Πες μου,ποσο μπορεις?

 

  Έπρεπε να υπάρχει ενα μετρό για το ποσο πρεπει και μπορει να αντέξει ο αλλος να τον πληγώσεις...

Παντα ήμουν υπέρ του να πληγώθεις , εισαι άξιος αν πληγωθείς και το λεω και το εννοώ,ειναι σαν πως να στο πω,σαν να αποδεικνύεται οτι μπορεις να αγαπησεις τοσο πολυ κάποιον που να του επιτρέπεις να τα κανει ολα συντριμια μεσα σου και ενώ αυτος θα αποχωρήσει κύριος,εσενα θα σου πάρει μήνες να καταλάβεις τι εγινε,η χρονια,η ισως και παρα πολλα χρονια για να καταφέρεις να μην αφήσεις τιποτα μεσα σου να σου τον θυμίζει.Αν δεν ειναι αυτο ηρωισμος, τότε τι ειναι?

Γιατι θέλει μαγκιά να μπορεις να ζεις κουβαλώντας μεσα σου καποιον που δεν αξίζει ,θέλει θάρρος να μπορεις να αντέξεις τς επόμενες επιλογές του,θέλει κουράγιο εκει που έμαθες να αγαπάς εκείνον,τωρα να καταφέρεις να αγαπάς εσενα!ομως πιστεύω οτι ολα αυτα καπου μεσα μας υπάρχουν,αλλωστε κανεις δεν πέθανε απο έρωτα,οπως λεει και η μαμα μου,ακομα και ο Ρωμαίος κ η Ιουλιέτα απο λαθος συνεννόηση πήγαν τα παιδια... Εδω θα ερθω απο τς λίγες φορές να συμφωνήσω με την αξιαγάπητη μητέρα μου,όντως κανεις δεν πέθανε , εννοώντας οτι κανεις δε θάφτηκε,δε τον διάβασε Πάπας η δεν φάγαμε τα κολυβα του, το θέμα ειναι οτι υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πληγωμένου,εκείνη του ζωντανού-νεκρού.

Ειναι η τύποι που έχουν μάθει τοσο καλα να προσποιούνται που ξεγελάνε ακομα κ τον ίδιο τους τον εαυτό,θα τους δεις να ειναι η ψυχή τς παρέας και να γελάνε με φωνή , θα τους δεις όπου γάμος και χαρα να τρέχουν πρώτοι και να έχουν ετοιμάσει την καρναβάλιστικη στολή τους απο τον Αύγουστο,το μονο δηγμα οτι δεν ειναι αυτο που παρουσιάζουν θα ειναι τα ματια τους και θα πρεπει να εισαι πολυ προσεκτικός για να μην τους καταχωρήσεις στην κατηγορία party animal...Τα ματια τους λοιπον θα έχουν μια ιδιαίτερη μελαγχολία,ακομα και την ωρα που ξεκαρδιζονται αυτα θα έχουν εκείνη την λάμψη του "πονάω ακομα"! Καποιες φορές εκει στο μεγάλο ξεφαντωμα τρυπωνουν σε αγκαλιές φίλων εισπνέουν-εκπνέουν, και λένε απο μεσα τους "κουράγιο,λιγο ακομα,θα τα καταφέρεις"και έπειτα σηκώνονται και κάνουν μια στροφη στον ρυθμό τς μουσικής,φωνάζοντας "ΔΩΣΕ ",ειναι εκείνοι που μόλις γυρίζουν σπιτι τους δεν μπορούν να κοιμηθούν,οχι απο υπερένταση,ουτε απο το ξεφάντωμα, αλλα απο τις σκέψεις που αραδιαστηκαν στο κρεβάτι και δεν τους αφήνουν σε ησυχια,που τα πρωινά καθήστερουν να ξυπνήσουν γιατι τους βαραινει η μάσκα που πρεπει να κουβαλήσουν,ειναι εκείνοι που θα αργήσουν παντα στα ραντεβού τους,οχι γιατι δεν σε υπολογίζουν αλλα γιατι το ρολόι τους εχει σταματήσει σε άλλη ωρα,σε άλλη μερα,σε άλλη χρονια, εκει που ολα ηταν καλα, η τουλαχιστον νόμιζαν οτι ηταν καλα!

Ειναι εκείνοι,που αν τους πληγωσες,το παρακανες...Που αν τους έχεις γνωστούς,δεν ξέρεις τι άτομα χάνεις...Και αν τους έχεις φίλους πρεπει να τους αγαπάς λιγο παραπάνω, ετσι γιατι το άξιζαν και δε τους δωθηκε!!!

                                                                                                                
                                                                                                Στο κορίτσι μου!