στα χείλη σου ενα τεραστιο χαμόγελο και μια λάμψη στα ματια που τιποτα και κανεις δεν μπορει να σβήσει ...να ερωτεύεσαι την καθε στιγμή που ζεις, την καθε σου αναπνοή...Και να δεις που ο Άγιος Βαλεντίνος θα σε κανει μονο να γελας με εκείνους τους καημενους που τον περιμένουν πως και πως...μαλλον δεν ξερουν ποσο τελεια ειναι η γιορτη εκεινες τις αλλες μερες, της αναδουλειας του!

Μου πέρασες ...

 38.8 ελεγε το θερμόμετρο και ένιωθα ολο μου το σώμα να καίει,ο βήχας που με ταρακουνουσε,σε συνδιασμο με τον πονοκέφαλο με έκαναν να αισθάνομαι πιο αδύναμη απο ποτε...
βιταμίνες,αντιβίωση, φυσικοί χυμοί πήγαιναν κ ερχόταν, ώσπου μεσα στην γκρίνια και στο υπέρτατο αυτο μαρτύριο, μου πέρασε,ναι ετσι απλα μου πέρασε, πως να το κανουμε, ήμουν πιο δυνατή απο αυτο, ήρθαν και καμία χιλιαδα αντισώματα για βοήθεια και τα καταφέραμε ...

Κάπως ετσι πρεπει να εγινε και με εσενα, στην αρχη νόμιζα οτι θα με πεθάνεις, οτι δεν αναπνέω μακρυά σου, οτι δε ζω χωρις εσενα, οταν έφυγες έφυγε μαζι σου καθετί δικο μου και ενω δεν ειχα δύναμη να κουνηθω κλαιγοντας και μιλώντας σε φωτογραφιες, χωρις και αυτές ο δόλιες να μπορούν να μου δώσουν απαντήσεις, ήρθαν τα αντιβιοτικά, 2-3 καλοί φίλοι, ξενύχτια, χοροί, τραγουδια, παρτυ, ηταν ισχυρά αλλα οχι τοσο έλειπε το συμαντικοτερο...Η θεληση μου να γιατρευτω....

Ελειπα εγω, η αναγκη μου να σε κρατήσω τοσο εντονη, ώσπου αυτη η αναγκη μέταλαχτηκε και ειχα τοσο μεγάλη επιθυμία να απαλλαχθώ απο αυτήν την αρρώστια, που τα αντιβιοτικά σε συνδιασμος με την υπέρτατη μου θελήσει με έκαναν να μπορω να σε κοιτάξω τωρα στα ματια και να σου πω...

Μου έχεις περάσει...μου πέρασε οτι αγαπούσα σε εσενα,  μου πέρασε και αυτο που ήμουν με εσενα...Αγαπω αυτο που ειμαι τωρα γελάω, κλαίω, φωνάζω, με εμένα, ζω για εμένα... Και στην ερώτηση σου ¨"ετσι απλα σου πέρασα" η απάντηση ειναι "καθόλου απλα ,αλλα ειλικρινα μου πέρασες"!

Ετσι γίνεται με τους ανθρώπους που μας πληγώνουν, καποια στιγμη απλα μας περνανε,τους ξεριζωνει η δυναμη και η αναγκη μας για υγιη επιβιωση...!
Αυτο που λησμωνουν ειναι πως θέλει περισσότερη δύναμη να πληγώθεις απτό να πληγωσεις...
 Και εκει που εισαι στο κρεβάτι ανημπορος, δίνεις ενα σάλτο πιο δυνατός απο ποτε...ουρλιαζοντας, μου πέρασες...παει μου πέρασες...

Σε ολες τις αρρωστουλικες καρδουλες
                                          περαστικουλιααααα!

Ως ποτε...

 Οχι και στα καλυτερα σου,σαν να σε πνίγουν και να πνιγεσαι...

πόσος καιρός πέρασε Θεέ μου...?
ποσά χρονια και ακομα να ξεχάσεις να προσπερασεις ...
Η ζωή σου συνεχίζει και το μυαλό , το μυαλό κολλημένο στο παρελθόν,μα περπατάς αληθεια περπατάς και ενω περιμενεις να τα αφησεις ολα πισω,αυτα τρέχουν και βήματιζουν πλάι σου αλλες φορές σε προσπερνάνε και μόλις λες οτι τα ξεφορτωθηκες σε περιμένουν στην γωνία να σε τρομοκρατησουν...

Καθε μερα προσπαθεις να ξεχάσεις, καθε μερα ορκίζεσαι να μην θυμιθεις, και κατι σε αναγκάζει να μη φυγεις μα πως να μείνεις μονη σου σε κατι, αφου απο καιρο εισαι μονη, ολομοναχή....
Εχεις ξεχάσει ποτε έφυγε,αυτο το κατάφερες...το μοναδικό που μπόρεσες να σβήσεις ηταν αυτο...έσβησες πως έφυγε, ξεχάσες τους λόγους που σε άφησε, δέχθηκες να συνεχίζεις μαζι του...χωρις εκείνον...!

Και τωρα, τι γίνεται τωρα;ως ποτε;;;Γιατι σε εσάς; Γιατι σε εσενα;
Γιατι εγω χωρις εσενα;

Αντιπαλοι

 Από τα μαλλια την τραβήξατε αυτη την σχέση,και μόλις προσπαθούσε να ορθοποδήσει την χτυπουσατε με δύναμη στα πόδια... 

Προσπαθούμε λέτε στους απέξω,προσπαθούμε λέτε και στον εαυτό σας....ψέμματα γεμίσες το μυαλό σου,και την ψυχή σου με ψεμματα...Ποτε δεν προσπαθήσες,οσο πήγε μονη της ,αυτο ηταν,και μετα την σερνατε....Την βδομάδα τεσσερις φορές δηλώνεις χωρισμένη,και τις υπόλοιπες προσποιεισαι την ελαφρώς ευτυχισμένη,αλλα άρχισε να μυρίζει η σχέση,να εννοχλει τους διπλανούς σας,να εννοχλεί εσάς τους ίδιους...

Δεν χωρίζεται οριστικα γιατι αγαπιεστε,και εγω που το ακούω γελάω,γελάω με ήχο και έπειτα βουρκώνω απο λύπηση γιατι την έζησα αυτη τη σχέση και μονο λύπηση προκαλεί,σε εσενα,σε εκείνον, στους γύρω σας,όλοι την λυπούνται...

Πως γίνεται να λες αγαπη αυτο το πράγμα , στον χωρισμό μιας ώρας ήδη εχει βρεθεί και για σενα και για κείνον το τριτο πρόσωπο  που θα σου κανει παρέα να ξεπέρασεις τον χωρισμό και αφου με το καλο καταλάβεις οτι δεν σου κανει θα επιστρέψεις με την ουρά κατω απο τα σκέλια θα δηλώσεις  ανάκωχη και παλι απο την αρχη,παρακαλώντας να μην μαθευτούν οι βρόμιες σας, αλλα δεν θα είστε δυο,είστε τέσσερις γιατι τα κουβαλάς τα λάθη,που ολο και πληθαίνουν ..Και οταν παλι μαθαινονται η εσυ η ίδια έχεις την αναγκη να αποκαλύψεις,εκει εχει ακομα περισσοτερο γέλιο γιατι το δέχεται και εσυ το δέχεσαι δεν διαφωνώ όλοι κανουμε λάθη αλλα πλέον δέχεσαι και δέχεται το επαναλαμβανόμενο αυτο λαθος και δεν σε πονα αληθεια δεν σε πονα  με απάθεια το δέχεσαι γιατι πλέον δεν έχεις αναγκη,δεν τον έχεις αναγκη....

