Παιχνιδι ειναι...

Παντα έφευγα ...

Αλλωστε εσυ δεν μπορουσες...

Πως μπορεις να φυγεις, πως μπορει να σου φύγει κατι που δεν ηρθε,
                                                                     να χασεις κατι που δεν ειναι δικο σου ;

Απο την αρχη ηξερα πως κάποια στιγμη θα γινοταν, δεν μπορούσες να μείνεις ουτε και εγω να σε κρατησω και οταν με αγκαλιάσες ενα βραδυ σφιχτά, "παίζουμε" σε ρώτησα,"παμε" απαντησες...

 -θαρρως η αληθεια

- αληθεια ,μου ειπες, και γελασες με εκεινη την ύπουλη φατσα που λάτρευα!

-αληθεια θα φυγεις...

-ναι κοριτσι μου, θα φυγω...

Μα δεν θελω σου απάντησα και με πήραν τα κλάματα ... σαν μωρο φωναζα και έκλαιγα μα εσυ με αγκαλιάσες και αντί με ενα σου ψέμμα να με παρηγόρησεις,θα φυγω  ψιθυρισες και παλι,λες και φοβόσουν τοσο μην χασεις , μην δεν βγεις νικητής και παλι...

Δεν νοιαστηκα για το ποτε, καθε μερα για μενα έφευγες και καθε φορα που σε κοιτούσα ένιωθα πως ηταν η τελευταία...Τα λόγια σου και τα χερια σου τα σφραγίζα πανω μου και οσα γλυκολογα και αν μου ειπες απο τοτε, ολα είχαν απο πισω την λέξη "φευγω" ...

Δεν θα άντεχα τον θόρυβο,  αυτο το τσακ της πόρτας που κλείνει και εκείνο το γερό τράνταγμα που σου δημιουργεί η απουσία του αλλου...Σαν να τρανταζει αυτη η πορτα ολη σου την ψυχη,δεν ειναι όμορφοι οι άνθρωποι οταν φεύγουν, τους φοβαμαι, και εσυ ξαφνικα όση γαλήνη μου προσφέρες, εγινε φόβος...

Αποφασισα πως δεν θα μπορούσα στιγμη να το ζήσω...Δεν θα άντεχα να σε δω να φευγεις παλι ,ετσι άρπαξα την πρώτη ευκαιρια που μου πετάξες, πήρα παραμασχαλα τον εγωισμό και όση αξιοπρέπεια ειχε μείνει απο το να περιμενω την μερα να φυγεις, και έφυγα...

Γλίτωσα απο τα σημειώματα, τα λουλούδια, τα κλάματα, και τις συγγνωμες...Γλίτωσα απο το να περιμενω να γυρίσεις και πίστεψα πως ειμαι εγω αυτη που παλι φευγω, μα με σιγουριά εισαι εσυ αυτος που δεν γυρίσες...

Παντα θα απορώ αν σου λειπω,αν μπόρεσες να εξηγήσεις τι ηταν αυτο που ο ένας εκανε στον άλλον,και ποιος έφυγε πρώτος,

                                                      ετσι για να ξερω ποιος νικησε στο τελευταίο μας παιχνιδι!

Μπορα ηταν...μα ακομα δεν περασε..!

 

 

 

 

 Εχω καιρο να γράψω...δεν ηθελα να γραψω...ισως και τωρα να μην θελω πραγματικα να το κανω μα μια φίλη πριν μερες μου εστειλε μαζι με τα πολλα "γράψε τουλαχιστον γράψε "και ειναι σαν να με ξεκουνησε λιγο απο ολη αυτη την σαπίλα ψυχης...Σιγουρα δεν θα ειναι απο τα καλυτερα άρθρα μου καθώς κουβαλάει και την μαυρίλα που αισθάνομαι και σερνω τον τελευταίο μήνα που την διώχνω  μα δεν με αφήνει και οταν χαμογελάω,την βλεπω να μου γελά ειρωνικά...

