Μπορα ηταν...μα ακομα δεν περασε..!

 

 

 

 

 Εχω καιρο να γράψω...δεν ηθελα να γραψω...ισως και τωρα να μην θελω πραγματικα να το κανω μα μια φίλη πριν μερες μου εστειλε μαζι με τα πολλα "γράψε τουλαχιστον γράψε "και ειναι σαν να με ξεκουνησε λιγο απο ολη αυτη την σαπίλα ψυχης...Σιγουρα δεν θα ειναι απο τα καλυτερα άρθρα μου καθώς κουβαλάει και την μαυρίλα που αισθάνομαι και σερνω τον τελευταίο μήνα που την διώχνω  μα δεν με αφήνει και οταν χαμογελάω,την βλεπω να μου γελά ειρωνικά...

Aνοιγω τα ματια μου και εχει παει ειδη 9:00 σκευτομαι για λιγο αν ειναι πρωι η βραδυ τι ακριβως μερα εχουμε και πόση ωρα εχω εκει κουκουλωμενη με τα χοντρά παπλωματά Ιούλη μήνα...Συνειδητοποιω πως ειναι σαββατοβραδο και πως μεσα στον υπνο μου εχω αρνηθεί σε όλους τους φιλους και γνωστούς που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κατι βρομάει να κανω το οτιδήποτε...ναι αν με ρωτάς δεν θα ηθελα να βγω απο αυτα τα σκεπασματα ουτε τον Αύγουστο,μονο να κοιμαμαι και να ξυπνήσω μήνες μετα ήρεμη,γαλήνια και ξεκουράστη απο ολο αυτο το τρέξιμο της ψυχής που ακολουθεί αμίλητο το σώμα...Σηκώνομαι με βαριά καρδιά και κατευθύνομαι προς το μπάνιο δίνω την αίσθηση πως ειμαι σε ενα ξένο άδειο σπιτι και ας εχω περασει μεσα εδω χρονια, χρονια γεμάτα ευτυχεια...μα αυτη η σιωπή με τρελαίνει,παραμιλάω μονη ενω πηδάω πανω απο τα πεταμένα ρουχα... Μια βδομαδα τωρα δουλεια, σπιτι και κουκούλωμα και ήδη άρχισε να μου φαίνεται η κούραση της έντονης ξεκουράσης... Κοιτάω το πρόσωπο μου μετα βίας στον καθρέφτη και προσπαθώ να μου προσφέρω ενα χαμόγελο, ποσο στα αληθεια αχάριστη ειμαι ....Σκευτομαι όλους εκείνους που εχουν πραγματικούς λόγους να μην χαμογελούν και ξεσπω σε κλάματα οχι για κεινους μα για την άδεια και εγωίστρια ψυχή μου ,που πιο πολυ απο την δική μου δυστυχία δεν ορίζει καν την πραγματική ...ανάβω τα φώτα και κοιτάζω το σώμα μου στον μεγάλο καθρέφτη αδύναμη και αισθητά αδυνατισμένη, μα δεν ειμαι εγω αυτη ...Ηκοπελα μπροστά στον καθρέφτη δεν μπορει να ειμαι εγω... 

 

Κάποια άλλη εχει μπει στο σώμα μου κάποια που κανει ολα εκείνα τα σωστα που έντονα θελω να κανω λαθος, εχει υπομονη και ακούει τους πάντες, μα κανει πραγματικό κακο στον εαυτό μου τον εχει εξαφανίσει,ανάβω τσιγάρο ετσι για την αλητεία κάποτε αν με ρωτουσες θα σου έλεγα το ποσο λαθος ειναι μα τωρα φαντάζει σωστό καθώς μοιαζει η σπίθα του φως στο ατελείωτο αδιέξοδο....Επειτα υπακούω σαν σωστός στρατιώτης στα θελω,στα πρεπει,στα μη και έγινα τοσο σωστή που με μισώ... Μα θα τα αλλάξω ολα, λιγο υπομονη και θα τα αλλάξω ...

Την ζωή σου να την οριζεις εσυ και αν καποιος την πάρει στα χερια του να την αρπαξεις με μανια ακομα και αν σπάσει, αλλα να μην μείνει σε ξένα χερια ,μονο εσυ κανενας άλλος, κανενας δεν θα σε νοιαστεί αν δεν νοιαστεις εσυ για σενα όλοι θα μείνουν για λιγο και θα φυγουν παλι εσυ να κρατάς εσενα και να μένεις η να φευγεις αλλα για σενα ...Στα λεω τωρα που ειμαι ακίνητη σέ αυτο το κρεβάτι που μοιαζει με φυλακή, μα θα απόδρασω...Αφησα οτι αγαπησα να γινει κατι αλλο,κάποιου αλλου αγκωμαχουσα να ξεχασω και οταν σταμάτησα να αγαπω δεν ηξερα σε ποιον έπρεπε να δωσω ευθύνες και ετσι τις πήρα  πανω μου ,να ουρλιαζω που δεν αγαπω ολα εκείνα που κάποτε άξιζε να αγαπήσω...να τα βάζω με εμενα,να θυμώνω με εμενα...να χάνω εμενα ...και τωρα οριστε σε καλούπια,οριστε κανω το σωστό,αγαπω οσα πρεπει να αγαπω,μισώ οτι αξίζει να μισώ, ειμαι σωστή τωρα μα επέτρεψε μου εαυτε μου να μισώ και εμενα..!