Ένας άλλος άνθρωπο

Τον κοιτας μεσα στα ματια και δεν ξερεις καλα καλα αν τον αναγνωρίζεις,το πρόσωπο του σου φαίνεται οίκιο μα εχει η έκφραση του μια απόσταση που δεν σε αφήνει στιγμη να αφεθείς η να πιστέψεις πως αυτος ο άνθρωπος ειναι δικός σου η έστω μπορει κάποτε να ηταν...

Τα αστεία που κάποτε σας έκαναν να ξεκαρδιζεστε αφήνουν σε εσενα ενα μουδιασμένο χαμόγελο και σε εκείνον μια αδιάφορη έκφραση...και αν κάποτε μαλωνατε στο μπαρ για το ποιος θα φάει τα περισσότερα πατατάκια τωρα κρατάς το μπολ μονη και κανεις δεν σου χτυπάει το χερι οταν πιάνεις το τελευταίο...οτιδήποτε μαγικό ειχε η σχέση σας εχει χαθεί και έμεινε μια παγερή αδιαφορία και μια ανάκριση καθε φορα που ένας απο τους δυο ανοίγει την πόρτα,εκείνο το που πας που ισως κρύβει μην γυρίσεις μα κανεις δεν τόλμησε να πει..!

Τα βραδια αγγίζει ελάχιστα το κορμί σου ίσα ισα να βεβαιωθεί πως δεν κοιμάται μονος κ έπειτα σε αφήνει και παλι στην μοναξιά που μήνες δέχεσαι χωρις να επιλέγεις,μα δεν σε πειραζει,συνήθεισες αυτο το μαζι,που μονο μαζι δεν ειναι..!

Μια ακομα μερα λες ,την χρωστας σε όλες εκείνες τις καλές στιγμές, μα μοιαζει σαν σκιά αυτη η μερα σαν μια μικρή μουτζούρα σε λευκό χαρτί που κ ομως το αναγκάζει να μην ειναι πια λευκό...Θελω να τελειωσει δεν μας αξίζει πια, τα φέραμε απο εδω τα πήγαμε απο εκει συνεχεια τα ίδια και τα ίδια προσθέτοντας ακομα μια μερα,  πνίγοντας καθε τι αληθεινο,τα αποθημενα μας και εμάς τους ίδιους μαζι!!!

Οι ανθρώπινες σχέσεις ισορροπούν σε λεπτές κλωστες, ειναι έτοιμες με το παραμικρό να σπάσουν μα αν μάθεις σωστα να περπατάς πανω τους δεν κυνδινευουν, τουλαχιστον οχι τοσο οσο αν εισαι αρτσουμπαλος, και τρέχεις σαν παλάβος...βέβαια ειναι και εκείνες οι λίγες φορες που εσυ περνεις βραβείο ισορροπιας μα στην αντίπερα όχθη καποιος ταλαντεύει με ολη του την δύναμη την κλωστή και αν δει πως πάραυτα συνεχιζεις με θράσος περνει το ψαλίδι και την κόβει χωρις να τον ενδιαφερει ποσο χρονο και κόπο σου πηρε να φτάσεις ως εκει..!

Κομμένη κλωστή ίσουται με το τελος μιας σχέσεις, ειτε φιλική, ειτε επαγγελματική, ειτε προσωπική, ναι φυσικά και μπορεις να πιάσεις τα δυο άκρα και να δεσεις με δύναμη την κλωστή μα μην ξεχνάς πως καθε φορα που γυρίζεις το κεφαλι να δεις πισω, να χειροκροτησεις τον εαυτό σου για ολη εκεινη την απόσταση που διενυσες, παντα θα βλεπεις τον κομπο σκεπτόμενη τον χρονο που σου πηρε να δεσεις και τον πονο που σου έδωσε εκείνος κόβοντας την...αν δεν σε πειραζει σε συγχαιρω, τρέχα μην φοβάσαι, μα αν έστω και λιγο σε εννοχλει κοψτην...και ψάξε για κλωστες που οταν εσυ θα περπατάς η απέναντι πλευρά δεν θα αναπνέει καν, ετσι μην και χασεις για λιγο την ισορροπία σου και μεγαλώσουν τα λεπτα που θα εισαι ,εξω απο την αγκαλια του ...καλη επιτυχία 

                                                                      Περνω τη σκούπα μου κ φευγω!