Aνοιγω τα ματια μου και εχει παει ειδη 9:00 σκευτομαι για λιγο αν ειναι πρωι η βραδυ τι ακριβως μερα εχουμε και πόση ωρα εχω εκει κουκουλωμενη με τα χοντρά παπλωματά Ιούλη μήνα...Συνειδητοποιω πως ειναι σαββατοβραδο και πως μεσα στον υπνο μου εχω αρνηθεί σε όλους τους φιλους και γνωστούς που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κατι βρομάει να κανω το οτιδήποτε...ναι αν με ρωτάς δεν θα ηθελα να βγω απο αυτα τα σκεπασματα ουτε τον Αύγουστο,μονο να κοιμαμαι και να ξυπνήσω μήνες μετα ήρεμη,γαλήνια και ξεκουράστη απο ολο αυτο το τρέξιμο της ψυχής που ακολουθεί αμίλητο το σώμα...Σηκώνομαι με βαριά καρδιά και κατευθύνομαι προς το μπάνιο δίνω την αίσθηση πως ειμαι σε ενα ξένο άδειο σπιτι και ας εχω περασει μεσα εδω χρονια, χρονια γεμάτα ευτυχεια...μα αυτη η σιωπή με τρελαίνει,παραμιλάω μονη ενω πηδάω πανω απο τα πεταμένα ρουχα... Μια βδομαδα τωρα δουλεια, σπιτι και κουκούλωμα και ήδη άρχισε να μου φαίνεται η κούραση της έντονης ξεκουράσης... Κοιτάω το πρόσωπο μου μετα βίας στον καθρέφτη και προσπαθώ να μου προσφέρω ενα χαμόγελο, ποσο στα αληθεια αχάριστη ειμαι ....Σκευτομαι όλους εκείνους που εχουν πραγματικούς λόγους να μην χαμογελούν και ξεσπω σε κλάματα οχι για κεινους μα για την άδεια και εγωίστρια ψυχή μου ,που πιο πολυ απο την δική μου δυστυχία δεν ορίζει καν την πραγματική ...ανάβω τα φώτα και κοιτάζω το σώμα μου στον μεγάλο καθρέφτη αδύναμη και αισθητά αδυνατισμένη, μα δεν ειμαι εγω αυτη ...Ηκοπελα μπροστά στον καθρέφτη δεν μπορει να ειμαι εγω... 

 

Κάποια άλλη εχει μπει στο σώμα μου κάποια που κανει ολα εκείνα τα σωστα που έντονα θελω να κανω λαθος, εχει υπομονη και ακούει τους πάντες, μα κανει πραγματικό κακο στον εαυτό μου τον εχει εξαφανίσει,ανάβω τσιγάρο ετσι για την αλητεία κάποτε αν με ρωτουσες θα σου έλεγα το ποσο λαθος ειναι μα τωρα φαντάζει σωστό καθώς μοιαζει η σπίθα του φως στο ατελείωτο αδιέξοδο....Επειτα υπακούω σαν σωστός στρατιώτης στα θελω,στα πρεπει,στα μη και έγινα τοσο σωστή που με μισώ... Μα θα τα αλλάξω ολα, λιγο υπομονη και θα τα αλλάξω ...

Την ζωή σου να την οριζεις εσυ και αν καποιος την πάρει στα χερια του να την αρπαξεις με μανια ακομα και αν σπάσει, αλλα να μην μείνει σε ξένα χερια ,μονο εσυ κανενας άλλος, κανενας δεν θα σε νοιαστεί αν δεν νοιαστεις εσυ για σενα όλοι θα μείνουν για λιγο και θα φυγουν παλι εσυ να κρατάς εσενα και να μένεις η να φευγεις αλλα για σενα ...Στα λεω τωρα που ειμαι ακίνητη σέ αυτο το κρεβάτι που μοιαζει με φυλακή, μα θα απόδρασω...Αφησα οτι αγαπησα να γινει κατι αλλο,κάποιου αλλου αγκωμαχουσα να ξεχασω και οταν σταμάτησα να αγαπω δεν ηξερα σε ποιον έπρεπε να δωσω ευθύνες και ετσι τις πήρα  πανω μου ,να ουρλιαζω που δεν αγαπω ολα εκείνα που κάποτε άξιζε να αγαπήσω...να τα βάζω με εμενα,να θυμώνω με εμενα...να χάνω εμενα ...και τωρα οριστε σε καλούπια,οριστε κανω το σωστό,αγαπω οσα πρεπει να αγαπω,μισώ οτι αξίζει να μισώ, ειμαι σωστή τωρα μα επέτρεψε μου εαυτε μου να μισώ και εμενα..!