Και ετσι επειδη δεν εισαι διατεθημενη να δεχτείς οτι χάνεις κατι που απο καιρο χάθηκε,δέχεσαι να χάσεις εσενα την ίδια ...η αγαπη ομως δεν ειναι ετσι,αν πραγματικά αγαπας δεν μπορεις απλα να προσπερασεις... σαπίζει πρώτα το ειναι σου και ενω συγχωρείς ειναι σαν να καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό να πονα και να θυμάται...

Εσυ ομως λειτουργεις σαν  κακομαθημενο,και εκείνος σαν ενα παλιό μπλουζάκι σου που το ξεχωρίσες σε αυτα που δεν τα θελεις,δεν θα τα φορέσεις και μόλις έβλεπες την αδερφη σου η σε όποιον το είχες χαρίσει να το φορα τότε καταλάβαινες το ποσο τέλειο ηταν και χτυπιεσαι και ουρλιαζεις γιατι το θελεις πισω,μα στιγμή δεν σκευτηκες οτι πηγαίνει σε εκείνη,οχι σε εσενα,εσυ το δοκίμασες,το πετάξες και τωρα απο φόβο μην το πάρει κανεις άλλος το διεκδικείς παραφορα!"Εχουμε ωραίες αναμνήσεις εγω και αυτος" σκέφτεσαι ετοιμη να απολογηθεις, δεν διαφωνώ ηταν ωραίες αλλα δεν έχεις να προσθέσεις τιποτα ωραίο πια, αντιθέτως η ανάμνησεις χλωμιαζουν, αρρώσταινουν, δακρύζουν γιατι συγκρίνοντας με τις παλιότερες και απορούν πως γίνεται ετσι πως γίνεται να γίναται ετσι!

Κάποια στιγμή ευχομαι να καταλάβεις να τον κοιτάξεις στα ματια και να του πεις πως δεν παει,εκείνος θα γελάσει γιατι είπες χιλιάδες φορές δεν παει και χιλιάδες πήγε....αλλα αυτη τη φορα θα το εννοείς δεν θα το κανεις για σενα ουτε για εκείνον αλλα για αυτο που κάποτε έμοιαζε παραμυθένιο και τωρα σάπισε... Και οταν αποφασισμένη να σώσεις αυτές τις λίγες αναμνήσεις φυγεις τότε θα ειναι που θα καταλάβει και οταν θα σε πετύχει καπου, κάποτε θα σου χαμογελάσει που δεν δέχθηκες να πατάς αυτο που είχατε,να πατάς εκείνον,να πατάς τον εαυτό σου,να πατάς εσάς...και ισως τότε ξαναρχίσει,με νέες βάσεις,νεα δεδομένα,νεα ονειρα η μάλλον οχι ξαναρχίσει,

αρχίσει σκέτο!

Τεμνουσες,παραλληλες και το παστιτσιο

Τι θα σας φαίνοταν πιο στεναχωρο,δυο παράλληλες ευθείες που δεν θα συναντηθούν ποτε,η δυο τεμνουσες που θα συναντηθούν μονο μια φορα και ποτε ξανά ύστερα;


Το διάβασα και το ξανάδιάβασα,το συγκεκριμένο ρητό και ακομα δεν εχω αποφασίσει τι ειναι χειρότερο,να γνωρίσεις το χαμόγελο,την ευτυχεια,τον έρωτα και να τα χάσεις η να μην τα γνωρίσεις ποτε,αγνοώντας την ύπαρξη τους και συνεχίζοντας,μη ξεροντας πως ειναι η γεύση τους...
Δίλημμα,ενα δίλημμα που πιστευω οτι κανεις δεν μπορει με ευκολία να δώσει την απάντηση του...ειναι μεγάλη η ανάγκη,ειναι ακομα μεγάλητερος ο πόνος του να σου λειπει αυτο το κατι...

