Ψαακι,ξυπνα ψαακι

  Με πηρε τηλεφωνώ μες το καταμεσήμερο,μόλις ειχα τελειώσει τη δουλεια,και αισθανόμουν ολο μου το σώμα κομμάτια,οπότε το μονο που δεν θα ηθελα να ακουσω ηταν γκρίνια... παρόλα αυτα εκανα τη κίνηση και σήκωσα το τηλέφωνο...

-"Αννα ψοφησε το ψάρι μου"...ελεγε και μυξοκλαιγε!

Οταν της ειχα υποσχεθει εκείνη την ημέρα μεσα στι αυτοκίνητο, παντοτινή φιλια και οτι θα την στηρίξω σε οτι χρειαστεί δεν εννοουσα ακριβώς αυτο...Καθώς οταν λες σε καποιον θα ειμαι εδω για σενα δεν εννοείς και για οτι βλακεία σου ερθει στο κεφάλι...

"Ενταξη πως κανεις ετσι"?Της απάντησα με σταθερή φωνή κρατωντας τον εαυτό μου να μην βαλω τα γέλια...Σιωπη στην απεναντι γραμμη!"Ποσο καιρό το είχες";τολμω να ρωτισω!

"Δυο μήνες"ακουστικέ παλι η κλαψιαρικη φωνής της!

"Συγχαρητήρια φιλενάδα μου,εγω δεν εχω καταφέρει ποτε να κρατήσω στη ζωή ψάρι παραπανω απο δέκα μερες,δεν ξερω τι εκανα λαθος,το τάιζα πολυ,το τάιζα λιγο,δεν το εκανα μπάνιο συχνά,δεν του βάζα νερό,δεν ξερω τι εκανα λαθος πάντως δεν τα εχω καταφέρει"....

"Αννα μην λες χαζά"με επανέφερε "σου λεω ψοφησε"!

"Οκ βρε καλο μου,ποσο δεμένη μπορεις να εισαι με κατι που δε ζει καν στο ίδιο περιβάλλον,αυτο ζει σε υδάτινο και εσυ σε υπαιθριο,αν νομίζεις οτι είστε δεμένοι,τότε κανεις λαθος...Και το κλείσαμε ετσι απλα,και ουτε στην κηδεία που θα την εκανε το απόγευμα πήγα...!Πες με σκληρή αν θες,αλλα αρνούμαι να σώσω τελειωμένες κατάστασεις...

  Εκείνο το μεσημερι εκανα εναν παραλογο συνηρμο,συνειδητοποιώντας  κατι πολυ ιδιαίτερο...Για κάποιο λόγο εμεις οι άνθρωποι δενομαστε με πραγματα και ανθρώπους διαφορετικά απο εμάς που πλην όλων των άλλων,δε μας προσφέρουν τιποτα,γιατι μη μου πεις οτι ο μονομάχος που είχε η φίλη μου στην γυάλα,της πρόσφερε συντροφικότητα γιατι θα μαδισω μπουκλα μέχρι φαλακρης πτώσης... Την μονη φορα που πραγματικά ένιωσα την παρουσία ενός ψαριού,ηταν στο βιντεο κλιπ του Βαρδή "ισως ισως μια μερα"εκει μάλιστα,ηταν που το ψάρι ηταν και τον δυο,ειναι που έμεινε στον εναν,ειναι που κάποια στιγμή πέφτει και η γυάλα και μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα θα ζήσει δεν θα ζήσει,πάντως το σίγουρο ειναι οτι πιο πολυ μας εννοιαζε τι εγινε το ψάρι,παρα με τον Βαρδή και την δίμετρη!

 Δεν ξερω τι ειναι αυτο που μας κανει να πέφτουμε με τα μούτρα σε οτι απέχει τοσο απο μας τους ίδιους...Ισως ειναι η διαφορετικότητα που μας καθιστά να μένουμε με ανοιχτά τα ματια θαυμάζοντας ολα αυτα που δεν θα κάναμε ποτε,ισως η αναγκη να αλλάξουμε την καθημερινότητα μας, ισως ομως ειναι και μια αφορμή για να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση ....Γιατι θέλει μαγκιά να κοιτάξεις το διαφορετικό και να πεις πως εισαι καλα εκει που εισαι ...Εμεις οι γυναίκες ομως εχουμε το εξής ελάττωμα,μπορούμε να ερωτευτουμε το οτιδήποτε και καθώς με κατι τοσο διαφορετικό απο εμάς υπάρχουν χιλιάδες εμπόδια,αυτο ειναι που μας εξιτάρει,μας τρελαίνει,μας ορίζει... Ώσπου οταν σταματήσουν ολα τα εμπόδια και ολα βαδίζουν νόρμαλ,σκαει η τεραστια φουσκα, βγαίνεις τρομαγμένη απο ολο αυτο και ουρλιαζεις σε φίλες και γνωστές πως σε άφηναν να εισαι με αυτόν τον τύπο που το μονο σας κοινο ειναι η λατρεια για πατατακια με ξυδι,γιατι γλυκια μου ωραίο το διαφορετικό δε λεω,αλλα ειναι ωρες που αναζητάς τον εαυτό σου,σου λειπει να χαμογελάς για σενα,να ανάπνεεις για σενα,η απλη γλυκια σου καθημερινοτητα...

Αλλωστε οπως πολυ σωστα λένε οι φίλοι μας οι κινέζοι,ενα πουλί και ενα ψάρι μπορούν να ερωτευτουν,αλλα που θα χτίσουν την φωλιά τους!

Καλημερουδια πριγκιπισσες,
μην ξεχνατε να χαμογελατε σας κανει 3765 φορες,ομορφοτερες!
Σμουατσ!

Συνενοχοι

 Τον ξερεις καλα,τον έμαθες πια ...

Δεν ηταν μονο το λιγοστό διαστημα που εισασταν μαζι,ηταν και ολα εκείνα τα βραδιά που καθοσουν απέναντι του και κοιτούσες την καθε του κίνηση...
Πως άνοιγε το καπνό του,πως έβγαζε τα φιλτρακια,πως κρατούσε το ενα αυτο που ξεχώριζε στα χείλη του,πως χαμηλώνε έπειτα τα ματια μέχρι να βάλει την σωστή ποσότητα καπνού και να στρίψει το τσιγάρο του...Επειτα εκεινη η λαμψη της σπιθας του αναπτηρα που σου εδινε την ευκαιρια να δεις αναμεσα στον καπνο,τα ματια του,αχ αυτα τα ματια του,ποσες φορες δεν εγινες οσο ομορφοτερη μπορουσες για εκεινα τα ματια!
Είχες μάθει καθε του κίνηση,καθε πονηρό του χαμόγελο,και καθε ερωτικο του βλεμμα...
Ενα παιχνιδι που παίζατε οι δυο σας,χωρις κανένας απο τους δυο να δεχτεί πως εχει συμπαίκτη .... Ενα παιχνίδι που ξέρατε καλα πως δεν θα σας βγάλει πουθενα, αλλα πόσες φορές ήξερες πως θα χάσεις και με πεισμα ξανάπροσπαθήσες...Τουλαχιστον το δικο σας παιχνίδι δεν είχε νικητές ουτε χαμένους ισοπαλία,καθε φορα το ίδιο αποτέλεσμα...
Ηταν γραφτό αυτού του έρωτα να μην εκδηλωθεί,να μην ανάψει η σπίθα του,να μην γίνει πράξη ετσι μάθατε να συμβιβάζεστε σε ανούσια βλέμματα,ηταν η αναγκη να μάθαιτε ο ένας για τον άλλον οσα περισσότερα μπορείτε στις λίγες εκείνες ωρες που ένας παράξενος δαίμονας σας έφερνε στα ίδια σημεία ...Να κρυψεις καθε σου επιθυμία ισως να το καταφέρεις,τα ματια σου ομως θα σε προδώσουν άλλη λάμψη έχουν οταν κοιτούν τα δικά του,άλλη ...πως γίνεται με ενα του βλέμμα να κανει ολο σου το κορμί να ανατριχιαζει,να σε ζαλίζει ,να σε υπνοτιζει....σε ακολουθεί τα βραδιά,τον νιώθεις,τον αισθάνεσαι,τον μυρίζεις και ας μην ειναι εκει τον κουβαλάς μαζι σου και ας κοιμάσαι σε ξένες αγκαλιές μονο μαζι του παντα ξυπνάς....

                                                                                            Για σενα ...

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα

 

 

  Ο μπαμπάς μου λατρεύει τα φασόλια , ναι καλα ακούσατε οταν η μαμα μου έφτιαχνε φασόλια έπεφτε με τα μούτρα στο φαί επαναλαμβάνοντας μας πως δεν έχουμε ξαναφαει τέτοια φασόλια ώσπου με αυτήν την τρελαμένη φάτσα που είχε μας επειθε όλους να δοκιμάσουμε και καταλήγαμε οχι μονο οτι έχουμε ξανάφάει αλλα οτι δεν αλλάζει και τιποτα απο αυτη την χαλια γεύση που έχουν τα φασόλια...Η μαμα εχει το ίδιο με τα ρεβυθια(εκτός αν προσποιηται).Η Αδερφη μου λατρεύει την κοτόσουπα και εγω πεθαίνω με το πρασοριζο...Ποτε κανεις δεν ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει οταν άνοιγε την κατσαρόλα και έβλεπε το αγαπημένο φαί του αλλού αλλα ελα που ο τυχερος τις ημέρας έτρωγε τοσο που χρειαζόταν να βάλουμε όλοι ενα χεράκι για να τον μεταφέρουμε στο υπνοδωμάτιο του!

Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις επιλογές του καθενός μας...

  Μια μερα λοιπον έβγαλα τον σκύλο μου βόλτα μαζι με μια φίλη...Δεν συνηθίζω να σχολιάζω ανθρώπους και για να πω κακό λόγο πρεπει να το τραβάει ο οργανισμός του αλλου ετσι ενω περπατούσαμε και είχε και εναν ήλιο να και ο σκύλος μου με τραβολογουσε ολο και πιο κοντά στην θάλασσα,ξαφνικά περνάει μια τυπισσα με κανά δυο,δεκα,εικοσι κιλά παραπανω(μίλησε τωρα το ξιγκι )αλλα δεν ηταν μονο τα κιλά ηταν κ εκείνο το μπλουζάκι που δεν ήθελε να γίνει φόρεμα και το είχε ζορισει το καημένο και εκείνη η γοβα η φούξια που δεν μου έδενε με την γαλάζια καμπαρντινουλα...

Ετσι λοιπον εγω και η φίλη μου σαν σωστές καρακαξες ρίξαμε ενα υποτιμητικό βλέμμα στην κοπελα και εγω αναρωτήθηκα τι ειχα κανει λαθως για να μου το ξεπληρώνει ο θεός με τέτοια θεάματα...?

Και εκει που στάζω δηλητήριο που να μου ξεριζωθει η μπουκλα αν το ξανακάνω περνώ χαμπάρι τον διπλανό...ναι ναι πολυ καλα ακούσατε η δέσποινης συνοδευόταν απο εναν οχι και τοσο άσχημο νεαρό με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που την είχε στην αγκαλιά του και μόλις πηρε χαμπαρι τα φαρμακερά βλέμματα απο τις κλωσσες,της έδωσε ενα ζουμερό φιλι για να χουμε να λέμε...

Ετσι έστρεψα το βλέμμα μου και παλι στην δική μου παρέα και ειδα οτι το μονο αρσενικό που υπήρχε ηταν ο σκύλος μου που καμία διάθεση δεν είχε να μας υπερασπιστή σε οποιοδήποτε κακόβουλου βλέμμα καθώς κυνηγουσε για δικούς του λόγους μια μύγα,και οτι τελικα μπορει στα δικά μου ματια η τυπισσα να είχε τα μαύρα τις τα χαλια αλλα για εκείνον ηταν το κορίτσι του η προγκιπισσα του και δεν έχασε λεπτο για να μας το αποδείξει...Σκέφτηκα πως αν και ήμουν μια κουκλιτσα ζωγραφιστη δεν με είχε υπερασπιστεί ποτε κανεις ετσι και ας υπήρχαν φορές που ένιωθα πως το ειχα αναγκη...Χαπακοθηκα λοιπον και ειπα να σας γραψω...


Δεν διαφωνώ η εμφάνιση μετράει,αλλα κανέναν δεν τον κρατάει...Γιατι η ομορφιά ειναι στην λάμψη τον ματιών. στην αγνότητα τις ψυχής,στην αθωότητα της καρδιάς.... Σε εκείνα τα χαμόγελα που προσφέρεις και κανεις τους άλλους να πλημμυριζουν για σενα απο αγαπη...Αλλωστε ο καθενας απο εμας αρεσει,τρελαινεται,παθιαζεται, εθιζεται και ερωτευεται αλλα πραγματα...
Πρώτα απο ολα ομως πρεπει να αγαπηθεις εσυ τον εαυτό σου,το σώμα σου,την στραβια η πλακουτσοτη σου μύτη,τα αδύνατα πόδια,τα χοντρά μπουτια...Και έπειτα θα βρεθούν άνθρωποι που θα λατρεύουν αυτές τις χαζές μικρές αδυναμίες ...Θα ειναι ετοιμοι να σε υπερασπιστούν ανάμεσα σε χιλιάδες κοσμο γιατι θα ξέρουν πως ο χαρακτήρας σου βάζει κατω χιλιαδες φουσκωτούς κωλους και δισεκατομμύρια καλλίγραμμα πόδια...Και θα εισαι για αυτόν οτι ηταν για τον μπαμπα μου τα φασόλια και ας κάνουν όλοι οι άλλοι μπλιαχ....!Σκασιλα του!!!
 

Σας αγαπω νεράιδες μου!!!!Καλη σας μερα!

 

Περιεργος πονος

Αυτο το δωματιο με αρρωσταίνει.. Νιώθω την ατμόσφαιρα βαριά. Σαν να έχω να ανασάνω χρόνια. Σιχαίνομαι. Κι όμως δεν σταματώ. Είμαι δυνατός, και οι δυνατοί προχωρούν, δεν κάνουν πίσω. Νιώθω το σώμα της από κάτω μου. Γιατί Θεέ μου; Αν είχα πιει λιγότερο.. Αν είχα πιει περισσότερο.. Ο ιδρώτας μπαίνει στα μάτια μου, πρέπει να τελειώσω. Συγκεντρώσου. Πες πως ήταν εκείνη..

«Ήταν υπέροχα». Το σώμα της κινείται ελαφρά. Τώρα τι να πεις; Τίποτα. Βάλε την μασκούλα σου, βάλ’ την και παίξε. Αλλά παίξε όπως σου αξίζει, όπως ένας πρωταγωνιστής. Σβήσε το μυαλό σου, την καρδιά σου και παίξε. Εξαφάνισε ό,τι έχεις μέσα σου και παίξε.

Ξημερώνει.
Κι ας ξημερώνει, πότε με εμπόδισε αυτό;

Τώρα όμως με ενοχλεί, το φως τρυπά στο δωμάτιό μου, τρυπά την καρδιά, την ψυχή μου. Διάτρητος. Αυτό είμαι, διάτρητος, και η ζωή μου ξεγλιστρά μέσα από τις τρύπες μου, χτυπά με δύναμη το ταβάνι. Το σπάει και ξεχύνεται στον ουρανό. Θέλω να ουρλιάξω κι όμως κρατιέμαι. Τα ουρλιαχτά είναι για τους αδύναμους, κ εγώ δεν ήμουν ποτέ τέτοιος. Τα λόγια της, γρατζούνισαν τα μάτια του Θεού.
«Σ’ αγαπάω» έλεγε, και κουβαλούσα τη μορφή της αλυσοδεμένη πάνω μου. «Ερωτευμένος άρα ονειροπόλος, ονειροπόλος άρα αθάνατος» της απαντούσα, και η καρδιά μου κρεμόταν από τις βλεφαρίδες της.
Μέχρι που γλίστρησε το χέρι της πάνω μου, και κρύο μέταλλο διαπέρασε το δέρμα μου. Το δέρμα μου και την καρδιά μου.
Πριν την αγκαλιάσω πριν νιώσω την ζέστη του προσώπου της για τελευταία φορά, κοίταξα την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη και ψιθύρισα στο αθέατο κοινό μου «σας ευχαριστώ που ήρθατε στην παράστασή μου».

Τώρα κοιτάω αυτό το ξένο σώμα δίπλα μου, το τόσο ξένο, το αφιλόξενα ξένο, και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να σκουντουφλάνε στον κόσμο χωρίς ταίρι.
«Σήκω» της λέω «και φύγε».
Το είπα σιγά, δεν με άκουσε. Τράβηξα το σεντόνι από πάνω της. Το δέρμα της μυρμήγκιασε. Η θερμοκρασία της αμέσως έπεσε. Δεν ξύπνησε μόνο ταρακουνήθηκε στον ύπνο της. Τόσα πράγματα είχαν περάσει από το μυαλό μου. Η ζωή μου είχε αλλάξει χίλιες τροχιές και εκείνη ονειρευόταν. Τι να έβλεπε άραγε; Λες να καταλάβαινε την ανουσιότητα της ζωής της; Της νύχτας που πέρασε; Κομπάρσος. Αυτή στην ζωή της, κ εγώ στην δική μου. Η μήπως αυτή κομπάρσος στην δική μου, κ εγώ στην δική της;

Τι σημασία έχει;

