Γεννήθηκα με αυτο το ελάττωμα δεν ειναι οτι το απέκτησα
μεγαλώνοντας, μα αν κατι θελω να το πω, θα το πω οχι δεν θα σκεφτώ αν
πρεπει ουτε τις επιπτώσεις του...Θα το πω για να μη σκάσω, για να μη το
βγάλω απο τα αυτιά!
Ημουν ειλικρινείς και αυτο δεν μπορεις να το ξεχάσεις
μα παρόλο που ηξερα δεν μπορούσα να δεχτω το λιγο σου, ουτε το κρυφά
...καθε φορα που συναντιομασταν έπρεπε να δινω χρονο στον εαυτό μου ,να
μην γελάω πολυ, να μην φωνάζω,να μην ξεφεύγω ,να μην αναφέρω κανενα
παραγωγό τις λέξης ερωτα ,και να ειμαι φυσιολογική σε μια τοσο αφυσικη
ιστορία ...
Ακομα θυμαμαι εκείνο το λιγο σου
που μου εδινες για ζωή,με πέθαινε πιο πολυ και απο το καθολου...
Γιατι
φιλε μου εγω δεν εμαθα να μοιράζομαι ,ηθελα περισσότερα ,ηθελα εσενα,
καθετί δικο σου,τις μαύρες σου και την σκασιλα σου,τον παλιόεγωισμό σου
και την σαπίλα που κρύβεις μεσα σου...Μεχρι και αυτα ηθελα , μα δικα μου ακους οχι να μοιραζομαι δεν ηθελα να σε μοιραζομαι...και εκείνο το
βραδυ που τόλμησα να ξεστομισω σαγαπω ακομα θυμαμαι την τρομαγμένη, μα
παράλληλα τοσο θυμωμένη φάτσα σου, να μου λεει με θρασσος μην το ξανα πεις
αυτο...σαν να σου ομολογούσα πως ημουν δολοφόνος αισθάνθηκα και πήρα
θάρρος,ενω με σκοτωνες και το ξαναπα...κάπως ετσι πρεπει να ηρθε το
τελος...!
... Ειναι άνθρωποι που τους τρομάζει
το λιγο, ειναι και κάποιοι που φοβούνται το πολυ...Και εσυ ανήκεις σιγουρα
εκει με τους κομπλεξικους του "πολυ"...
Αληθεια ποσο ευκολο
ειναι να σου τελειωσει κατι μεσα σου..να το θαψεις εκει βαθιά μαΖι με
τις αναμνήσεις του και να υποσχεθείς πως δεν εχεις αναγκη να θυμασαι
πια....να το ξεριζωσεις και να ρίξεις χλωρινη στις ρίζες του, να μη
φυτρώσει, να μην ξαναβγεί ....
Τα παντα εκανα,
και πέταξα οτι ένιωθα, μα προχθές σε ειδα και ηταν σαν να ούρλιαζαν τα
συναισθήματα, σαν να προσπαθούσαν και παλι να ανθίσουν...και με τρομάζει
που το λεω μα,.
ισως να μην μαραθηκαν κ ποτε!