Απο την άλλη σκεφτομαι,οτι αν δεν έχεις φάει ποτε παστίτσιο δεν θα σου λειπει,δεν θα το λαχταρας, ουτε θα το λιγόυρευεσαι,θα ειναι κατι άγνωστο για σενα και θα πορεύεσαι χωρις συμβιβασμούς με τα υπόλοιπα φαγητά και θα ειναι αλλο το γεύμα που θα λατρεψεις αλλο που θα λαχταρας!

Στην περίπτωση που το δόκιμασεις ομως και γευτεις τη μπεσαμελ με τα μακαρόνια και το κύμα στον ουράνισκο σου,πως να συμβιβαστεις με πατάτες μπλούμ(δεν εχω προς θεού κατι με τις πατάτες μπλουμ,αλλα μονο που ακους οτι η πατάτα καπου βούτηξε,εεε δεν λες,αμαν πεινάω)...
Το σίγουρο ειναι οτι και στις δυο περιπτώσεις,κατι θα σου λειπει,είτε θα μπορεις να το εξηγησεις η θα αισθάνεσαι το κενό μεσα σου,χωρις να βρίσκεις την αιτία ..

Το θεμα ειναι να μπορέσεις να χαμογελασεις,και να συνεχίσεις,να πιστέψεις στον εαυτό σου,να μην αφησεις τίποτε να σου λειπει,είτε το είχες ειτε δεν το απεκτησες ποτε...Να αισθάνεσαι γεμάτη με τον ίδιο σου τον εαυτό,να μην ψάχνεις το αλλο σου μισο,να νιώθεις απο μονη σου ενα ολόκληρο....Αλλωστε έχεις επιλογές,και ο μουσακάς η οι λαχανοντολμαδες η τα κολοκυθάκια γεμιστα,εξίσου νόστιμα ειναι,θα την βρεις την άκρη....Δε σε φοβάμαι.....

Καλημερουδιαααα ζουζουνοφραουλιτσες μου!

Κυνηγώντας τον στοχο

Δεν ξερω αν σου εχει τύχει ποτε, να προσπαθήσεις πραγματικά για κατι...

Να το έχεις βάλει στόχο ζωής,να προσπαθεις τοσο,που τα βραδιά να μην μπορεις να κοιμηθείς,να μην ειναι το μυαλό σου αυτο που το θέλει,να ειναι η ψυχή και η καρδιά σου που τοσο έντονα το αναζητά...
Κλείνεις τα ματια και προσεύχεσαι σιωπηλά,οτι πραγματικα περνουσε απο τα χερια σου εχει γινει,αυτο να ειναι το μονο που απέμεινε πλέον,η προσευχή για την αναγκη εκπλήρωσης τς επιθυμίας!
Γιατι αυτο ειναι,εχει γίνει αναγκη...!
Εχεις σταματήσει να ζεις,να ανάπνεεις,να προσπαθεις για οτιδήποτε αλλο,και έχεις εστιάσει εκει,μονο εκει....

Σε αυτη την περίπτωση υπάρχουν δυο δρόμοι...

 Η αυτο που ονειρεύεσαι να πραγματοποιηθεί και τότε πλημμυρίζει απο ευτυχια καθε κομμάτι του ειναι σου η να μην πραγματοποιηθεί, που στην αρχη θα σε γεμίσει με απογοήτευση,θυμό και αντίδραση,αλλα μετα θα καταλάβεις πως πραγματικά ολα για κάποιο λόγο γίνονται και πως ολη αυτη η προσπάθεια σου άνοιξε νέους ορίζοντες,νεα ονειρα, σου έδειξε τις δυνατότητες σου,την τεραστεια επιμονή που υπηρχε μεσα σου και πλέον έμαθες να διεκδίκεις με πάθος οτι σε εκφράζει!

