Πριν - μαζι -μετα

 Την ζωή της την είχε χωρίσει σε κομμάτια , ζωή πριν τον Νίκο, μαζι με τον Νίκο,  μετα τον Νίκο , ενα μετα μονο απο την πλευρά του Νίκου γιατι η Έλενα δεν σταμάτησε να ζει στο μαζι του και αυτος ειναι σαν να μην έζησε ποτε...

Δεν ξερω πως γίνεται να ειναι κατι έντονα σημαντικο για καποιον, και για καποιον άλλον να μην του καίγεται καρφακι...πως γίνεται ας πούμε εσυ να δίνεις την ζωή σου για καποιον και αυτος να εχει αναγκη να ζει χωρις εσενα ,ισως αυτο να αναρωτιόταν και εκείνη, που το μονο που σου ελεγε οταν την ρωτουσες"γιατι δεν συνεχίζει την ζωή της"ηταν"πια ζωή"...

Γιατι δεν είχε ζωή χωρις τον Νίκο, ουτε ονειρα εκανε, ένιωθε μεσα της πως δεν θα ξανάρθει και άρχισε να τις φαίνεται ολο αυτο...στα δακρυσμένα ματια της, στο μουτζουρωμένο μακιγιάζ, στα αταίριαστα γιγάντια, πλέον ρουχα της, τιποτα δεν είχε νόημα αν δεν το έβλεπε ο Νίκος...

Ατέλειωτα βραδυα μαλωναμε για το ποιος την άφησε να πιει τοσο, και ενω ολη η παρέα γινόμασταν μπάχαλο αυτη γελούσε,ξεκαρδιζοταν..
"Κατι τέτοια βραδυα τον ακούω να μου λεει σαγαπω" 

μου ειπε ενα βραδυ που την κουβάλησα στον τέταρτο για να την βαλω για υπνο...

"Και εσυ τι του άπαντας" την ρώτησα με εκείνο το κάψιμο που νιώθεις στην ψυχή σου οταν πονάει κάποιος δικός σου...

"Εγω δεν του απαντάω, αν αυτος λεει σαγαπω δεν υπαρχει λέξη για αυτο που νιώθω εγω"...
Άρχισα να δακρύζω και να κανω αμηχανες κίνησης, την άφησα στο κρεβάτι και της έδωσα ενα μεγάλο ζεστό φιλι στο μέτωπο...

Έκατσα στον καναπέ με τον ζεστό καφε στα χερια, αν πραγματικά την αγαπούσα έπρεπε κατι να κανω,αλλα τι..; Το να φέρω τον Νίκο θα ηταν το ιδανικότερο όλων, αλλα τι νοημα εχει να φερεις καποιον που μετάνιωσε που εχει ερθει,καποιον που και παλι θα φυγει ... 

Ξενύχτια, ποτά, και καψούρα τα είχαμε δοκιμάσει και μας έφερναν στην ίδια, άθλια κατάσταση οπότε ηταν κατι αλλο που χρειαζόταν, και έπρεπε να δράσω...

Οταν ξύπνησε ήμουν εκει, μαζι με την βαλίτσα μου...

"Καλώς με δέχθηκες ,της είπα, και με κοίταξε με ενα βλέμμα φραγκοκοτας..."ναι ναι καλα καταλαβαις απο σημερα θα εχεις την πιο γλυκιά συγκάτοικο εβερ"

"Μα δεν θελω συγκάτοικο"μου απάντησε, 

"Δηλαδή θα με αφησεις στον δρόμο την ερμη, και εγω που πίστεψα σε εσενα και δανισα το σπιτι μου στον αδερφό μου για τς βρωμοδουλειές του, ένταξη Έλενα νόμιζα οτι είμασταν φίλες και οτι σε ενδιαφέρει να ειναι υγιείς η ερωτική ζωή στην οικογένεια μου ... Αλλα αν ειναι ετσι,θα φυγω....

"Ένταξη μείνει", ειπε ,και μου γέλασε, αν και ξεμεθυστη...