Την σκούντηξα λίγο, μια σταλιά. Λες και έπρεπε με αυτό το απρόσμενο, ελαφρό κούνημα να καταλάβει πως δεν έχω πια χώρο για εκείνη στην ζωή μου. Άνοιξε τα μάτια της. Η μορφή μου με το τσιγάρο στο στόμα, της τα ξεκαθάρισε όλα. Ήταν η ώρα να φύγει. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών, σαν να μην ήθελε να ξυπνήσει την ζωή μου.
«Μην φοβάσαι γλυκιά μου» ήθελα να της πω ειρωνικά «εμένα ολόκληροι σεισμοί δεν με ξύπνησαν.
Ντύθηκε και όταν άκουσα την πόρτα να κλείνει, ανεπαίσθητα, ξέσπασα σε ένα τρελό γέλιο.
Γελούσα για όλα αυτά που της είπα και τα πίστεψε, για όλα εκείνα που της είπα και τα πίστεψα .
Γέλασα για τον πόνο που ένιωσα όταν μια άλλη πόρτα έκλεινε πολύ πιο δυνατά, πιο βίαια, πιο απότομα.
Γέλασα για όλες τις μέρες που το μυαλό μου ήταν αιμόφυρτο από την μορφή της, παράλυτο από τα μάτια της.
Και μετά. έκλαψα.
Έκλαψα για όλα όσα γέλασα προηγουμένως, και ακόμα περισσότερα.
«δεν είσαι το άλλο μου μισό, εγώ μισώ ότι χωρίζει, είσαι το άλλο μου εγώ, αυτό που γουργουρίζει»Πόσες φορές δεν της το τραγούδησα.. Μα πιο πολύ από όλα, έκλαψα για τα τραγούδια που της χάρισα, για όλες τις φορές που την άγγιξα.
Μπήκα στο μπάνιο, να βγάλω την άλλη από πάνω μου. Έβλεπα τα υγρά της, το σάλιο της, τα φιλιά της, τα χάδια της, να γλιστρούν από πάνω μου, να στροβιλίζονται για μια στιγμή, κι ύστερα να χάνονται στον υπόνομο. Εκεί ακριβώς ήθελα να τα στείλω.
Σκουπίστηκα σκληρά με μια πετσέτα, να γδαρθώ. Το δέρμα μου γυάλισε. Έτρεξα στο δωμάτιο, και άρχισα με μανία να σκίζω τα σεντόνια. Γυμνός, με βρεγμένα μαλλιά, να μαζεύω βρώμικα σεντόνια. Όταν κατάλαβα πόσο γελοίο θέαμα πρέπει να παρουσίαζα, έκατσα στο κρεβάτι αποκαμωμένος. Πέταξα τα σεντόνια κάτω νευριασμένος.
Κοίταξα την αντανάκλασή μου στον απέναντι καθρέφτη και μου είπα: «Μάγκα, θα τρελαθείς, κοίτα να συνέλθεις.»
Άναψα ξανά τσιγάρο, και σαν την νηνεμία μετά την φουρτούνα, ηρέμησα. Το μυαλό μου ξεκαθάρισε. Ήξερα πια τι έπρεπε να κάνω… Φόρεσα την αγαπημένη μου φόρμα, που πόσες φορές δεν φόρεσε κι εκείνη, και ένα άσπρο μπλουζάκι. Έφτιαξα έναν καφέ, όπως ακριβώς μου αρέσει. 1 καφές, 1 ζάχαρη. Με την ησυχία μου. Άνοιξα τα πατζούρια. Ήμουν έτοιμος. Έβγαλα ένα άσπρο χαρτί και ένα στυλό, και ξεκίνησα.
«Την έλεγαν.. Όχι, λάθος. Την λένε ακομα!

                                                                                                                      Απο εκεινον για εκεινη

Εναν τελευταιο καφε

 Περνάει ο καιρός... Και ακομα να μου πεις το ποτε θα παμε για εκείνον τον καφε...

  Δεν θυμάμαι να σου ζήτησα κάτι αλλο,σου άφησα την καρδιά μου εκείνη την νύχτα και σου ζήτησα για αντάλλαγμα ενα καφε... Μου το υποσχεθηκες αλλωστε ...
Εχω σκεφτεί που θα παμε,τι θα φορέσω και πως θα κανω τα μαλλια μου,θα βαλω το άρωμα που σου άρεζε και θα σου χαμογελάω μέχρι να φυγουμε...
 Οχι δεν θα γκρινιάζω,ουτε γιατι και εξηγήσεις θα ζητήσω τι νόημα έχουν πλέον ολα αυτα,τι νόημα εχει να μάθω τα γιατι και τα πως..?Αλλωστε για να ειμαι εκει μπροστά σου πάλεψα.....Πάλεψα με ολο μου το ειναι,να κρατησω τα ματια μου απο τα δάκρυα,να συγχωρησω τα ασυγχωρητα,να αντέξω το τελος ...
 Μονο θα σου χαμογελάω και αν θες να μην μιλαμε, κουβέντα δεν θα πω...Μονο ασε με οσο κρατάει ένας καφές να σε κοιταζώ ..Να χανομαι στα ματια σου,να σε βλεπω να μου γελας,να κοιτάμε τα ίδια πραγματα και αν θες εσυ κατι να πεις θα σε ακούσω σαν να μου μιλάς για πρώτη φορα με τον ίδιο ενθουσιασμό με τον ίδιο έρωτα...
 Κερασμένος ο καφές σαν εισιτήριο που περίμενα χρονια και τωρα να,στα χέρια το κραταώ,κερασμένος μονο μια χάρη σου ζητάω  λιγο πριν φύγεις πες μου τα ματια μου να κλείσω δεν θελω να σε δώ να φευγεις δεν αντέχω να σε δώ παλι να φευγεις ...Την εικόνα του καφε να κρατήσω...Εσενα και μένα να γελάμε αυτο δεν κάναμε παντα οταν είμασταν μαζι...?Γελούσαμε...αυτο θα εχω για ανάμνηση,αυτόν το τελευταίο καφε να μου θυμίζει για παντα εσενα,εμένα,εμάς ...Και αυτη την γλυκο-πικρή γεύση του καφε...Μονο χάρισε μου εναν καφε...Εναν τελευταίο καφε!

Μια φορα και εναν καιρο

  

 

   Μεγαλώσαμε σε εναν κοσμο γεμάτο παραμύθια...Με μια Σταχτοπούτα που πέρασε τα χίλια μυρια αλλα τον παντρεύτηκε τον πρίγκιπα...Με την Χιονάτη που αφου συγκατοικήσε με τους νανους την βρικε την άκρη...Με τη ωραια κοιμωμένη που αφου καλοκοιμηθηκε το καπαρώσε το κελεπούρι...Ετσι μάθαμε και ετσι με αγωνία περιμέναμε τη στιγμή που θα βρεθεί το δικο μας πριγκιποπουλο....

  Φίλουσαμε λοιπον οτι βατράχι βρίσκαμε μπροστά μας με την ελπίδα οτι θα μεταμορφωθεί σε πρίγκιπας,αντί αυτού ομως μας έμενε μια βαριά γεύση βατράχιλας στα χείλη και συνέχιζαμε στον επόμενο που συνήθως ηταν λιγο χειρότερος!!!Και εκει γύρω στα 25 ειναι που αρχίζεις και την ψιλιαζεσαι τη δουλεια,που κοιτάς γύρω σου και δε βλέπεις πια οχι τον πρίγκιπα αλλα ουτε και βατράχια για να φιλησεις και βάζεις κατι κλάματα τοσο δυνατά μπας και τύχει να σε λυπηθει κανεις και σου φέρει αυτο που παντα ονειρευοσουν...


  Δεν ξερεις που ακριβώς πρεπει να παραδοσεις τις ευθύνες,στους συγγραφείς των παραμυθιων,στους εκδότες που δεν άφησαν γενιά με γενιά να μην γνωρίζει, στη γιαγιά σου και στη μάνα σου που στα έλεγαν και ξαναλεγα,η στον ίδιο σου τον εαυτό που αντί εκει γύρω στα 10 που αρχίζεις να την ψυλιαζεσαι με τον Άγιο Βασίλη δεν την ψυλιαστικες κ με τους πρίγκιπες!!! Αληθεια με σιγουριά μπορεις να πεις οτι δεν υπάρχει Άγιος βασιλης τι σε κανει ομως να πιστεύεις ακομα στον πρίγκιπα γιατι πιστεύεις,σίγουρα πιστεύεις!!!Ισως σε εξιταρει η ταχύτητα του αλόγου το οποίο σίγουρα θα εχει, (τι πρίγκιπας ειναι αλλωστε)που θα κανει τα μαλλια σου να αναμιζουν και εσυ θα τον άρπαζεις τοσο σφιχτά που θα κοντεύει να του κοπεί η ανάσα,ισως το παλάτι και το άπειρα μεγάλο πρωινο που θα ετοιμάζουν για σενα η υπηρετριες,αλλα ισως και  η ελπίδα του να αγαπησεις και να αγαπηθεις τοσο οσο μονο τα παραμύθια γνωρίζουν!

  Πάντως αργά η γρήγορα πρεπει να βγεις απο ολο αυτο,πρεπει να σταματήσεις να αναζητάς πριγκιποπουλα,πρεπει να σταματήσεις να αναζητάς παραμύθια,πρεπει να βρεις τον εαυτό σου...Και εκει που ολα θα μοιάζουν γαλήνια να δεις που θα εμφανιστεί,δεν θα χει άσπρο άλογο ουτε και παλάτι αλλα θα εχει κάτι στα ματια του που με σιγουριά θα σε κανει να πιστέψεις πως ειναι αυτος και με μιας θα σβήσει άλλους τους βατράχους που μέχρι τότε κυκλοφορούσαν στην ζωή σου!!!