Κυνήγησε τα ονειρα σου,κάποια στιγμή θα κουραστουν να τρέχουν και θα τ αρπαξεις απ'τα μαλλια!

                                                                                                    

                                                                                              Στον άντρα της ζωής μου!

Χρωμα υπο πιεση

 

 Μια ζωή πίστευα οτι δεν υπαρχει πιο δύσκολο πράγμα απο το να σε πιέζουν,ελα ομως που αλλαξαν τα πραγματα και πηρα το μαθημα μου, τωρα με σιγουριά μπορω να σου πω οτι πιο δύσκολο απο το να σε πιέζουν ειναι το να πιέζεις....


Πραγματικά δεν μπορεις να φανταστείς τι αντοχές,τι υπομονή,τι πισμα, χρειάζεται για να πιέσεις καποιον να κανει κατι που δε θέλει...

Θα μου πεις "κάτσε ρε κοπελιά,τι εισαι εσυ και θα πιέσεις καποιον ενάντια στα θελω του"...?

Και ομως τους ανθρώπους που αγάπησα πολυ,τους πίεσα ακόμη περισσοτερο γιατι πίστευα οτι το σωστό ηταν διαφορετικό απο αυτο που μπορούσαν να αντιληφθούν ,καθώς οταν εισαι μεσα σε μια κατάσταση δεν μπορεις οχι να διακρίνεις ουτε να υποψίαστεις τοσο το σωστό οσο και το λαθος ...

Εκει ειναι που χρειάζεται ένας καλός φίλος,ένας αδερφος,ενα πιστός σύντροφος να σου τριξει τα δόντια,να σε τραβάει απο την αντίθετη κατεύθυνση των θελων σου και εκει που αντιστέκεσαι,τον τραβάς,τον σπρωχνεις,τον χτυπάς κάποια στιγμή γυρίζεις τον κοιτάς και του λες ευχαριστω,οχι γιατι καταλαβαις εισαι πολυ ξερό κεφαλι για να καταλάβεις,αλλα γιατι ολα ειναι αλλιως εκει που εισαι και ολα μοιαζουν να ξεκινούν και παλι...Ετσι συνειδητοποιεις οτι δεν σε τραβολογουσαν για να γίνεις το υποχειριο τους αλλα για να σου δώσουν το δικαίωμα να ξανάρχισεις με νέες βάσεις,νεα δεδομένα,νεα ονειρα,να ξεκινήσεις οχι απο την αρχη αλλα απο εκει που σταμάτησες νομίζοντας οτι τελείωσες...!

Αλλωστε στην ζωγραφιά που λέγεται ζωή εσυ κρατάς το πινέλο,αλλα εμπιστευσου όσους σου δίνουν νερό για να το ξεπλυνεις και να δεις πόσο διαφορετική θα μοιαζει , ετοιμος να ξανά διαλέξεις τα χρώματα σου,με τον ίδιο ενθουσιασμό αλλα με λιγότερο επιπολαιότητα, χωρις αντιδράσεις,με σιγουριά...και εκει πισω απο καποιες ιδιαίτερες πινελιές,θα σκεφτείς εκείνους που ένιωθαν πως μουτζουρωνες το δικο τους χαρτί και σου πρότειναν το ξέπλυμα του πινελιου σου και θα τους αγαπησεις τοσο,που θα τους αφιερώσεις το πιο χρωματιστο κομμάτι της ζωγράφιας σου...αλλωστε τους ανηκει..!