                                                                                                   τα φιλια μου!!!

Και ομως θα το πω

 

 

 

 

 

 Γεννήθηκα με αυτο το ελάττωμα δεν ειναι οτι το απέκτησα μεγαλώνοντας, μα αν κατι θελω να το πω, θα το πω οχι δεν θα σκεφτώ αν πρεπει ουτε τις επιπτώσεις του...Θα το πω για να μη σκάσω, για να μη το βγάλω απο τα αυτιά!

 

Ημουν ειλικρινείς και αυτο δεν μπορεις να το ξεχάσεις μα παρόλο που ηξερα δεν μπορούσα να δεχτω το λιγο σου, ουτε το κρυφά ...καθε φορα που συναντιομασταν έπρεπε να δινω χρονο στον εαυτό μου ,να μην γελάω πολυ, να μην φωνάζω,να μην ξεφεύγω ,να μην αναφέρω κανενα παραγωγό τις λέξης ερωτα ,και να ειμαι φυσιολογική σε μια τοσο αφυσικη ιστορία ...

Ακομα θυμαμαι εκείνο το λιγο σου που μου εδινες για ζωή,με πέθαινε πιο πολυ και απο το καθολου...

 

Γιατι φιλε μου εγω δεν εμαθα να μοιράζομαι ,ηθελα περισσότερα ,ηθελα εσενα, καθετί δικο σου,τις μαύρες σου και την σκασιλα σου,τον παλιόεγωισμό σου και την σαπίλα που κρύβεις μεσα σου...Μεχρι και αυτα ηθελα , μα δικα μου ακους οχι να μοιραζομαι δεν ηθελα να σε μοιραζομαι...και εκείνο το βραδυ που τόλμησα να ξεστομισω σαγαπω ακομα θυμαμαι την τρομαγμένη, μα παράλληλα τοσο θυμωμένη φάτσα σου, να μου λεει με θρασσος μην το ξανα πεις αυτο...σαν να σου ομολογούσα πως ημουν δολοφόνος αισθάνθηκα και πήρα θάρρος,ενω με σκοτωνες και το ξαναπα...κάπως ετσι πρεπει να ηρθε το τελος...!

... Ειναι άνθρωποι που τους τρομάζει το λιγο, ειναι και κάποιοι που φοβούνται το πολυ...Και εσυ ανήκεις σιγουρα εκει με τους κομπλεξικους του "πολυ"...

 

Αληθεια ποσο ευκολο ειναι να σου τελειωσει κατι μεσα σου..να το θαψεις εκει βαθιά μαΖι με τις αναμνήσεις του και να υποσχεθείς πως δεν εχεις αναγκη να θυμασαι πια....να το ξεριζωσεις και να ρίξεις χλωρινη στις ρίζες του, να μη φυτρώσει, να μην ξαναβγεί ....

Τα παντα εκανα, και πέταξα οτι ένιωθα, μα προχθές σε ειδα και ηταν σαν να  ούρλιαζαν τα συναισθήματα, σαν να προσπαθούσαν και παλι να ανθίσουν...και με τρομάζει που το λεω μα,.

                                                                   ισως να μην μαραθηκαν κ ποτε!

Παιχνιδι ειναι...

Παντα έφευγα ...

Αλλωστε εσυ δεν μπορουσες...

Πως μπορεις να φυγεις, πως μπορει να σου φύγει κατι που δεν ηρθε,
                                                                     να χασεις κατι που δεν ειναι δικο σου ;

Απο την αρχη ηξερα πως κάποια στιγμη θα γινοταν, δεν μπορούσες να μείνεις ουτε και εγω να σε κρατησω και οταν με αγκαλιάσες ενα βραδυ σφιχτά, "παίζουμε" σε ρώτησα,"παμε" απαντησες...

 -θαρρως η αληθεια

- αληθεια ,μου ειπες, και γελασες με εκεινη την ύπουλη φατσα που λάτρευα!

-αληθεια θα φυγεις...

-ναι κοριτσι μου, θα φυγω...