  Δεν ξερω αν με τα παρακάτω θα με πεις καχύποπτη,αλλα όλοι εμεις μάθαμε μέχρι το γάμο η τον έρωτα,οπου έζησαν αυτοι καλα και εμεις καλητερα,δε μας λεει ομως κανεις τι εγινε ;;; Θελω να πω,ποιος με διαβεβαιώνει οτι ο πρίγκιπας της Σταχτοπούτας δεν ηταν χαρτομούτρο και εν τελεί έχασε ολο το παλάτι και κατέληξαν στο πατρικό της Σταχτοπούτας να μένουν με τς κακομαθημενες αδερφές τις και να του φωνάζει καθε μερα για τα καλητερα χρονια που της έφαγε,η οτι ο τύπος τς Χιονάτης δεν ηταν αλκολικος να πινει και να την τουλουμιαζει στο ξυλο η τελος πως αυτος της ωραίας κοιμωμενης δεν έμπλεξε μετα το γάμο, με καμία ωραια και ξύπνια αυτη την φορα και έμεινε η δόλια η κοιμισμένη να τον ψάχνει... Οποίο και να ειναι το πραγματικό τελος απο τα παραμύθια που μας λέγανε τότε,ισως και να μην εχει καμία σημασία πια...Το μονο που εχει πραγματική σημασία ειναι οτι η καθεμιά απο μας φτιάχνει το δικό της παραμύθι,και ειναι στο χέρι της να επιλέξει τον δικο της πρίγκιπα,αυτόν που θα την κανει πραγματικά ευτυχισμένη και θα ζει τοσο καλα που δεν θα την νοιάζει γιαυτους που ζουν καλυτερα!!!!

Και αγαπω ολο τον κοσμο

 

 

 Δεν ξερω,ισως και εγω να ειμαι ιδιαίτερα υπερβολική αλλωστε η μαμα μου,μου λεει καθε φορα που αναφέρω την γνώμη μου για κάποιον,οτι η γνώμη μου δεν μετράει καθώς αγαπω όλο τον κοσμο...η αληθεια ειναι πως ναι αγαπω σχεδόν όλους τους ανθρώπους που εχω γνωρίσει...Θα μου πεις,να το και το σχεδόν Αννουλα (ε ναι βρε κοριτσια,το να σας πω οτι με τις πρώην και επόμενες των εκάστοτε φίλων μου,αγαπιόμαστε παραφορα,θα μου πείτε"αι μωρή,γράφεις μπούρδες και εμεις τις διαβάζουμε")ένταξη,ωραια,αυτη την κατηγορία δεν την λατρευω αλλα ουτε και τις μισώ σε καμία περίπτωση δεν θα ευχόμουν κάτι κακό...οκ το να καραφλιασει και να την κουτσούλανε τα περιστέρια που ειχα ευχηθεί για κάποια δεν το εννοουσα,δηλαδή δεν εννοουσα το να καραφλιασει το να την κουτσούλησουν τα περιστέρια δεν το θεωρώ κακο και δεν το περνώ πισω ...Οχι δεν το περνώ!αλλα γενικά δεν εχω κάποιο προβλημα με τον κοσμο,μου ειναι ιδιαίτερα εύκολο να πω σαγαπω στον οποιοδήποτε και οχι μονο το λεω αλλα το εννοώ...θεωρώ ελαφρως κομπλεξικους αυτούς που δεν αγαπάνε εύκολα και τέρμα κομπλεξικους αυτούς που αγαπάνε και δεν το λένε ταχα για να μην πληγωθουν θαρρεις και άμα δεν το πουν θα αλλάξει κάτι στο μεσα τους και δεν θα πληγωθουν,χαζά!

Το πιο ακραίο που θυμάμαι,ειναι μια μερα που καταϊδρωμένη εφτασα σε μια κρεπερη στα Γιάννενα όπου σπούδαζα, εκει δεν μπορούσα να βρω καπνιστό κασέρι με τιποτα και αν η κρεπα δεν εχει καπνιστό κασέρι δεν τρώγεται ρε αδερφέ πως να το κανουμε(εδω να σημειωθεί οτι και την κρεπα την αγαπω)και εκει που ρωτάω με υφος μπανάλ "να φανταστώ καπνιστο δεν εχεται?"μου απαντάει ο αθεοφοβος "εχουμε κοπελιά "κανω ενα σάλτο και εκτοξεύομαι στη αγκαλιά του τύπου ουρλιαζοντας του "σαγαπω,σαγαπω,σαγαπω"! Που να μπει η γυναίκα του ανθρώπου μεσα και αντε να την πισω οτι την προηγούμενη νύχτα οχι μονο δεν κοιμωμουν με τον άντρα της αλλα δεν τον εχω ξαναδεί τον δόλιο που για ενα καπνιστό θα χαλάσει το γάμο του, να με πιάσει και μένα απο το μαλλί να με τσουρωμαδισει η κλωσα και δεν θα μου μείνει μπουκλα για μπουκλα να αναιμιζω,ετσι λοιπον οταν κατεβηκα μου έφτιαξε την κρεπα μου κ έμεινα να την ονειρεύομαι καθώς δεν ξανά πήγα !!! Πες απο ντροπή,πες μην εχει κάμερες το μαγαζι και με έχουν ανεβασει όπου μπορει να φανταστώ πάντως σε φίλες και γνωστές που μου έλεγαν γιατι δεν πας εδω αφού εχει καπνιστο, απαντούσαν οτι ο στόχος μου ειναι να αποκτήσουν ολο και περισσότερα μαγαζιά και οτι δεν σταματάω,αγαπω την αναζήτησή!

Θα μου πεις και μετα απο αυτο δεν το πήρες το μαθημα σου??? Μμμ εν μέρη το πήρα,σταμάτησα να λεω σαγαπω σε ντελίβεραδες,πωλήτριες ρούχων,και στους εργαζόμενους του Γιωτη... Αλλα οχι,δεν θα σταματήσω να λεω ποτε σαγαπω σε φίλους ανεξάρτητα το λόγο που με πήραν η τους πήρα τηλεφωνο, στο αγόρι μου που κανει τοσο υπομονή και με αντέχει,στη μαμα μου και στο μπαμπα μου που συνεργάστηκαν για τη μεγαλύτερη δημιουργία εβερ,στους μαθητές μου που με στηρίζουν τα πιο δύσκολα χρονια,στα αδέρφια μου που μου έμαθαν οτι όσες περισσότερες φας πρεπει να σηκώνεις για να δώσεις την τελευταία και σε όλους εσάς που με διαβάζεται και με ξαναδιαβαζεται ετσι γιατι μαγαπατε και σεις!

                                                                                                            Καλημερουδιαααα!

Λογια λογια λογια

 

Οι άνθρωποι λένε λόγια...λόγια που δε πρεπει να πουν ... Λόγια που δεν θέλουν να πουν,.. Λόγια που δεν τα εννοούν... Δεν ξερω τι μας κανει να λέμε περισσότερα απο όσα πρεπει,ισως η αναγκη του ακροατή μας για ψεύτικα,αλλα μεγάλα ακούσματα,πάντως λέμε λέμε λέμε... Καλώς η κακώς κρατάω ημερολόγιο,ετσι με ενα ξεφύλλισμα μπορω να σου πω ακριβώς τι με πλήγωσε χρονια πριν και ποιος ακριβώς ηταν αυτος που το εκανε,μπορω να σου πω μάλιστα ακριβώς και τι εκανε,άλλοι έχουν την μνήμη τους,και άλλοι την καρδιά τους να θυμάται!!!

  Το θέμα ειναι οτι αυτόν που θα σου πει θα σαγαπω για παντα δεν θα το ξεχάσεις,ουτε ομως θα ξεχάσεις πως λίγες μερες μετα δε θυμώταν οχι μονο τον όρκο του,αλλα ουτε και το όνομα σου!

  Ειχα μια σχέση κάποτε με εναν τύπο που μαγαπουσε οσο τιποτα οπως ελεγε,ήμουν το κοριτσακι του και δεν θα με άφηνε ο κόσμος να χαλασει και ενώ ζούσαμε το "κρουαζιέρα θα σε παω γιατι σε νοιάζομαι κ σαγαπαω"και ενω είχε καταφέρει να με κανει να ανοίξω καθε κρυμμένη πτυχή του ειναι μου,μου έρχεται ενα μνμ που μπορω να σας το παραθέσω ακριβώς τι έγραφε,αλλωστε ενω το μπλοκ μου ειναι απο τα πολυ διάσημα δεν πιστεύω να το διαβάζει...

 "κοριτσακι μου σαγαπαω οσο τιποτα,αλλα αγαπω σημαίνει μπορω να σε κανω ευτυχισμένη κ μαζι μου μονο δυστυχισμένη μπορεις να εισαι" ...

Παραπαπαμ,τι ειπε ο άνθρωπος του θεού..?Τι συμβαίνει..?Εγω άλλη ιστορία ζω η ρουφιανα..?Μια χαρα δεν είμασταν,τι ηταν αυτο λοιπον που θα με εκανε δυστυχισμένη..?Η απάντηση ηρθε δυο μερες αργότερα...Ηταν μελαχρινή,ελαφρώς πιο κοντή,με μια γυάλαμπούκα να ( να σημειώσω οτι δεν εχω τιποτα με τα κοριτσια με γυαλιά,εκτός αν εχουμε τον ίδιο γκόμενο παράλληλα,που τότε,λιγο με ενοχλούν)και άσχημη δε την έλεγες,αλλα αν με ρωτάς,οχι δεν θα άφηνα τη μπουκλα μου,ουτε τα υπέροχα μου χείλη,ουτε το φιδισιο μου κορμί,για να μπλέξω μαζι της!

Και ετσι λοιπον,για τους ακροατές που συνδέθηκαν τωρα,η ιστορία πήγε ως εξής....
Δευτέρα -->σαγαπω
Τριτη-->δεν μπορούμε να ειμαστε μαζι!
Τέταρτη-->ηταν με άλλη!

Για λίγα χρονια δεν θυμάμαι τι εγινε,γιατι έμπλεξα με τα ναρκωτικά μετα με αποτοξινωσεις και τέτοια,οπότε οταν συνήλθα,αποφασισα οτι πρεπει να παρω την ζωή στα χέρια μου ετσι καθώς άλλη λύση δεν έβρισκα και να τον ξεπεράσω μου φαινόταν αδιανόητο,τον έστειλα μακρυά ναι ναι πλ καλα ακούσατε η δική μου λοιπον ιστορια ήταν λιγάκη διαφορετική.

Δευτέρα-->σαγαπω
Τριτη-->μπορούμε να ειμαστε μαζι,αλλα πρεπει να εργαστώ στη ξενιτια,να μάζεψω λεφτά,και να γυρισω να μεγαλώσουμε τα παιδια που δεν είχαμε...Ετσι με βόλευε,ετσι ήμουν ευτυχισμένη,ετσι και εγινε...Ωσπου εκει στη ξενύχτια που ηταν και καθώς ειχα απαγορέψει φίλες,γνωστές και άγνωστες να μου μιλανε γι αυτόν,και ηταν και η απόσταση μεγάλη,και δεν ειχα και χρόνο με το μπλοκ και την πολυάσχολη ζωή μου να τον παρω ενα τηλ. ,ουτε και αυτος να πάρει έμενα,ετσι μια μερα ξύπνησα και τον ξεπέρασα,ετσι απλα ....!

 Τα χρονια πέρασαν,παραπέρασαν να μην σου πω,το ζευγάρι που τοσο με πλήγωνε,τωρα δεν με άγγιζε,αλλα προχθές που καθόμουν σε ενα καφε λιγο πιο κατω απο το σπιτι μου άκουσα κάτι κοτσομπολια του τύπου, πως ενω ειναι ερωτευμενοι,τρελαμενοι,και ευτυχισμενοι, η τυπισα με τα γυαλιά φεύγει και μένει τωρα μακρυά... Χαμογέλασα,οχι γιατι πήρα το αίμα μου πισω δεν με ένοιαζε πια και εκδικητική δε με λες,αλλα γιατι τελικα η ζωή μας ειναι ένας μεγάλος κύκλος και ολη θα περάσουμε ακριβώς απο τς ίδιες καταστάσεις θα γελάσουμε και θα πονεσουμε για τα ίδια ακριβώς πραγματα... Και οταν εσενα δε θα σε νοιάζει πια,αυτοί που σε πονεσαν θα πονάνε για ακριβώς τα ίδια πραγματα που πονέσες τότε ...κ εσυ θα θυμασαι τα λογια και θα γελας!

Λόγια λόγια λόγια...ακούσαμε θα σαγαπω για παντα κ συνεχίσαμε χωρις αυτόν που μας το ψυθίρισε ... Ομως συνεχισαμε ! Θα σε κρατάω εγω μας ειπε κάποιος αλλος ,και δεν μας άγγιξε ποτε...Ομως συνεχισαμε ! Θα μαι παντα διπλα σου καποιος τριτος,και δεν εχουμε καμία κοινη ανάμνηση πια..Ομως συνεχίσαμε ! Αρα ισως αυτο να ειναι το μονο που εχει πραγματική σημασία,όσα λόγια και να σου πει κάποιος η μαγκιά ειναι να συνεχίσεις...γιατι έμαθες να πιστεύεις με σιγουριά σε εσενα και να ζεις χώρις στηρίγματα και ψεύτικες αναπνοής,χωρις λόγια,να ζεις με εσενα...να ζεις για σενα....!

Kραταει χρονια αυτη η κολωνια

 Τους φίλους του πρίγκιπα μου δεν τους διάλεξα εγω,θα μου πεις κακώς χρυσή μου,ιδανική σχέση ήθελες,δεν σε έκοψε να ρίξεις μια μάτια,να πεις μια γνώμη,να γλιτώσεις τα εγκεφαλικά αργότερα,να ζεις στην ησυχία σου,να ανάπνεεις σαν άνθρωπος βρε αδερφέ!!!Tελος πάντων,με βρίζετε μετα,δεν τους διάλεξα ξαναλέω,οπότε μετα απο κάποιο διάστημα που είμασταν τότε,με τον καλο μου μου λεει απο δώ ο τάδε,καθώς μεναμε στον ίδιο τοπο, είχα λιγο εικόνα απο τον ανεπρόκοπο,του χαμογέλασα ομως και του εκανα οτι χάρηκα,να με δεις εμένα να κανω οτι χαίρομαι μέχρι κ ο σκύλος μου ο Τεο με ρωτάει πως το κανώ...τεσπα για να μην τα πολυλογο τα καλα μου τα ξερεται,γιαυτο κ με κάνετε παρέα,μαθαίνω απο τον δικο μου το βιογραφικό του.Εκτός απο τα πτυχία του λεγαμενου που γέμιζαν ολη την πισω τραπεζαρία και τον διάδρομο του Χόλ μας ,που σκευτομουν να του πω να τα δανειστω για κανά διημερο να δώ και εγω την μάνα μου οπως επιθυμώ,που ειμαστε τέσσερις και δεν έχουμε ουτε τα μισά, ο τύπος λοιπον εκτός απο αυτα είχε και μια κοπέλα ναι πολυ καλα ακούσατε είχε κ μια κοπελα( και κοπελα μετα τα τόσα χρονια που περίμενε,δεν την λες)τεσπα η τυπισσα λοιπον σαν πίστη Πηνελοπη των περίμενε ολα αυτα τα χρονια που ο κύριος πηγαινοερχόταν για να μαζέψει την χαρτούρα που λέγαμε προιγουμενος!Γυρισε λοιπον ο λεγόμενος μια ωραια πρωια  στα πάτρια εδάφη,θα τον λέμε Mickie ναι ναι καλα ακούσατε Mickie γιατι τι νομίζεται και αυτο το παλιοτομαρο τα ίδια δεν κανει που το χει το κορίτσι αστεφανοτο καμία χιλιάδες χρονια κ για βέρες ουτε συζητηση απο την άλλη θα μου πεις η Minnie παραμένει αναλλοιωτη και κούκλα,ετσι να κανει το δαχτυλάκι 1000 ποντικοι τέζα,με την δικιά μας τι κανουμε,που τα τριανταφευγα σιγά σιγά θα άρχισουν να φαίνονται στην φάτσα της.και εκείνη η λαχτάρα οταν  τυχαινε καρότσι στο δρόμο μη τα συζητάς,αφού την γυρνούσαμε πλάτη μην το αρπαξει και αρχίσει να τρέχει και μας μαζεύουν !Θα μου πεις τι σε νοιάζει εσενα κοπελιά δεν την φοράς την βέρα και την μοστραρεις συνεχεια απο δώ και απο κει του τύπου " κοριτσια θέλει γυαλίσμα"γιατι στους 3 μήνες που την φοράω ξεθώριασε , ορσε να μην μου τα χρωστάω που τς γιαγιάς μου 50 χρονια γάμου παραμένει αναλλοιωτη και μένα θέλει γυαλίσμα , άρα γιατι το περνώ τοσο προσωπικά ολο αυτο,και δεν αφήνω τον κόσμο στην αδράνεια του...