Δυο βδομάδες τωρα δεν ξερω αν το σπιτι μου εχει πλημμυρίσει και εχουν βράχει τα ρουχα που εχω τακτοποιήσει ανάποδα στο πάτωμα, ουτε αν εχω φάει βρυσιμο για τα κοινόχρηστα,ουτε καν αν μου χει χτυπήσει για ζάχαρη το μελαχρινο κούκλι απο τον πρώτο.... Ξερω μονο πως η Έλενα γελάει, μαγειρεύει, τρώει, κοιμάται και τα βραδυα οταν βλέπουμε ταινία μου λεει πως η αγκαλια μου ειναι πιο ζέστη απο του Νίκου και αληθεια ειναι,αφου εχει αγαπη,σιγουρα θα ειναι...

                                                                            σε ξεπερναμε Νικολακιιιιιιιιιιι ...

Βρε καλως τον

 Και ενω ζεις τον έρωτα σου κανοντας σχέδια για το μέλλον και αισθάνεσαι πως ολα εχουν μπει σε μια τάξη,παίρνοντας όρκο οτι δεν μπορει τιποτα να ανατρέψει την συγκεκριμένη κατάσταση,ερχεται εκείνο το μήνυμα που για χρονια περιμενες, εκείνο το μήνυμα που αναμενοντας το εμενες ξαγρυπνη, πιστευες πως θα ερθει αλλα ηρθε την πιο λαθος στιγμή ...

Τη στιγμή που παρακαλούσες να μην ερχόταν ποτε....

Δυσσεκατομμυρια κινέζοι ξεκαρδιζονται μπροστά στην έντρομη φάτσα σου, ψυθιριζοντας την αρχαία τους παροιμία"πρόσεχε τι ευχεσαι, γιατι μπορει και να σου συμβεί"και εσυ βρίσκεσαι σε ενα διλλημα που ουτε στον εχθρό σου να μην τύχει...

Στο μηνυμα ζητά ξεκάθαρα να σε δει, και συ πρεπει να αποφασίσεις αν πρεπει να πας, η να συνεχίσεις σαν να μην ηρθε ποτε,αυτο που για χρονια περιμενες ...Να μιλήσεις σε φίλους και γνωστούς φαντάζει αδύνατο, οπότε κοιτας τον εαυτό σου στα ματια ως μοναδικό σύμμαχο και προσπαθεις να βρεις τη λύση, με τα λιγότερα θύματα ...γιατι θύματα θα υπάρξουν, αλλωστε οτι και να επιλέξεις παντα θα στριφογυριζει το αντίθετο στο μυαλό σου..ΠΑΝΤΑ!

Ιδανική λύση δεν υπαρχει...στο υπογράφω ...απλα αν πραγματικά δεν θελεις να πυρπολυσεις την ήδη υπάρχουσα κατασταση πρεπει να κινήθεις μυστικά και να αναρωτηθείς αν μπορεις να συγκράτησεις τον εαυτό σου...γιατι εχει μεγάλη διάφορα το να πας για να ξεδιαλυνεις το μπάχαλο που συμβαίνει στο μυαλό σου,απο το να πας για να τα κανεις ολα μπάχαλο στην ζωή σου,και καταλαβαίνεις τι εννοώ!

Αν με ρωτάς......Πρεπει, να πας...!

Το χρωστάς στον εαυτό σου, στην ζωή σου, ακομα και στην σχέση σου, γιατι είτε θελεις να το παραδεχτείς ειτε οχι ποτε δεν δοθηκες ολοκληρωτικά, ποτε δεν αφησες καρδιά,μυαλό και σώμα...

Ισως λοιπον ολο αυτο να σε βοηθήσει να καταλάβεις τους ανθρώπους,να μην τους φοβάσαι,να τους εμπιστευτείς...Γιατι για χρονια φροντίζεις την ίδια πληγή και χρονια αυτη ματώνει...!

Γιατι τους εχεις αναγκη τους ανθρώπους και ας εμαθες να τους φοβάσαι...

Να πας και να τον κοιτάξεις στα ματια,να τον ρωτήσεις ολα αυτα τα γιατι που χρονια μπερδεύουν το μυαλό σου,να του μιλήσεις για το ποσο πονέσες τοτε και ας μην τον αφορά ,αφορά εσενα και το χρωστάς σε εσενα....Μιλά ανοιχτά,μην φοβηθείς για τα αισθήματα σου και ας τον τρομάζαν τοτε,και ας σε τρομάζουν τωρα,πες του για εκείνα τα βραδιά που μεθυσμενη ουρλαζες "πες μου για την αδεια αγκαλια σου, πες μου γιατι δεν μου μιλας" και επειτα με λυγμούς σε επερνε ο ύπνος, για εκείνα τα πρωινά που δεν μπορούσες να βρεις λόγω για να σηκωθεις...

Να του μιλήσεις για την ζωή σου,για αυτούς που έμειναν οταν εκείνος έφευγε,για αυτούς που ειναι ακομα εκει,για αυτούς  που υποσχονται να μείνουν για παντα...και έπειτα οταν θα εχετε περπατήσει αρκετά, γελάσει και κλάψει αγκαλια τοτε καθε κατεργαρης πρεπει να επιστρέψει στον πάγκο του, εκει οπου ανήκει...γιατι τα πισωγυρισματα δεν σου πανε, γιατι για τους ίδιους λόγους που έσπασε τοτε για τους ίδιους θα σπάει παντα, γιατι δεν ειναι έρωτας, ουτε αγαπη ειναι..Ισως και ποτε να μην ηταν!

Αν οταν γυρίσεις και χωθεις με δάκρυα στα ματια στην αγκαλια του σε ρωτήσει που ησουν, πες του πως πηγές μια βολτα για να τον αγαπησεις λιγο περισσοτερο...και κατάφερες να γυρίσεις και να τον αγαπας πολυ περισσοτερο...!

       
                                                     

                            Θυμησου ο πριγκιππας ειναι αυτος που δεν εφυγε ποτε,
                                                    οχι αυτος που ξαναγυρισε!

ψευδαισθηση

 

 Να τον ακους να μιλά και ας μην μιλά σε εσενα ,να γελά και ας μην γελά σε εσενα, να φεύγει και να μην ερχεται σε εσενα...
Οταν εχεις μάθει να ζεις χωρις αυτόν εχεις συμβιβαστεί με την ιδέα, και αρκείσαι στα πιο ασήμαντα για άλλους πραγματα...Σε ενα βλέμμα που θα σε προσπεράσει, σε ενα χαμόγελο του ,στην αλλωτε νευρική φωνή του...

 Ξερεις οτι δεν σου ανήκουν,αλλα τα κανεις δικά σου... Μελέτας καθε του κίνηση, καθε του πράξη, και για ωρες μένεις ξαγρυπνη να αναλύεις το καθετί...

Καποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεις να δεις αν ειναι καλα, ακομα και απο τον τροπο που καπνίζει, και παίρνεις όρκο πως δεν πεφτεις εξω!

Εμαθες πια να μην χρειάζεσαι τα λόγια του, να φοβάσαι μην σε πλησιάσει και

 σε αιφνιδιασει,εμαθες το απο μακρυά...!

Και ειναι και αυτές οι ωρες μοναξιάς που κανεις διάλογο μαζι του, και αραδιαζεις χιλιάδες λόγους που ειναι καλύτερος απο τον καθέναν...χιλιάδες λόγου που φτιάχτηκε για σενα! 

Γιατι για σενα εχει φτιαχτεί,και συ για εκείνον και ας μην το μάθει ποτε ...και ας μην τον αφησεις ποτε να το μάθει!

Φευγοντας

 Θελω να φυγω ...απο όλους και απο ολα, να βγω στον δρόμο σαν τρελή και να τρέχω, να μην μπορει να με πιάσει κανεις, να μην ενδιαφερθεί κανεις να τρέξει να με πιάσει και έπειτα οταν κουραστώ να κάτσω κατω και να κλάψω,να κλάψω για αυτα που δεν εκανα,για εκείνα που δεν κανω, για τους ανθρώπους που απο λαθoς αγάπησα και για εκείνους που το άξιζαν τοσο και δεν αγάπησα ποτε...Nα μην με ρωτήσει κανεις τι εχω, να μην πρεπει σε κανέναν να απαντήσω, και οταν αποφασίσω να παρω τον δρόμο να γυρισω να εχουν ολα αλλαξει,με αυτόν τον τροπο που μονο στα παραμύθια συμβαίνει...ας μην ειναι καλητερα ας ειναι διαφορετικά...οχι τα ίδια,οχι παλι τα ίδια...με τρομάζει να πονας χρονια για κατι, με φθηρει εκείνος ο τρόμος που σου ψυθιριζει οτι δεν θα περάσει πως θα μείνει για παντα να σου τρώει τα σώθηκα !Καμια φορα ελπίζω να χειροτερεψουν τα πραγματα και ας ειναι αυτη η τιμωρία μου για το οτι δεν μπορω τη στασιμότητα, δεν την αντεχω!