Μα δεν θελω σου απάντησα και με πήραν τα κλάματα ... σαν μωρο φωναζα και έκλαιγα μα εσυ με αγκαλιάσες και αντί με ενα σου ψέμμα να με παρηγόρησεις,θα φυγω  ψιθυρισες και παλι,λες και φοβόσουν τοσο μην χασεις , μην δεν βγεις νικητής και παλι...

Δεν νοιαστηκα για το ποτε, καθε μερα για μενα έφευγες και καθε φορα που σε κοιτούσα ένιωθα πως ηταν η τελευταία...Τα λόγια σου και τα χερια σου τα σφραγίζα πανω μου και οσα γλυκολογα και αν μου ειπες απο τοτε, ολα είχαν απο πισω την λέξη "φευγω" ...

Δεν θα άντεχα τον θόρυβο,  αυτο το τσακ της πόρτας που κλείνει και εκείνο το γερό τράνταγμα που σου δημιουργεί η απουσία του αλλου...Σαν να τρανταζει αυτη η πορτα ολη σου την ψυχη,δεν ειναι όμορφοι οι άνθρωποι οταν φεύγουν, τους φοβαμαι, και εσυ ξαφνικα όση γαλήνη μου προσφέρες, εγινε φόβος...

Αποφασισα πως δεν θα μπορούσα στιγμη να το ζήσω...Δεν θα άντεχα να σε δω να φευγεις παλι ,ετσι άρπαξα την πρώτη ευκαιρια που μου πετάξες, πήρα παραμασχαλα τον εγωισμό και όση αξιοπρέπεια ειχε μείνει απο το να περιμενω την μερα να φυγεις, και έφυγα...

Γλίτωσα απο τα σημειώματα, τα λουλούδια, τα κλάματα, και τις συγγνωμες...Γλίτωσα απο το να περιμενω να γυρίσεις και πίστεψα πως ειμαι εγω αυτη που παλι φευγω, μα με σιγουριά εισαι εσυ αυτος που δεν γυρίσες...

Παντα θα απορώ αν σου λειπω,αν μπόρεσες να εξηγήσεις τι ηταν αυτο που ο ένας εκανε στον άλλον,και ποιος έφυγε πρώτος,

                                                      ετσι για να ξερω ποιος νικησε στο τελευταίο μας παιχνιδι!

Μπορα ηταν...μα ακομα δεν περασε..!

 

 

 

 

 Εχω καιρο να γράψω...δεν ηθελα να γραψω...ισως και τωρα να μην θελω πραγματικα να το κανω μα μια φίλη πριν μερες μου εστειλε μαζι με τα πολλα "γράψε τουλαχιστον γράψε "και ειναι σαν να με ξεκουνησε λιγο απο ολη αυτη την σαπίλα ψυχης...Σιγουρα δεν θα ειναι απο τα καλυτερα άρθρα μου καθώς κουβαλάει και την μαυρίλα που αισθάνομαι και σερνω τον τελευταίο μήνα που την διώχνω  μα δεν με αφήνει και οταν χαμογελάω,την βλεπω να μου γελά ειρωνικά...

Aνοιγω τα ματια μου και εχει παει ειδη 9:00 σκευτομαι για λιγο αν ειναι πρωι η βραδυ τι ακριβως μερα εχουμε και πόση ωρα εχω εκει κουκουλωμενη με τα χοντρά παπλωματά Ιούλη μήνα...Συνειδητοποιω πως ειναι σαββατοβραδο και πως μεσα στον υπνο μου εχω αρνηθεί σε όλους τους φιλους και γνωστούς που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κατι βρομάει να κανω το οτιδήποτε...ναι αν με ρωτάς δεν θα ηθελα να βγω απο αυτα τα σκεπασματα ουτε τον Αύγουστο,μονο να κοιμαμαι και να ξυπνήσω μήνες μετα ήρεμη,γαλήνια και ξεκουράστη απο ολο αυτο το τρέξιμο της ψυχής που ακολουθεί αμίλητο το σώμα...Σηκώνομαι με βαριά καρδιά και κατευθύνομαι προς το μπάνιο δίνω την αίσθηση πως ειμαι σε ενα ξένο άδειο σπιτι και ας εχω περασει μεσα εδω χρονια, χρονια γεμάτα ευτυχεια...μα αυτη η σιωπή με τρελαίνει,παραμιλάω μονη ενω πηδάω πανω απο τα πεταμένα ρουχα... Μια βδομαδα τωρα δουλεια, σπιτι και κουκούλωμα και ήδη άρχισε να μου φαίνεται η κούραση της έντονης ξεκουράσης... Κοιτάω το πρόσωπο μου μετα βίας στον καθρέφτη και προσπαθώ να μου προσφέρω ενα χαμόγελο, ποσο στα αληθεια αχάριστη ειμαι ....Σκευτομαι όλους εκείνους που εχουν πραγματικούς λόγους να μην χαμογελούν και ξεσπω σε κλάματα οχι για κεινους μα για την άδεια και εγωίστρια ψυχή μου ,που πιο πολυ απο την δική μου δυστυχία δεν ορίζει καν την πραγματική ...ανάβω τα φώτα και κοιτάζω το σώμα μου στον μεγάλο καθρέφτη αδύναμη και αισθητά αδυνατισμένη, μα δεν ειμαι εγω αυτη ...Ηκοπελα μπροστά στον καθρέφτη δεν μπορει να ειμαι εγω... 