Ισως γιατι μου δημιουργεί αλλεργία η φραση την αγαπάω αλλα δεν ειμαι έτοιμος για εκκλησιες ακομα,(μετα απο 20 χρονια,ειναι το ακομα)που άμα ηταν στο χέρι μου θα τον πυρπολούσα  κ θα έβαζα ενα σούπερ μαύρο ταγερακι στην κηδεία,αγκαλιά με το στεφάνι μου που θα έγραφε " τωρα που σε παν αυτοί σαρεσει περισσότερο..;"

Γιατι φιλε μου η αγαπη δεν ειναι οπως την έχεις εσυ στο μυαλό σου και αν την αγαπάς πραγματικά τη χριστιανή θα καταλάβαινες πως σε δυο χρονια για να πιάσει παιδί θα πρεπει να τάξει οτι εχει κ δεν εχει στον Άγιο Στυλιανο ( μεγάλη η χάρη του )και οτι εσυ μπορει να σκέφτεσαι οτι έχεις ακομα χρονια,αλλα οταν αγαπάς τον αλλο ολα αυτα τα χρονια ζωής θελεις να ειναι μαζι του,και αν παλι δεν- τότε το καταλαβαίνω πες ξεκάθαρα δεν γουστάρω γάμους παιδια και πανηγυρια  να ψαχτεί κ αυτη η δόλια να δει τι θα κανει και οχι να περιμένει και να απορεί πως τα κατάφερε ακομα και η Μαρία η άσχημη και τον τυλιξε το Κ.Μαντα και αυτη μπα...Γιατι οταν αγαπάς τον άλλον δεν μπορεις να φανταστείς λεπτο πως θέλει κάτι τοσο,μπορεις να του το προσφέρεις,αλλα δεν εισαι ακόμη έτοιμος, γιατι οταν αγαπάς τον άλλον εισαι ετοιμος ακομα και να πηδηξεις στο κενό και δεν σε φοβίζει λεπτο το ρύζι που θα σου χαλάσει την χοριστρα,αλλωστε ξερεις οτι η τυπισσα θα σε αγαπά εξίσου και οταν δε θα μείνουν μαλλιά,για χοριστρα!

Πες μου,ποσο μπορεις?

 

  Έπρεπε να υπάρχει ενα μετρό για το ποσο πρεπει και μπορει να αντέξει ο αλλος να τον πληγώσεις...

Παντα ήμουν υπέρ του να πληγώθεις , εισαι άξιος αν πληγωθείς και το λεω και το εννοώ,ειναι σαν πως να στο πω,σαν να αποδεικνύεται οτι μπορεις να αγαπησεις τοσο πολυ κάποιον που να του επιτρέπεις να τα κανει ολα συντριμια μεσα σου και ενώ αυτος θα αποχωρήσει κύριος,εσενα θα σου πάρει μήνες να καταλάβεις τι εγινε,η χρονια,η ισως και παρα πολλα χρονια για να καταφέρεις να μην αφήσεις τιποτα μεσα σου να σου τον θυμίζει.Αν δεν ειναι αυτο ηρωισμος, τότε τι ειναι?

Γιατι θέλει μαγκιά να μπορεις να ζεις κουβαλώντας μεσα σου καποιον που δεν αξίζει ,θέλει θάρρος να μπορεις να αντέξεις τς επόμενες επιλογές του,θέλει κουράγιο εκει που έμαθες να αγαπάς εκείνον,τωρα να καταφέρεις να αγαπάς εσενα!ομως πιστεύω οτι ολα αυτα καπου μεσα μας υπάρχουν,αλλωστε κανεις δεν πέθανε απο έρωτα,οπως λεει και η μαμα μου,ακομα και ο Ρωμαίος κ η Ιουλιέτα απο λαθος συνεννόηση πήγαν τα παιδια... Εδω θα ερθω απο τς λίγες φορές να συμφωνήσω με την αξιαγάπητη μητέρα μου,όντως κανεις δεν πέθανε , εννοώντας οτι κανεις δε θάφτηκε,δε τον διάβασε Πάπας η δεν φάγαμε τα κολυβα του, το θέμα ειναι οτι υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πληγωμένου,εκείνη του ζωντανού-νεκρού.

Ειναι η τύποι που έχουν μάθει τοσο καλα να προσποιούνται που ξεγελάνε ακομα κ τον ίδιο τους τον εαυτό,θα τους δεις να ειναι η ψυχή τς παρέας και να γελάνε με φωνή , θα τους δεις όπου γάμος και χαρα να τρέχουν πρώτοι και να έχουν ετοιμάσει την καρναβάλιστικη στολή τους απο τον Αύγουστο,το μονο δηγμα οτι δεν ειναι αυτο που παρουσιάζουν θα ειναι τα ματια τους και θα πρεπει να εισαι πολυ προσεκτικός για να μην τους καταχωρήσεις στην κατηγορία party animal...Τα ματια τους λοιπον θα έχουν μια ιδιαίτερη μελαγχολία,ακομα και την ωρα που ξεκαρδιζονται αυτα θα έχουν εκείνη την λάμψη του "πονάω ακομα"! Καποιες φορές εκει στο μεγάλο ξεφαντωμα τρυπωνουν σε αγκαλιές φίλων εισπνέουν-εκπνέουν, και λένε απο μεσα τους "κουράγιο,λιγο ακομα,θα τα καταφέρεις"και έπειτα σηκώνονται και κάνουν μια στροφη στον ρυθμό τς μουσικής,φωνάζοντας "ΔΩΣΕ ",ειναι εκείνοι που μόλις γυρίζουν σπιτι τους δεν μπορούν να κοιμηθούν,οχι απο υπερένταση,ουτε απο το ξεφάντωμα, αλλα απο τις σκέψεις που αραδιαστηκαν στο κρεβάτι και δεν τους αφήνουν σε ησυχια,που τα πρωινά καθήστερουν να ξυπνήσουν γιατι τους βαραινει η μάσκα που πρεπει να κουβαλήσουν,ειναι εκείνοι που θα αργήσουν παντα στα ραντεβού τους,οχι γιατι δεν σε υπολογίζουν αλλα γιατι το ρολόι τους εχει σταματήσει σε άλλη ωρα,σε άλλη μερα,σε άλλη χρονια, εκει που ολα ηταν καλα, η τουλαχιστον νόμιζαν οτι ηταν καλα!

Ειναι εκείνοι,που αν τους πληγωσες,το παρακανες...Που αν τους έχεις γνωστούς,δεν ξέρεις τι άτομα χάνεις...Και αν τους έχεις φίλους πρεπει να τους αγαπάς λιγο παραπάνω, ετσι γιατι το άξιζαν και δε τους δωθηκε!!!

                                                                                                                
                                                                                                Στο κορίτσι μου!

Μια φορα στο τοσο

  Ξύπνησα,πλύθηκα,δοντια μια μπλούζα δυο φορές ανάποδα η μπλούζα βγάζω ξαναβαζω, ενα τζιν ,ενα λουλούδικο στο κεφάλι,λιγο μασκαρά, λιγο κραγιόν,το χαμόγελο μου,ενα τεταρτακι ψάχνω απεγνωσμένα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, με το που τα βρίσκω χάνω του σπιτιού,ενα μισάωρακι ψάχνω τα κλειδιά του σπιτιού,τα οποία ηταν διπλα απο του αυτοκινήτου αλλα οχι που να μου παει το μυαλό,στα συρτάρια του μπάνιου πάντως έψαξα,μου έφυγε και το χαμόγελο και μπαίνω έχοντας ολοκληρώσει την πρωινή γυμναστική με τοσο τρέξιμο στο αυτοκίνητο!Βαζω μπρος , που να φανταστώ η δόλια πως το ράδιο απο το χθεσινό ξεφάντωμα με τους κοριτσαρους μου θα ηταν στο φουλ και αφού εχω δημιουργισει καρουμπαλο 3 εκατοστών απο το χτύπημα στην οροφή του αυτοκινήτου χαμηλώνω την ένταση Κιουρια και ακούω το παρακάτω άσμα"μια φορα στο τοσο να περνάς απο δώ νεα σου να εχω να πεθαίνω να ζω"!Οπα λεω οπα οπα...κάτσε μωρή Μαλου τσάμπα δασκαλεύω εγω τα κοριτσια μου,οταν μια πόρτα κλείνει 10 ανοίγουν,και υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια,και εκει που φτύνουμε δεν γλυφουμε,έρχεσαι εσυ να μου τα ριμαξεις ολα,άκου εκει μια φορα στο τοσο,και τι θα γίνεται κοπελιά γιατι εσυ βγηκες,το τραγουδάκι σου το είπες,εγω ομως θα τις ακούω μετα να μου μυξοκλαινε,και να με ρωτάνε σε ημιλιποθυμη φάση "ποτε πιστεύεις θα ξανάρθει"?Με ενα βλεπω ασβου θαρρεις κ ειμαι η Μαρα Μεϊμαρίδη και κρατάω τα χαρτια τς Κατίνας στα χέρια μου και αντε μετα εσυ να παρεις αυτο το ύφος Σοραγιας και τρομαγμένη για την σωματική σου ακεραιότητα να ψυθίρισεις" μπορει κ να μην ξανάρθει"γιατι εγω παραμύθια δεν πουλάω αν πιστεύω οτι θα ξανάρθει θα το πω και θα το φωνάξω αν ομως δεν το πιστευω θα βαλω μπροστά μου ενα κάτι και θα το πω και αυτο!Γιατι ποιος ο λόγος γλυκιά μου αναγνώστρια να έρχεται μια στο τοσο,οχι πες μου..?Για να μας κανει την καρδιά συντριμια και να μαζεύουμε μετα βίας τα κομμάτια της και μόλις συναρμολογισεις και παλι το παλζ που λέγεται καρδιά Τσούπ να τος ο μάγκας, με ενα φου,αιντε παλι,συντρίμμια,χώμα. Με μυξομαντηλα να αναρωτιέσαι αν σου άξιζε να σου φερθεί ετσι,μα άμα γλυκιά μου εσυ τον αφήσεις να σου φερθεί ετσι,λογικό δεν ειναι..?Γιατι οι άντρες ειναι σαν τα μικρά παιδια,ωρες να κάθεσαι να τους φτιάχνεις πυργακια στην παραλία,μπουμ θα πουν κ θα στα διαλύσουν,έχεις δει ομως κανά βρέφος να χτυπάει με τα πατουσακια του τον Σαλονικιωτικο τον Πύργο (αρνούμαι να τον πω λευκό,εεεε μα δεν ειμαστε κ γκαβοι).Αυτη την παρομιωση θελω να κρατήσεις ως εικόνα,αν εισαι φτιαγμένη απο χώμα με ενα μπουμ πας χάθηκες,αν εισαι ομως θηρίο,αφήνεις τη Μαλου να παραλογιζεται κ συ με ύφος Πετρέλη  τραγουδας"χτυπά και αλλο θα τα αντέξω,δεν πεθαίνω ετσι απλα θα παλέψω¨"Ε μα !