Αλλες φορές παλι σκευτομαι να μην γυρισω να τρέξω τοσο δυνατά φεύγοντας που να μην μπορω και να θελω να γυρισω...να μείνω εκει μακρυά απο όλους και απο ολα μακρυά και απο αυτα που θυμίζουν εσενα μακρυά απο σενα...μα οσο και να τρέχω εισαι παντα εκει...αφου χρονια τωρα σε κουβαλάω μαζι μου...μεσα μου!

 

                                                                                                                                                                            

Στις σκιές που απαιτούν να λέγονται αγάπες....

Προσεχως, πριγκιπισσα

 

 Mπορεί να μου πάρει μερες, μήνες, χρόνο η και χρονια αλλα θα γίνω ειναι μια υπόσχεση που την χρωστάω στον εαυτό μου....

Οχι δεν παραλογιζομαι,και ουτε το φαντάζομαι οπως ακούγεται, ας πούμε δεν ονειρεύομαι τεραστιο παλάτι, μακρυά φορέματα, στεμα και πριγκιππα με άσπρο άλογο ....

Γιατι πριγκίπισσα ,με πριγκίπισσα διαφέρει, ας πούμε δεν ονειρεύομαι να περπατάω στον δρόμο και να λένε η μαμάδες στα παιδάκια τους "αααα κοιτά μια πριγκίπισσα",ονειρεύομαι να περπατάω στο δρόμο και να νιώθω εγω η ίδια ετσι και σκασιλα μου αν θα με κοιτάνε η θα με θαυμάζουν...


Πριγκίπισσα χωρις παλάτι δεν υπαρχει και δεν έχετε και άδικο, το παλάτι μου λοιπον θελω να ειναι μικρό, οχι πολυ μικρό, φυσιολογικό και σε διαμέρισμα βολεύομαι αρκεί καθε τοίχος να εκπέμπει ευτυχεια και ας εχει μια σαλοκουζινα ενα μπάνιο και ενα υπνοδωμάτιο....θα εχω ενα μεγάλο σκύλο ο οποίος θα πιάνει οτι του πετάω, θα μου δίνει το πόδι του, και θα κανει κολοτουμπες...

Οσο για τον πριγκιπα μου, θα ειναι πιο ομορφος απο οτι εχω φανταστεί, θα με προσέχει και θα με αγαπά απεριόριστα, θα ειναι παντα εκει γιατι πραγματικός πρίγκιπας ειναι αυτος που μένει, δεν εχει νόημα να ψάχνεις τον πριγκιπα σε ανθρώπους που σε άφησαν, σε πλήγωσαν, σε πούλησαν, ο πρίγκιπας σου ειναι αυτος που σε ολη την διάρκεια του παραμυθιού ηταν εκει οχι εκείνος με τις γκεστ εμφανίσεις που επέρνες όρκο οτι ηρθε για να μείνει, αλλα αυτος ηρθε για να φύγει παλι...Ειναι αυτος που οταν σε είδε αβαφη, αχτενιστη, με της ξεχαρβαλωμενες μπιζαμες να τις πατάς,σε πηρε αγκαλιά και φώναζε "εχω την πιο όμορφη πριγκίπισσα,του κόσμου" και ας γκρινιάζες να σε αφησει μην και σε πιάσει ναυτία....!


Ισως αυτα που ονειρευόμαστε, να τα εχουμε ήδη απλα ειναι τοσο σπουδαια που αρνούμαστε να τα αποδεχτούμε ισως να εχουμε γεννηθεί πριγκίπισσες και να προσπαθούμε σε ολη μας την ζωή να γίνουμε κατι που ήδη ειμαστε,το θεμα ειναι να καταλάβεις, να νιώσεις, και να αισθανθείς αυτη την απέραντη ευτυχεια που σου προσφέρει η ζωή, να αγαπησεις καθε τι διπλα σου, να το βαφτίσεις πριγκιπικο και να ζήσεις τοσο ευτυχισμένη μεσα του που οταν  σε ρωτάνε τι ήθελες να γίνεις οταν ησουν μικρή να άπαντας "ηθελα αυτο που ήμουν παντα,αληθινή πριγκίπισσα "!!!