 

Κάποια άλλη εχει μπει στο σώμα μου κάποια που κανει ολα εκείνα τα σωστα που έντονα θελω να κανω λαθος, εχει υπομονη και ακούει τους πάντες, μα κανει πραγματικό κακο στον εαυτό μου τον εχει εξαφανίσει,ανάβω τσιγάρο ετσι για την αλητεία κάποτε αν με ρωτουσες θα σου έλεγα το ποσο λαθος ειναι μα τωρα φαντάζει σωστό καθώς μοιαζει η σπίθα του φως στο ατελείωτο αδιέξοδο....Επειτα υπακούω σαν σωστός στρατιώτης στα θελω,στα πρεπει,στα μη και έγινα τοσο σωστή που με μισώ... Μα θα τα αλλάξω ολα, λιγο υπομονη και θα τα αλλάξω ...

Την ζωή σου να την οριζεις εσυ και αν καποιος την πάρει στα χερια του να την αρπαξεις με μανια ακομα και αν σπάσει, αλλα να μην μείνει σε ξένα χερια ,μονο εσυ κανενας άλλος, κανενας δεν θα σε νοιαστεί αν δεν νοιαστεις εσυ για σενα όλοι θα μείνουν για λιγο και θα φυγουν παλι εσυ να κρατάς εσενα και να μένεις η να φευγεις αλλα για σενα ...Στα λεω τωρα που ειμαι ακίνητη σέ αυτο το κρεβάτι που μοιαζει με φυλακή, μα θα απόδρασω...Αφησα οτι αγαπησα να γινει κατι αλλο,κάποιου αλλου αγκωμαχουσα να ξεχασω και οταν σταμάτησα να αγαπω δεν ηξερα σε ποιον έπρεπε να δωσω ευθύνες και ετσι τις πήρα  πανω μου ,να ουρλιαζω που δεν αγαπω ολα εκείνα που κάποτε άξιζε να αγαπήσω...να τα βάζω με εμενα,να θυμώνω με εμενα...να χάνω εμενα ...και τωρα οριστε σε καλούπια,οριστε κανω το σωστό,αγαπω οσα πρεπει να αγαπω,μισώ οτι αξίζει να μισώ, ειμαι σωστή τωρα μα επέτρεψε μου εαυτε μου να μισώ και εμενα..!

Η φθηνια στο μεγαλειο της

 

 

 

 

 

Μπορω να αποδεχτώ τα παντα στους ανθρωπους και παντα θα με ακούσεις να λεω πως κανεις τους δεν εχει τόσα ελαττώματα οσα εγω,αυτο με κανει να δέχομαι το οτιδήποτε να ειμαι ετοιμη να ακουσω και να μπω στην θέση του αλλου... 

Mα την φτήνια δεν την μπορω, δεν την θελω..Eιναι σαν να ειμαι αλλεργική και δεν κανω πλακα... 

 

Να αισθάνεσαι πως διπλα σου κάθεται κάποιος που ειναι κενός άδειος κάποιος που το κόστος της αξίας του δεν υπερβαίνει αυτη των τσιγάρων σου και για κανεναν λόγο δεν άξιζε τα δάκρυα και τις θυσίες, που αλλωτε εκανες και ολα εκείνα που είχες σκοπό να κανεις...