Ενα πράγμα θελω να θυμασαι,να παω και εγω η δόλια να κανω εναν καφε γιατι με τη τσιμπλα στο μάτι,γράφω!Οπως βλέπεις τον εαυτό σου εσυ,ετσι ακριβώς σε βλέπει κ εκείνος!Αν εσυ αισθάνεσαι ταπεινό χαμομήλακι θα έχεις ακριβώς την ίδια εξέλιξη με την Ματινα Μανταρινακι,αν εσυ του δώσεις το δικαίωμα να μπαινοβγαίνει στη ζωή σου,αυτο θα κανει,γιατι θα πέρνει τη γεύση σου,δεν θα του λειπεις,οπως δεν θα του λειπει κ τιποτα αλλο,καθώς θα εχει και την πίτα ολόκληρη κ τον σκύλο χορτατο... Αν τον θες παντοτινά εκει,ενα πράγμα έχεις να υποσχεθείς στον εαυτό σου,η ολα,η τιποτα,και αυτη τη φορα να το εννοείς οσο για το μήνυμα
"τι κανεις απόψε?ξαφνικά μου ελειψες κ θελω να δώ"
η απάντηση ειναι μια...
"Μαγαπω,αν γουστάρεις να μείνεις να σου στρώσω,αλλιως μαζεύτα κ δρόμο"!!!
Θα ρθει,άκου και την Βrun σου!Σας αγαπω!

Χρονια ειχα να σε δω!

 Περνούσε που και που απο το μυαλό μου οτι περνούσε,περνούσε του τύπου τωρα τι να κανει κ ποσο πληγωμένος μπορει να ειναι ακομα,που πανε πέντε χρονια που χωρίσαμε και σίγουρα,ακομα να με ξεπεράσει και που πολυ θα είχε προσπαθήσει,αλλα δεν ξεπερνιεμε κ εγω η ρουφιανα ετσι εύκολα,εχω κάτι το αξεπεραστο μη νομίζετε ... Αλλα τον ξεχνούσα κ παλι, και συνέχιζα την πριγκιπικη μου ζωή,να πηγαίνω στην δουλεια απο χόμπι,ξερεις του τύπου δεν τα χρειάζομαι εγω χρυσή μου τα λεφτα ετσι πηγαίνω για να κανω ολο και περισσότερους χώρους ομορφοτερους και να συνεχίζω,γενικά την υπέροχη ζωή μου... Τελειώνω λοιπον εδω που τα λέμε απο τη σχολη χορού που δουλευω τελευταια με εκείνη την  φόρμα που δεν αφήνει ψωμακι να μην διαγραφει κ το σγουρό μαλλί αλάτουρκα,οπως ελεγε κ η συχωρεμενη η γιαγιά μου, ο θεός να την εχει καλα εκει που ειναι,αρωματιζομαι του τύπου βάλε λιγο και το σπιτι ειναι κοντά θα ξεβρωμισεις,δεν πατάω καν λιγο κραγιονακι στα χείλη που να μου κοπούν τα χερια τωρα που το σκέφτομαι,αλλα τέλος πάντων ποιος θα με δει σκεφτομαι και με στυλ ειμαι ωραια και αβαφη διασχίζω τον δρόμο για να μπω στην αμαξαρα μου...Ξαφνικα Τσούπ, να τος μπροστά μου ...Δεν ξερω πως τον γνώρισα η αν τον γνώρισα εγω η η καρδιά μου είχε αλλαξει πάντως,πιο ωραίο δεν θα τον έλεγες αλλα πλέον έμοιαζε φυσιολογικός ... Στην αρχη πορωθηκα άνεμισα και την μπουκλα κ ειμαι ετοιμη να γυρίσει να με δει κ να πάθει την πλακα του,αλλα ελα που θυμάμαι πως το μονο σουλουπωμενο κ όμορφο που εχω πανω μου ειναι ενα cupcakes που μου έδωσε η μαμα της Νασιας βγαίνοντας απο την σχολη για τα γενέθλια της,το οποίο ευχαριστω το θεό που δεν το εχω ακομα δαγκώσει να με δει πεντε χρονια μετα κ μπουκωμενη, που στα τόσα χρονια που με ξερω δηλαδή ειναι η πρώτη φορα που εχω αντίσταθει 36 ολόκληρα δευτερόλεπτα σε κεκακι ... Πείτε μου εναν λόγο που έπρεπε μετα απο τόσα χρονια να με δει ετσι;Να το ηξερα να φτιάξω το μαλλί η χριστιανή,να παω στην φιλενάδα μου να με κανει εκείνο το μπορντοροδοκοκκινο του πάθους στα νύχια που με παρακαλούσε η δόλια κ εγω με ύφος το έπαιζα πολυάσχολη,να ρίξω έστω μια γοβα στην τσάντα,κάτι βρε αδερφε!Και εκει που εκπνέω οπως ξερω  καλα απο την yoga τι τα χούμε για τα πτυχία, και λεω Θεέ μου να σε καλα δεν με πηρε χαμπάρι και αισθάνομαι να περπατάω στις μύτες σαν τν ροζ πανθηρα,γυρίζει και με κοιτάει ...χάθηκε να εχει πιαστεί να μην μπορει να κουνηθεί ο δολιος;;;με είδε;;;;έβαλε κ το γυαλί ο άτιμος κ δεν μπορω να καταλάβω,απο παντα τα εκανε αυτα τα πουστικα...Και εκει που παω να φυγω με φωνάζει...
"Αννααα"καλα θυμάται κ το όνομα μου,προφανώς κ με θέλει απερίγραπτα,στάνταρ δεν με εχει ξεπεράσει ο γλυκός μου.
"Τι λεει ολα καλα"!ποσο χαλαρή φτυστε με !
"Καλα εσυ"; Ποσο μπορει να με θέλει που σκάει να μάθει τι κανω!
"Τελεια" απαντάω, χωρις να σκεφτώ πως μου λειπει κ το στεμμα που θα τον επειθε λιγάκι περισσοτερο!
 "Μπράβο ρε κορίτσι μου ,τωρα που πας; Να το και το κορίτσι μου με θέλει σας λεω,τωρα θα του κανω την μούρη κιμά,σκεφτομαι,ετσι για αντίτιμο εκείνων των χαρτομαντηλων που χάλασα!
 " Παω να παρω καφέδες κ μετα σπιτι " το έπιασες το καφέδες ε;Του τύπου και φυσικά κ δεν κοιμαμαι μονη,πεντε χρονια τωρα που λειπεις,τι νομιζες...
"Παει καιρός απο τότε που εχω να σε δώ "μου λεει με νοσταλγία.Σε μενα τα λες, σκεφτομαι!
 " Ελα μωρε σιγά,να ναι  περιπου κανας χρόνος"και καλα οτι δεν ξερω, μωρε 4 χρονια 7 μήνες 14 μερες 6 λεπτα κ 39 δευτερόλεπτα εχω να τν δώ!
"Πανε περιπου πεντε,Αννα μου,πεντε"μου λεει. 
"Αστο καλο,περνάει γρήγορα ο καιρός απαντάω κ γω με το αθώο ύφος της Μαριμαρ,που το εχω σπουδασει.
"Τι αλλα νεα";
 "Nα τα ίδια απαντάω δουλεύω σε καποιες σχολές,τα πρωινά άλλη δουλεια,τρέχω αλλα το αγαπάω ξερεις εχω τρέλα".Tου τύπου δεν μπορει να μην ξερεις;Σίγουρα ξερεις,και η αληθεια ειναι οτι ισως και να με παρακολουθείς,πως βρεθήκαμε άλλωστε τυχαία ετσι ο ένας πανω στον αλλο.
"Εσυ ;Πες μου τα δικα σου".Τολμώ να ρωτήσω εγω.
 "Να εδω μετακόμισα,και συγκάτοικω τώρα με την κοπελα μου" σορρυ ειπε κοπέλα μου;Ανάφερε άλλη κοπέλα στη συζήτηση μας.Τα υπόλοιπα δεν τα άκουγα,γιατι απο πισω έπαιζε το εμβατήριο, "άνοιξε πέτρα για να μπω"κ το ψυλοτραγουδουσα.
"Αννα χάρηκα που τα είπαμε να παμε μια μερα για καφε".Ναι να φερεις κ την πατσαβούρα σου μαζι να μου ανακατεύει τον φραπε άκου εκει.
" Ναι στείλε μου αν ειναι".Απάντησα κ έμεινα κανά τεταρτακι να προσπαθώ να ξεκλειδώσω ενα Τογιότα κορολα που δεν ηταν δικο μου και πρώτη φορα το έβλεπα το συγκεκριμένο...έπρεπε να υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει τους πρώην μας να προχωράνε αν εμεις πρώτα δεν ειμαστε παντρεμένες με τον πρίγκιπα Κάρολο και του έχουμε αραδιασει κανα δυο, τρία κουρτσουβελα,ζώντας ευτυχισμένες στην έπαυλη...Και εκει που χτυπά το τρίτο εγκεφαλικό,έρχεται μηνυμα στο κινητο.
                                        Μου είχες λείψει τελικα,θελω να σε δώ...