 

Ενα απο τα γραμματα σου

 Δεν ξερω γιατι σου γράφω,δεν ξερω ουτε γιατι παλι σε φέρνω στο μυαλό μου...Ξερω τιποτα δεν θα βγει...ποτε με μας τους δυο δεν έβγαινε κατι,αλλα και απο το μυαλό μου αρνησε να φύγεις και υποφέρω,αληθεια πλέον υποφέρω... Υποφέρω που πρεπει να παραδεχτώ πως παρόλη μου την προσπάθεια  δεν μπόρεσα να σε ξανά κρατήσω,να σου ξανά μιλησω,να σε ξανά αγγίξω...Υποφέρω που μπορεις και συνεχίζεις,υποφέρω που αναγκάζομαι και εγω να συνεχίσω....Κουράστηκα να λεω δεν πειραζει, να προσποιούμαι πως ολα ειναι καλα,να γελάω μη με δει κανεις και καταλάβει το ποσο μεσα μου,συντριμια ειμαι... Εσυ δεν ησουν που έλεγες "χωρις εσενα δεν παω πουθενα"το πουθενα εγινε παντού και εσυ σκορπίζεσαι εδω και εκει με αμίλητο θεατή εμένα,να καμαρώνω που δινεσαι σε ξενες αγκαλιες,που δεν ειναι τα χειλη μου αυτα που φιλας,που ειναι η ψυχη μου αυτη που τοσο βιαια καταπατας...Και ενω σκορπας το ειναι σου,νιώθω πως σκορπας την ίδια μου τη ζωή...γιατι αυτο ησουν για μένα...ζωή...η ζωή μου!Μενεις μαύτους που σε κρατάνε,ετσι ηξερα....λάθος εχω πιαστεί απο τα ρουχα σου και εσυ με δύναμη με σπρωχνεις,μα σε κρατάει η ψυχή μου δεν ειναι τα χέρια μου που χουν τόση δύναμη,αυτη η ρημάδα η ψυχή μου ειναι και το γαμημενο μου μυαλό που δεν σαφήνει,δεν παει παρακάτω,δεν μπορει να παει παρακάτω!

Εσυ που έλεγες τιποτα δεν θα αλλάξει ....ολα αλλάζουν και εγω ακομα δεν ειμαι ίδια και εμένα κατάφερες να αλλάξεις...Να σβήσεις το χαμόγελο μου,να πατησεις την ψυχή μου,να καψεις τα ονειρα μου... Δεν ξερω σε ποιον να μιλησω,τι πρεπει να πω,τι μπορω να πω ...πάντως ολο αυτο με πνίγει,με σκότωνει,δεν εχει αέρα στα μαγαζιά που βγαίνω,δεν εχει οξυγόνο στο σπιτι και πνίγομαι μακους πνίγομαι...Ακούω βήματα να ανεβαίνουν την σκάλα και περιμενω να με παρεις αγκαλιά να μου πεις πως μαγαπας,να ειναι ολα καλα,και εσυ πουθενα...Ξένες πόρτες ανοίγουν,ξένες κλείνουν σε αλλα σπίτια ακούγονται γέλια,στο δικο μας μονο σιωπή, μια σιωπή που καταστρεφει την ψυχή μου αργά και βασανίστηκα ...και αλλες φορές με κανει να ξεσπάσω, να φωνάζω, να μαλώνω με τον ίδιο μου τον εαυτό που αντί να τρέξω και να σου φωνάξω σαγαπω δεν ζω χωρις εσενα,ουρλιαζω σε μισώ που ζεις χωρις εμένα....σε μισώ,σε μισώ,σε μισώ που ζεις χωρις εμένα...

Πιασε με, αν μπορεις

 Ειναι και κατι έρωτες που δεν ειναι γραφτό τους να συναντηθούν...

 Σαν ενα αιώνιο κυνηγητό που μόλις παει να αγγίξει ο ένας τον άλλον τσούπ το παιχνίδι σταματά και βρίσκεσαι εκει που κυνηγάς να κυνηγιεσαι,και ενω έχεις βάλει ολη σου την δύναμη να τρέξεις,κάποια στιγμή δεν αντεχεις,σταματάς να παρεις μια ανάσα,κοιτας πισω σου , δεν τον βλεπεις πια, καταλαβαίνεις οτι δεν σε κυνηγά, μουτρωνεις,δεν μπορει σκέφτεσαι και σαν μικρό παιδί που δεν το παίζουν ξεκινάς και παλι να τον πιάσεις...

Και ειναι εκείνος τωρα μπροστά,ειναι εκείνος που τρέχει,και εισαι εσυ αυτη που δε μπορεις να τον αγγίξεις...Αλλοι τον λένε τροχό,εγω το λεω κυνηγητό...Ενα παιχνίδι για κακομαθημένα παιδια χωρις κανόνες, χωρις φραγμούς...Ενα ανελέητο κυνηγητό μέχρι τελικής πτώσης...

Συνήθως ένας απο τους δυο κάποια στιγμή κουράζεται ,δεν μπορει να αντέξει,του κόβεται η αναπνοή,υποφέρει ...Εκείνη ειναι η στιγμή που αν κυνηγάς αισθάνεσαι οτι εισαι πιο κοντα απο ποτε ετοιμη να τον αγγιξεις,απο μεσα σου χαμογελας και η αισθηση της νικης χορευει , τότε ειναι που γυριζει, σε κοιτά και με ενα παράξενο βλέμμα σου λεει "δεν παίζω αλλο "και εξαφανίζεται...

Σου περνει καιρό μέχρι να καταλάβεις τι εγινε όσους γνωρίσεις εύκολα θα τους πιάσεις αλλα δεν θα θελήσεις να παίξεις μαζι τους αλλο...Αυτο το παιχνιδι είχε φτιαχτεί για τους δυο σας,κανεις δεν ξέρει να τρέχει γρηγορότερα,κανέναν δεν αφηνεις να σε πιάσει!Τον ψάχνεις παντού,σου γίνεται εμμονή,δεν ξερεις τι σου λεπει περισσοτερο,εκείνος η το παιχνίδι σας...

Και τωρα παιχνιδι ειναι σκέφτεσαι,αλλα τωρα άλλαξε και απο κυνηγητό εγινε κρυφτό... Και που δεν εψαξες για να τον βρεις σε ποσες ξένες αγκαλιές μπήκες μηπως και σου θυμίσουν την δική του,ποσά λάθος χείλη φιλησες,ποσά καμένα ονειρα εκανες...

Κουραστηκές πια ,μεγαλωσες ,δεν εισαι για παιχνιδια ,τα παιχνιδια ειναι για τα παιδια σκέφτεσαι και δάκρυζεις που πια δεν εισαι παιδί,δάκρυζεις που καθώς σταμάτησε το παιχνιδι σας πηρε μαζι του και ολη σου την παιδικότητα και ας μην ησουν ετοιμη να την αποχωριστεις ακομα...

Σου λειπει αυτος...του λειπεις και εσυ...

Το κοριτσακι που κάποτε ελεγε πιάσε με αν μπορεις...τωρα ψάχνει αφου εχει φιλήσει μέχρι το δεκα, να τον βρει και να τον φτυσει,μα αυτο δεν ειναι το παιχνιδι τους,δεν ειναι καλος σε αυτο,αν βγει απο την κρυψωνα του θα τον βρει και αν τον βρει θα πρεπει αυτος να τρεξει,αυτος να την πιασει....και δεν μπορει να τρέξει πια,θέλει να μείνει εκει ακινήτος,να ανοίξει τα χέρια και αυτη με φορα να τρέξει στην αγκαλιά του,να μην παει πουθενα,να κλείστει εκει για παντα...

Μα ξέρει καλα πως αν τον βρει πρεπει να τρέξει,ξέρει πως αν σταματήσει να τρέχει θα σταματήσει να τον κυνηγά, και αν σταματήσει να τον κυνηγα, θα σταματήσει να ζει...

Μα τι ζωή και αυτη...Κυνηγοντας και κυνηγημένος ...μα αυτο το παιχνιδι σου δινει ζωη...μια αναπνοη και τρεχεις παλι!