 

Να τον κοιτας στα ματια και να ξερεις οτι δεν σε βλέπουν ενω εσυ κραυγαζεις πως υπάρχεις και δεν ειναι το λαθος δικο σου, στο λεω τωρα χρονια μετα που το κατάλαβα ...το λαθος κρύβεται στην αξια του ανθρώπου που εχεις διπλα σου ,το οτι δεν κατάλαβαι ποτε ποια εισαι, τι άξιζεις ,πως μπορει να βγάλει στην επιφάνεια τον ιδανικό εαυτό σου και το ποσο ευτυχισμένη θα σε έκαναν ολα αυτα τα ασήμαντα που στιγμη δεν σκεφτηκε να σου δώσει..!

 

Ανθρωποι που με τα ματια τους σου τάζουν τα παντα, άνθρωποι που ποτε δεν θα σου δώσουν κατι...

Ναι συμβαίνει συχνά να τους πιστέψεις, να σε μαγέψει η φθήνια, να κανεις ονειρα χωρις μέλλον και να αφησεις ολη σου την ζωή για καποιον που με την πρώτη ευκαιρια θα αφησει εσενα η μαλλον οχι δεν θα σε αφησει για να σε αφησει κάποιος πρεπει να σε εχει κρατήσει πρώτα και αυτος ουτε που σε άγγιξε....

 

Τα βάζεις με σενα, τι επαθες, πως την πατησες παλι, πως μπέρδεψες το σημερα με το για παντα πως δεν ειδες εκεινη την μεγαλη ταμπέλα που σε όριζε δεύτερη ...

Φθηνούς ανθρωπους μπορεις να συναντήσεις παντου στο μπαρ που συχνάζεις στην στάση του λεωφορειου η ακομα και μεσα σου....Το θεμα ειναι να μην τους βάλεις στην ζωή σου και αν τους έβαλες να τους βγάλεις γρήγορα πριν σου κατσικωθουν και σε κανουν όμοιο τους γιατι ειναι κολλητική η φθήνια ,οταν μάθεις να μην περνεις σταματάς και να δίνεις ετσι ξαφνικα μια μερα αφου σου τα χει πάρει ολα σταματάς να προσφερεις ,και για χρονια δεν μπορεις να δώσεις!

 

Το χειρότερο ειναι οταν κάποια μερα συννηδειτοποιεις το για ποιον άνθρωπο τα εκανες ολα αυτα, αν άξιζε τον κόπο δίνεις ελαφρυντικά και χαμογελάς με το χρόνιο χαλί σου, αν ομως καταλήξεις πως εδωσες τα παντα και πήρες φθήνια εκει προβληματίζεσαι απογοητευεσαι και πονας, μα να χαιρεσαι γιατι αυτα τα συναισθηματα δεν τα γνωριζει η φθηνια...

 

                                                                                                        τον νου σου....!

Εκεινοι που διωξαμε η εφυγαν χωρις να θελουμε

 Όσες φορές και αν προσθέσουμε το μονο που θα καταφέρουμε ειναι να κανουμε ακομα πιο δύσκολο το αντίο...ολα ειναι καλυτερα τωρα, τωρα που ξερω πως δεν θα με παρεις, τωρα που αναγκάζομαι να μη σε παρω ουτε και εγω ...Περίεργο το τελος οταν δεν εχει ύποθει απο κανεναν απο τους δυο,οταν κανεις δεν θέλει να πιστέψει πως υπήρξε αρχη σε ολο αυτο,απλα απομακρύνεσαι και κάποια στιγμη σε μια τυχαία συνάντηση κοιτας βαθιά τα ματια του και ξερεις πως κατι σου θυμίζουν, κατι που ερωτευτηκες παραφορα...

 Ειναι αυτη η κατηγορία των ανθρώπων που φεύγουν η διώχνεις απο την ζωή σου και ενω μπορεις με σιγουριά να κραυγασεις πως ειναι καλυτερα ετσι,μεσα σου περιμενεις, θυμώνεις και πονας...ξερεις πως δεν θα βγει πουθενα μα δεν το ελέγχεις ολο αυτο, ειναι πιο δυνατό απο σενα...και ξενύχτας περιμένοντας να σε πάρει κάποιο τηλεφωνο και μολις ξυμερωσει ευγνωμονεις που δεν πηρε ,μια παράνοια που σε εξολοθρεύει, μα ζεις μαζι της ..!

