Δεν ξερω αν θα μπορέσεις ποτε να με καταλάβεις,ουτε και θελω να καταλάβεις, απλα εχω αναγκη να τα πω ,ξερω πως εισαι καλα εκει που εισαι και ποτε δεν θα προσπάθησω να χαλάσω τον ψεύτικο κοσμο σου, μα μην αρνηθείς ποτε αυτο που ζήσαμε και μην πεις στιγμη πως ηταν λαθος,γιατι το λαθος θα ηταν να μη γινει,να μη σε δώ,να μη σε αγγίξω, να μη σου μιλησω!
Τωρα πια δεν πονάω που δεν θα σε ξαναδώ και ουτε ουρλιαζω περιμένοντας να με παρεις κάποιο τηλεφωνο γιατι πλέον ξερω,πως ξερεις...Ξερεις πως εχουμε μια μαγική δύναμη μια έντονη επιρροη ο ένας στο σώμα, και στο μυαλό του αλλου...μια επιρροη που μας τρομάζει και θα μας αναγκάζει για παντα να ειμαστε δυο άγνωστοι που γνωρίζονται τοσο καλα...ειτε απο φόβο ειτε συμβιβασμενοι στα πρεπει...
Μπορεις να κρατήσεις αυτο που ζεις μα ποτε μην ξεχάσεις τα δικα μας βραδια...
Τα φιλια μας,την ανάσα μας,την καθε στιγμή, και εκείνα τα απότομα τραντάγματα που έκαναν τα σώματα μας οταν περιοριζομασταν στα πρεπει...
Την καυλα τον ματιών, και την δύναμη των χεριών για να κανεις το σώμα μοy, δικο σου....
Τοσο πολυ επιρρεαζουμε ο ένας τον άλλον, τοσο πολυ γουστάρουμε...
Και τωρα παλι σε καλούπια, να σε κοιτάζω στα ματια και να μη μπορω να ψυθιρισω ουτε γεια, σε σενα που φωναζα σε θελω...να μην μπορεις να μου χάρισεις ενα χαμόγελο!
Τα σημάδια ξεθωριαζουν σιγα σιγα απο το σώμα μου, και στην μνήμη μου ολο και σβήνονται τα περισσότερα μα κατι μένει, κατι που κανει το κορμί μου να ανατριχιαζει οταν σκεφτώ πως τα χερια σου με άγγιξαν, πως τα χείλη σου με φίλησαν, πως η γλωσσα σου δεν άφησε καμια πιθαμη στο σώμα μου χωρις τα ίχνη της...
Και τωρα με κοιτας,και μου μιλάς σαν να μην τρέχει κατι σαν ολα να έγιναν στο μυαλό μου μα με φοβάσαι το ξερω πως φοβάσαι, τοση αναγκη εχεις να προστατευτείς απο μενα και τα θελω σου, τοσο δύσκολο να διώξεις τα πρεπει...και ετσι για παντα θα μείνω αποθημενο, τρελα, πειρασμός , να σου θυμίζει πως ειναι να νιώθεις, να σου θυμίζει οτι νιώθεις...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου