Περνούσε που και που απο το μυαλό μου οτι περνούσε,περνούσε του τύπου τωρα τι να κανει κ ποσο πληγωμένος μπορει να ειναι ακομα,που πανε πέντε χρονια που χωρίσαμε και σίγουρα,ακομα να με ξεπεράσει και που πολυ θα είχε προσπαθήσει,αλλα δεν ξεπερνιεμε κ εγω η ρουφιανα ετσι εύκολα,εχω κάτι το αξεπεραστο μη νομίζετε ... Αλλα τον ξεχνούσα κ παλι, και συνέχιζα την πριγκιπικη μου ζωή,να πηγαίνω στην δουλεια απο χόμπι,ξερεις του τύπου δεν τα χρειάζομαι εγω χρυσή μου τα λεφτα ετσι πηγαίνω για να κανω ολο και περισσότερους χώρους ομορφοτερους και να συνεχίζω,γενικά την υπέροχη ζωή μου... Τελειώνω λοιπον εδω που τα λέμε απο τη σχολη χορού που δουλευω τελευταια με εκείνη την φόρμα που δεν αφήνει ψωμακι να μην διαγραφει κ το σγουρό μαλλί αλάτουρκα,οπως ελεγε κ η συχωρεμενη η γιαγιά μου, ο θεός να την εχει καλα εκει που ειναι,αρωματιζομαι του τύπου βάλε λιγο και το σπιτι ειναι κοντά θα ξεβρωμισεις,δεν πατάω καν λιγο κραγιονακι στα χείλη που να μου κοπούν τα χερια τωρα που το σκέφτομαι,αλλα τέλος πάντων ποιος θα με δει σκεφτομαι και με στυλ ειμαι ωραια και αβαφη διασχίζω τον δρόμο για να μπω στην αμαξαρα μου...Ξαφνικα Τσούπ, να τος μπροστά μου ...Δεν ξερω πως τον γνώρισα η αν τον γνώρισα εγω η η καρδιά μου είχε αλλαξει πάντως,πιο ωραίο δεν θα τον έλεγες αλλα πλέον έμοιαζε φυσιολογικός ... Στην αρχη πορωθηκα άνεμισα και την μπουκλα κ ειμαι ετοιμη να γυρίσει να με δει κ να πάθει την πλακα του,αλλα ελα που θυμάμαι πως το μονο σουλουπωμενο κ όμορφο που εχω πανω μου ειναι ενα cupcakes που μου έδωσε η μαμα της Νασιας βγαίνοντας απο την σχολη για τα γενέθλια της,το οποίο ευχαριστω το θεό που δεν το εχω ακομα δαγκώσει να με δει πεντε χρονια μετα κ μπουκωμενη, που στα τόσα χρονια που με ξερω δηλαδή ειναι η πρώτη φορα που εχω αντίσταθει 36 ολόκληρα δευτερόλεπτα σε κεκακι ... Πείτε μου εναν λόγο που έπρεπε μετα απο τόσα χρονια να με δει ετσι;Να το ηξερα να φτιάξω το μαλλί η χριστιανή,να παω στην φιλενάδα μου να με κανει εκείνο το μπορντοροδοκοκκινο του πάθους στα νύχια που με παρακαλούσε η δόλια κ εγω με ύφος το έπαιζα πολυάσχολη,να ρίξω έστω μια γοβα στην τσάντα,κάτι βρε αδερφε!Και εκει που εκπνέω οπως ξερω καλα απο την yoga τι τα χούμε για τα πτυχία, και λεω Θεέ μου να σε καλα δεν με πηρε χαμπάρι και αισθάνομαι να περπατάω στις μύτες σαν τν ροζ πανθηρα,γυρίζει και με κοιτάει ...χάθηκε να εχει πιαστεί να μην μπορει να κουνηθεί ο δολιος;;;με είδε;;;;έβαλε κ το γυαλί ο άτιμος κ δεν μπορω να καταλάβω,απο παντα τα εκανε αυτα τα πουστικα...Και εκει που παω να φυγω με φωνάζει...
"Αννααα"καλα θυμάται κ το όνομα μου,προφανώς κ με θέλει απερίγραπτα,στάνταρ δεν με εχει ξεπεράσει ο γλυκός μου.
"Τι λεει ολα καλα"!ποσο χαλαρή φτυστε με !
"Καλα εσυ"; Ποσο μπορει να με θέλει που σκάει να μάθει τι κανω!