Δεν απάντησα ποτε,πες με εγωίστρια,αγύριστο κεφάλι,τρελή,ισως κ να πήρα αυτο που ηθελα... Κατέληξα ομως πως ενα ειναι το σίγουρο ... Οταν βλέπεις πρώην,η καρδιά παντα θα χτυπάει λιγο πιο δυνατά,τα πόδια θα τρεμοπαίζουν και το μυαλό σου ισως του πάρει λίγες μερες να ξεκολλήσει, οταν ομως εισαι καλα δεν υπάρχει λόγος να γυρνάς,οχι μονο για μια νύχτα ουτε για ενα λεπτο.Για τους ίδιους λόγους που έφυγες η έφυγε τότε για τους ίδιους θα τελειώνει παντα!Αλλα ετσι ειμαστε φτιαγμενοι εμεις οι άνθρωποι,κακομαθημενοι,θελουμε απεγνωσμένα οτι έχουν οι άλλοι η οτι δεν έχουμε εμεις, ετσι για την εμπειρία και έπειτα το αφηνουμε γιατι δεν το θέλαμε πραγματικά η γιατι δεν το κρατά κανεις για να του δίνει αξία πια!

Γλυκο μου απωθημενο

 Τον έρωτευτηκες,δεν θυμασαι τι βρήκες σε αυτόν που δε το είχαν οι άλλοι, τι το τοσο ιδιαίτερο είχαν τα ματια του,η τι ηταν αυτο που σε μαγνητιζε κ σε εκανε να μουδιαζεις καθε φορα που βρισκόταν στο ίδιο μέρος,πάντως με σιγουριά μπορεις να πεις οτι τον ερωτεύτηκες και εκείνο το πρώτο φιλι που σε εκανε να ξενύχτας σαν δεκαπενταχρονο ακομα να το ξεχάσεις αλλα ισως κ να φταίει πως δεν έχεις κ αλλες αναμνήσεις απο εκείνον μόνο κάτι ψευτοεικονες κ κάτι γαματα σεναρια που δημιουργούσε  το άρρωστο μυαλό σου ετσι για να μην χάνεται η επαφή,μοιράζεις ομως τς ευθύνες,δεν φταίει μονο αυτος σκέφτεσαι που δεν εκτίμησε την απεριόριστη αλλα κρυφή αγαπη που του εδινες,φταις κ εσυ που δεν εκανες ποτε αυτη την αγαπη φανερή,σαν να ντρεποσουν και την κράτουσες μεσα σου φυλαχτό,κανά δυο φίλες ξέραν μονο,κάποια γέλια κ κάποια σκουντηματα οταν ηταν εκει,αλλα τιποτα ουσιαστικο,σαν να μην αφορούσε αυτόν,αυτος ο έρωτας,σαν να ηταν κάτι δικο σου που δημιουργήθηκε απο σενα και θα πεθάνει σε σενα...ισως και εγωιστικο καθώς ο πόθος για να το ζησεις έστω και σε ονειρο,σε αναγκαζε να μην πεις κουβέντα  μην κ με μιας διαλύσει ολα εκείνα τα ιδανικά σενάρια!δεν την κυνηγήσες ομως εκείνη την αγαπη οχι οσο της αξιζε και έμαθες να ζεις με αυτα, να παρηγορησε...Θα ρθει έλεγες κ πέρασαν οι μήνες,θα ρθει έλεγες κ πέρασαν τα χρονια,θα ρθει έλεγες κ πέρασε κ αυτο που κάποτε το έλεγες έρωτα κ τωρα απωθημενο...το δικο σου παντοτινο απωθημενο!



Φοβαμαι μηπως συνηθισω ετσι...Παντα απο μακρυα να σαγαπω!
                                                                              Γιωργος Σεφερης

Βραδυνο ημερολογιο

   Τι ειναι αυτο που σε πιάνει κ παλι και σφιγγεις το μαξιλάρι σφιχτά, κραυγαζεις σιωπηλά κλαιγοντας θαρρεις και αν σάκουσουν θα χάσεις το image σου.Η αληθεια ειναι πως απο τον ιδιο σου τον εαυτο θελεις να κρυφτεις,εκεινον εχεις αναγκη να ξεγελασεις,εκεινον πρεπει να κοροιδεψεις αλλωστε ειναι ο μονος που ειναι ακομα εδω,οτι απομεινε δηλαδη,καποια σπασμενα κομματια καρδιας κ ενα μυαλο που δεν σταματα να εστιαζει σε ολα εκεινα που σε πονεσαν.Σε πονεσαν οχι οχι δεν ειναι πονος αυτο που νοιωθεις,πιο πολυ με φόβο μοιάζει,φόβο που αισθάνεσαι να πηγάζει απο τα βάθη τς ψυχής σου... Φόβο για αυτα που πέρασες,που περνάς η θα περασεις,φόβο για τα αντίο που δεν είπες μην κ τους πληγώσεις, φόβο για τα αντίο που σου ειπαν αδιαφορώντας αν σε πληγώσουν,φόβο για τς λαθος επιλογές,φόβο και για εκείνες που μοιάζουν για σωστες,τι πράγμα κ αυτο απόψε,η ωρα είδη τρεις κ εσυ λογαριαζεις το αυριο,αδιαφορώντας για τς ωρες που χάνεις μελετώντας το!Και απορεις αν μπορεις να φοβάσαι για παντα και τον μισεις που σαφήσε μονη να φοβάσαι τα παντα......

Δύσκολα πρωινά

     

       Είναι κ εκείνες οι μερες που ξυπνάς νωρις...ετσι για την εμπειρία! Ανοίγεις τα ματια σου και λες να αυτή την μερα περίμενα, σήμερα θα αδραξω.
      Σηκωνεσαι,πλένεσαι,συμμαζευεσαι,αλλά σιγά σιγά η θετική πλευρά του είναι σου σε εγκαταλείπει, γίνεται ίδια με εκείνη των άλλων ημερών που σε φθηρουν,σε ξεβαφουν!κ εκείνο το χαμόγελο που έλεγες δεν μπορει να μου το διώξει ουτε μπουλντόζα,τωρα με τα βίας κρατιέσαι να μην βάλεις τα κλάματα και ρεζίλεψεις τς πρωινές υποσχέσεις!!!ειναι που παλι σκέφτεσαι εκείνον,ειναι που παλι δεν σε σκέφτεται αυτος, ειναι οι φορές που δαγκωθηκες κ δεν είπες ολα αυτα που σε χρωστουσες να πεις,ειναι όλες εκείνες οι στιγμές που αντί να τα κανεις ολα πουτάνα κ με ψηλά το κεφάλι να τραγουδήσεις με στυλ αλεξιου φευγω τωρα φευγω,ψυθιρισες ειμαι ακομα εδω πλήγωστε με ασύστολα,άρα τι σου φταίει λοιπον και αυτο το δόλιο το χαμόγελο που δεν εχει όρεξη να σε ακολουθήσει πια.Σωπαινεις ουτε οι σκέψεις σου δεν ακούγονται πια μονάχα εκείνα τα βουρκωμένα ματια μιλάνε,που ακομα και αν πέρασαν τόσα,ακομα πιστεύουν πως ολα θα ταν αλλιως,αν ήσουν εδω...

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΓΛΥΚΟΥΤΣΙΔΕΣ!

Δεν ξερω αν σας ελειψα αλλα ηρθα για να μεινω,να σας ακουσω,να σας συμβουλεψω,να σας αγαπησω,καλη μας αρχη…! Περιμένω τα e-mail-letter σας στο email μου annikal1991@gmail.com για οτιδηποτε σας προβηματιζει,σας δεσμευει,σας εγκλωβιζει! Τεραστιο φιλι.