 

Eιναι σαν να το ηξερες απο την πρώτη στιγμη ολο αυτο ,για κάποιο λόγο οι καταστάσεις δεν αλλάζουν ουτε και άλλαζαν ποτε, και απορεις γιατι μπήκες σε αυτη την ιστορία, μα δεν μπορεις με σιγουριά να πεις πως θελεις να βγεις...

 

Ο χρόνος περνά και καθε μερα γίνεται ολο και πιο δύσκολο το να σου πω σε θελω ακομα,τοσο πιο ιδανικό το να ειμαστε χωριά, μα μου λειπει οτιδήποτε δικο σου, η ανάσα σου, ο τρόπος που άγγιζεις το σώμα μου, και τα βραδια μαζι σου...Oδηγώ και σκευτομαι να ερθω να σε βρω, να μπω στην αγκαλια σου,να σε νιώσω,μα μολις περνω απο το στενό του σπιτιού σου πατάω γκάζι να μην θυμηθώ,να γινει κατι να ξεχάσω...να σε ξεχάσω..!

 

 

Δεν θα σταματήσεις ποτε να απορεις τι συμβαίνει σε εκείνον... Αν ολο αυτο ειναι δική σου παρανοια, η δικο σας μυστικό.. να θες να τον παρεις και να φοβάσαι μην σε ρωτήσει τι θελεις αντί για το αν μπορει να σε δει , να θες να τον ρωτήσεις αν του λειπεις και να μιλάς σε ανθρωπους πισω του, αδιάφορους......να θες να τον αγκιξεις και να ξερεις πως ανήκει αλλου μα ειναι δικός σου...παντα θα ειναι δικος σου...!

Φυγαμε καρδια μου

 

 

 

 

 Εμαθα να φευγω ,ισως αυτο να ειναι ενα απο τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα...Μπορει να φταίει το οτι ειμαι έντονα κακομαθημένη, μα σε καθε δυσκολία με δάκρυα στα ματια το βαζω στα πόδια και επέστρεφω οταν ολα μεσα μου φανταζουν πιο ήρεμα, πιο γαλήνια...

 

 Παντα θαύμαζα αυτούς που φοράνε τα γάντια του μποξ και μάχονται μεχρι να τα καταφέρουν, μα όσες φορές προσπάθησα να τους μιμηθώ το μονο που κατάφερα ηταν να καθηστερισω λιγο περισσοτερο το ταξίδι μου, διότι και παλι κυνηγημενη δραπετευα...

Με την βαλίτσα μου στο χέρι έφτασα στο αεροδρόμιο,άνθρωποι άγνωστοι περνούσαν γρήγορα απο μπροστά μου ταραγμενοι,αδιάφοροι,ευτυχισμενοι,μονοι...ποσο στα αληθεια έμοιαζε αυτο το παράλογο θέαμα με την ζωή μου...

Συνεχείς αφήξεις και αναχωρήσεις ,ανακοινώσεις που δεν σε αφορούν η κρατάνε στα λόγια τους τον προορισμό σου,και αυτες η αγκαλιές ποσο παράλογες, δεν σε αφήνουν να ξεχωρησεις τους εγκάρδιους χαιρετισμούς με τους επώδυνους αποχαιρετισμούς...ολα ίδια και παράλληλα τοσο διαφορετικά...

Δεν κοίταξα λεπτο πισω μου και δεν σκέφτηκα στιγμη πως ειμαι μονη έμοιαζα ευτυχισμένη και ένιωθα πως ολα θα ηταν καλυτερα εκει...μα μολις ειδα κενή την 26b σκευτηκε πως ισως γινόταν ενα θαύμα και βρισκοσουν εκει, να το ζήσουμε μαζι ολο αυτο,να φυγουμε μαζι,να πετάξουμε μια φορα μαζι...

Σας γράφω μεσα απο το Αεροπλανο και αφιερώνω αυτο το άρθρο σε όλους αυτους που μένουν...

 

 Οταν γυρισω θελω λιγο απο το κουράγιο σας, σταγωνες απο την δύναμη σας, και ελάχιστο απο το θράσσος σας...!