"Τελεια" απαντάω, χωρις να σκεφτώ πως μου λειπει κ το στεμμα που θα τον επειθε λιγάκι περισσοτερο!
"Μπράβο ρε κορίτσι μου ,τωρα που πας; Να το και το κορίτσι μου με θέλει σας λεω,τωρα θα του κανω την μούρη κιμά,σκεφτομαι,ετσι για αντίτιμο εκείνων των χαρτομαντηλων που χάλασα!
" Παω να παρω καφέδες κ μετα σπιτι " το έπιασες το καφέδες ε;Του τύπου και φυσικά κ δεν κοιμαμαι μονη,πεντε χρονια τωρα που λειπεις,τι νομιζες...
"Παει καιρός απο τότε που εχω να σε δώ "μου λεει με νοσταλγία.Σε μενα τα λες, σκεφτομαι!
" Ελα μωρε σιγά,να ναι περιπου κανας χρόνος"και καλα οτι δεν ξερω, μωρε 4 χρονια 7 μήνες 14 μερες 6 λεπτα κ 39 δευτερόλεπτα εχω να τν δώ!
"Πανε περιπου πεντε,Αννα μου,πεντε"μου λεει.
"Αστο καλο,περνάει γρήγορα ο καιρός απαντάω κ γω με το αθώο ύφος της Μαριμαρ,που το εχω σπουδασει.
"Τι αλλα νεα";
"Nα τα ίδια απαντάω δουλεύω σε καποιες σχολές,τα πρωινά άλλη δουλεια,τρέχω αλλα το αγαπάω ξερεις εχω τρέλα".Tου τύπου δεν μπορει να μην ξερεις;Σίγουρα ξερεις,και η αληθεια ειναι οτι ισως και να με παρακολουθείς,πως βρεθήκαμε άλλωστε τυχαία ετσι ο ένας πανω στον αλλο.
"Εσυ ;Πες μου τα δικα σου".Τολμώ να ρωτήσω εγω.
"Να εδω μετακόμισα,και συγκάτοικω τώρα με την κοπελα μου" σορρυ ειπε κοπέλα μου;Ανάφερε άλλη κοπέλα στη συζήτηση μας.Τα υπόλοιπα δεν τα άκουγα,γιατι απο πισω έπαιζε το εμβατήριο, "άνοιξε πέτρα για να μπω"κ το ψυλοτραγουδουσα.
"Αννα χάρηκα που τα είπαμε να παμε μια μερα για καφε".Ναι να φερεις κ την πατσαβούρα σου μαζι να μου ανακατεύει τον φραπε άκου εκει.
" Ναι στείλε μου αν ειναι".Απάντησα κ έμεινα κανά τεταρτακι να προσπαθώ να ξεκλειδώσω ενα Τογιότα κορολα που δεν ηταν δικο μου και πρώτη φορα το έβλεπα το συγκεκριμένο...έπρεπε να υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει τους πρώην μας να προχωράνε αν εμεις πρώτα δεν ειμαστε παντρεμένες με τον πρίγκιπα Κάρολο και του έχουμε αραδιασει κανα δυο, τρία κουρτσουβελα,ζώντας ευτυχισμένες στην έπαυλη...Και εκει που χτυπά το τρίτο εγκεφαλικό,έρχεται μηνυμα στο κινητο.
Μου είχες λείψει τελικα,θελω να σε δώ...
Δεν απάντησα ποτε,πες με εγωίστρια,αγύριστο κεφάλι,τρελή,ισως κ να πήρα αυτο που ηθελα... Κατέληξα ομως πως ενα ειναι το σίγουρο ... Οταν βλέπεις πρώην,η καρδιά παντα θα χτυπάει λιγο πιο δυνατά,τα πόδια θα τρεμοπαίζουν και το μυαλό σου ισως του πάρει λίγες μερες να ξεκολλήσει, οταν ομως εισαι καλα δεν υπάρχει λόγος να γυρνάς,οχι μονο για μια νύχτα ουτε για ενα λεπτο.Για τους ίδιους λόγους που έφυγες η έφυγε τότε για τους ίδιους θα τελειώνει παντα!Αλλα ετσι ειμαστε φτιαγμενοι εμεις οι άνθρωποι,κακομαθημενοι,θελουμε απεγνωσμένα οτι έχουν οι άλλοι η οτι δεν έχουμε εμεις, ετσι για την εμπειρία και έπειτα το αφηνουμε γιατι δεν το θέλαμε πραγματικά η γιατι δεν το κρατά κανεις για να του δίνει αξία πια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου