Εκεινοι που διωξαμε η εφυγαν χωρις να θελουμε

 Όσες φορές και αν προσθέσουμε το μονο που θα καταφέρουμε ειναι να κανουμε ακομα πιο δύσκολο το αντίο...ολα ειναι καλυτερα τωρα, τωρα που ξερω πως δεν θα με παρεις, τωρα που αναγκάζομαι να μη σε παρω ουτε και εγω ...Περίεργο το τελος οταν δεν εχει ύποθει απο κανεναν απο τους δυο,οταν κανεις δεν θέλει να πιστέψει πως υπήρξε αρχη σε ολο αυτο,απλα απομακρύνεσαι και κάποια στιγμη σε μια τυχαία συνάντηση κοιτας βαθιά τα ματια του και ξερεις πως κατι σου θυμίζουν, κατι που ερωτευτηκες παραφορα...

 Ειναι αυτη η κατηγορία των ανθρώπων που φεύγουν η διώχνεις απο την ζωή σου και ενω μπορεις με σιγουριά να κραυγασεις πως ειναι καλυτερα ετσι,μεσα σου περιμενεις, θυμώνεις και πονας...ξερεις πως δεν θα βγει πουθενα μα δεν το ελέγχεις ολο αυτο, ειναι πιο δυνατό απο σενα...και ξενύχτας περιμένοντας να σε πάρει κάποιο τηλεφωνο και μολις ξυμερωσει ευγνωμονεις που δεν πηρε ,μια παράνοια που σε εξολοθρεύει, μα ζεις μαζι της ..!

 

Eιναι σαν να το ηξερες απο την πρώτη στιγμη ολο αυτο ,για κάποιο λόγο οι καταστάσεις δεν αλλάζουν ουτε και άλλαζαν ποτε, και απορεις γιατι μπήκες σε αυτη την ιστορία, μα δεν μπορεις με σιγουριά να πεις πως θελεις να βγεις...

 

Ο χρόνος περνά και καθε μερα γίνεται ολο και πιο δύσκολο το να σου πω σε θελω ακομα,τοσο πιο ιδανικό το να ειμαστε χωριά, μα μου λειπει οτιδήποτε δικο σου, η ανάσα σου, ο τρόπος που άγγιζεις το σώμα μου, και τα βραδια μαζι σου...Oδηγώ και σκευτομαι να ερθω να σε βρω, να μπω στην αγκαλια σου,να σε νιώσω,μα μολις περνω απο το στενό του σπιτιού σου πατάω γκάζι να μην θυμηθώ,να γινει κατι να ξεχάσω...να σε ξεχάσω..!

 

 

Δεν θα σταματήσεις ποτε να απορεις τι συμβαίνει σε εκείνον... Αν ολο αυτο ειναι δική σου παρανοια, η δικο σας μυστικό.. να θες να τον παρεις και να φοβάσαι μην σε ρωτήσει τι θελεις αντί για το αν μπορει να σε δει , να θες να τον ρωτήσεις αν του λειπεις και να μιλάς σε ανθρωπους πισω του, αδιάφορους......να θες να τον αγκιξεις και να ξερεις πως ανήκει αλλου μα ειναι δικός σου...παντα θα ειναι δικος σου...!

Φυγαμε καρδια μου

 

 

 

 

 Εμαθα να φευγω ,ισως αυτο να ειναι ενα απο τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα...Μπορει να φταίει το οτι ειμαι έντονα κακομαθημένη, μα σε καθε δυσκολία με δάκρυα στα ματια το βαζω στα πόδια και επέστρεφω οταν ολα μεσα μου φανταζουν πιο ήρεμα, πιο γαλήνια...

 

 Παντα θαύμαζα αυτούς που φοράνε τα γάντια του μποξ και μάχονται μεχρι να τα καταφέρουν, μα όσες φορές προσπάθησα να τους μιμηθώ το μονο που κατάφερα ηταν να καθηστερισω λιγο περισσοτερο το ταξίδι μου, διότι και παλι κυνηγημενη δραπετευα...

Με την βαλίτσα μου στο χέρι έφτασα στο αεροδρόμιο,άνθρωποι άγνωστοι περνούσαν γρήγορα απο μπροστά μου ταραγμενοι,αδιάφοροι,ευτυχισμενοι,μονοι...ποσο στα αληθεια έμοιαζε αυτο το παράλογο θέαμα με την ζωή μου...

Συνεχείς αφήξεις και αναχωρήσεις ,ανακοινώσεις που δεν σε αφορούν η κρατάνε στα λόγια τους τον προορισμό σου,και αυτες η αγκαλιές ποσο παράλογες, δεν σε αφήνουν να ξεχωρησεις τους εγκάρδιους χαιρετισμούς με τους επώδυνους αποχαιρετισμούς...ολα ίδια και παράλληλα τοσο διαφορετικά...

Δεν κοίταξα λεπτο πισω μου και δεν σκέφτηκα στιγμη πως ειμαι μονη έμοιαζα ευτυχισμένη και ένιωθα πως ολα θα ηταν καλυτερα εκει...μα μολις ειδα κενή την 26b σκευτηκε πως ισως γινόταν ενα θαύμα και βρισκοσουν εκει, να το ζήσουμε μαζι ολο αυτο,να φυγουμε μαζι,να πετάξουμε μια φορα μαζι...

Σας γράφω μεσα απο το Αεροπλανο και αφιερώνω αυτο το άρθρο σε όλους αυτους που μένουν...

 

 Οταν γυρισω θελω λιγο απο το κουράγιο σας, σταγωνες απο την δύναμη σας, και ελάχιστο απο το θράσσος σας...!

Μεινε μονο για ενα βραδυ

 

 

 

 

 Εναν καφε, μια βολτα στην παραλία , και μια ταινια που ενω θα παίζει εμεις θα καθομαστε αγκαλια στον μικρο καναπέ να τρώμε ποπ-κορν, να με φωναζεις κοριτσακι μου και να μαλωνουνε για το ποιος θα σηκωθεί να φέρει νερο...!

Ενα πρωινο ξύπνημα αγκαλια, να σου φτιάχνω πρωινο και να σου τραγουδάω το τραγουδι μας, να βλεπουμε σειρες που δε θα σου αρέσουν, και να με αναγκάσεις να βλεπω ποδόσφαιρο μονο και μονο για να μη φυγω απο κοντα σου, να τραβάμε το κουμπιούτερ ο ένας απο τον άλλον και οταν στο κλεβω να με γαργαλάς μεχρι να στο παραδώσω...

Αυτα τα πιο ασημαντα και αθώα πραγματα που δεν κοστίζουν και ειναι προνόμια τις καθε σχέσεις,ουτε καν αυτα δεν ειχα μαζι σου... Αυτο που ειχαμε ηταν λαθος ακομα και να χαρακτηριστεί ως σχέση...Παράπονο μου να δώ τον αριθμό του κντ σου ενα πρωι μπροστά στην οθωνη μου, μια απλή καλημερα και ενα θα σε σκευτομαι, που ειχα τοσο αναγκη...

 

Συνήθως με περνεις λιγο μετα τς 12:00 οταν ολα σβηνουν τοτε θυμασαι τον ερωτα σου για μενα... Χτυπάς κουδούνια και εγω με δεμένα χερια σου ανοίγω και χάνομαι στην αγκαλια σου, κόλας τα χείλη σου πανω στα δικα μου και μου ψυθιριζες στο αυτί σε θελω, μεχρι να παραδωθω,μια ωρα αργότερα σε ψαχνω στο άδειο μου σπιτι, μα δεν μπορω να σε βρω,σου προσφέρω τσιγάρο και το καπνίζω,αγκαλιάζω το σώμα μου,μυρίζω το άρωμα σου πανω μου και το ξημέρωμα με βρίσκουν μονη στο διπλό μου κρεβάτι να προσπαθώ να θυμηθω αν ειναι αληθεια,η,εικόνες που έπλασε μονο του το άρρωστο μυαλό μου...

Εγω σου επέτρεψα αυτα τα μπες-βγες σην ζωή μου και πραγματικα δεν ξερω γιατι δεν σταματάω αυτα τα βραδια που τοσο με πονάνε γιατι δεν λεω τελος σε ολη αυτη την παράνοια....

Ισως τα λιγα λεπτα που μένεις σπιτι οταν με άγγιζεις και γινομαι δική σου,με κανουν τοσο ευτυχισμένη που μπορω να αντέξω την θλίψη και τον πονο τον ημερών που θα εξαφανίστεις... και η αναμονή μεχρι να ξαναρθεις κανει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά μα οταν αργεις κοντεύει να σπάσει και θελω τοσο να σπάσει ετσι θα σε βγάλω μια για παντα απο μεσα της...

 

Μου γίνες βάρος και ειμαι αδύναμη να σε σηκωσω μα ακομα πο αδύναμη να σε αφήσω...!Θελω να το ζήσω σε καθε του υπόσταση ολο αυτο, αδιαφορώ που με πληγώνει, μα κάποιο βραδυ θελω να μείνεις, να μην σε περιμενει κανεις...Και οταν θα ξυπνησουμε, μια αγκαλια και ενα φιλι ετσι για να νιώσω μια φορα λιγο φυσιολογική μεσα σε αυτή την παρανεια..!

Οχι αλλες τελευταιες φορες

 

 

 

 

 

 Οδηγούσα σα να με κυνηγουσαν,ηταν ήδη πολυ αργά και στο δρόμο ελάχιστα αυτοκίνητα τα οποία άφηνα πισω μου, έφτασα και πάρκαρα,έψαξα τα κλειδια του σπιτιού,μπήκα με βιαστικές κινήσεις μεσα,ανέβηκα τη σκάλα, κοίταξα των εαυτό μου στον καθρέφτη, έπειτα μπήκα στο δωμάτιο μου και ξεσπασα, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να φωνάζω γιατι στους σιωπηλόυς τοίχους....

Τη τελευταία φορα την αισθάνεσαι,τη ξερεις,τη νιώθεις,δεν εχει αναγκη να ειπωθεί απο κανεναν,ολα δείχνουν ματαια ιδανικά,και η αγαπη σου απέραντη ,ετσι ειναι...Οταν φευγεις απο κατι,παντα μοιάζει μεγαλειώδες, και εσυ ασυμαντη και αδύναμη να σηκώσεις το βάρος του αποχωρισμου, μα αυτη την φορα ηταν διαφορετικά ηταν ενα τελος που το είχες αναγκη,είχες ακούσει οσα ακριβως ψεμματα ήθελες να ακούσεις,σου σερβιριστικαν ιδανικά και έκαναν για λιγο την καρδιά σου να αναπνεύσει...

 

Μεσα στους λυγμούς ξέσπας σε γέλια καθώς θυμασαι να σου λεει αν θα μπορέσεις να διαχειριστείς το οτι δεν θα τον ξαναδείς, γελας γιατι ξερεις, ξερεις καλυτερα απο τον καθέναν πως μπορεις, μα αυτο το μπορω κρύβει ατελείωτο πόνο απο πισω,κρύβει ξενύχτια,δάκρυα,μα δεν ειναι τοσο δύσκολο πια,το πέρασες και πριν,τοτε που σε χαρακτήριζε η λέξη αδυναμία,τοτε που ησουν ετοιμη να θυσιάσεις την ζωή σου για καποιον,που θυσίασε με την πρώτη ευκαιρια εσενα....

 

Θέλει μαγκιά, θράσος και θαρρως να σε κοιτάξει ο άλλος στα ματια και ενω εσενα σου ξεφεύγει το σαγαπω εκείνος να σου πει δε νοιάζομαι...οπότε η εύκολη λυση, η πιο ανώδυνη αν θες ειναι να προσποιηθει πως ενιωσε και εσυ να τον κοιτάξεις με τα αλλοτε αθώα σου ματια και να πιστεις απο το ψέμα του,να αισθανθείς πως χαϊδευει τις πληγές σου, πριν τις ρίξει και παλι αλάτι...

Πέρασαν μερες,θα περάσουν και αλλες,τα βραδια αισθάνομαι πως τιποτα δεν τελείωσε,ξενυχτάω και αναλύω καθε σου λέξη αλλες φορές συμπληρώνω στα λόγια σου ιδανικές φράσεις που δεν τόλμησα να πω και έπειτα  δαγκώνω αργά τα χείλη μου μεχρι να ματώσουν παντα σε ενοχλούσε αυτο,ισως επειδη αυθόρμητα σε εκανε να μου εχεις αδυναμία...

Περίεργη αίσθηση αυτη του "ποτε ξανά "μα δε γίνεται κ αλλιως...Οι άνθρωποι αλλωστε ειναι κομπλεξικοι, και δεν βγάζω σε καμια περίπτωση τον εαυτό μου απο εξω, θέλουν κατι πολυ,ζουν,αναπνέυουν για αυτο και το διώχνουν μονο και μονο για το τι θα πουν οι άλλοι,για το οτι δεν ειναι σωστό,και το τι πρεπει..Μια ολόκληρη μάζα ανθρώπων και κανεις μας δεν κανει αυτο που πραγματικα θέλει απο φόβο,ανασφάλεια,ταμπού...

 

Mπορείς να μου στερήσεις τα παντα μα οταν κλείνω τα ματια παντα θα σε βλεπω ευτυχισμένο εξαιτίας μου ,στα ονειρα μου δεν θα φευγεις, δεν θα υπαρχει τελευταία φορα και οταν σε ρωτάω αν φοβάσαι να με ερωτευτείς με θράσος θα μου άπαντας σε ερωτεύτηκα ήδη...! 

                                                                                                     .......................

Επιστροφη

 Άρχισα να γεμίζω την αδεια βαλίτσα με ρουχα, νευρικά χωρις να δώ αν αυτα που έβαζα ταιριάζουν μεταξύ τους....Κοιτούσα την ωρα καθε τρεις και λιγο μην και περάσει ,μην και φύγουν όλοι αυτοι που με περίμεναν, και εκανα ολο κ πιο γρήγορες κινησεις,μεσα μου ηξερα οτι κανεις δεν θα ηταν εκει να μου ψυθιρισει αντίο, να με αγκαλιάσει, να μου σφίξει το χέρι, και να μου πει πως θα περιμενει να γυρισω ......

Έφτασα τελευταία στιγμη στο αεροδρόμιο και έψαχνα γυρω μου να βρω δυο γνώριμα ματια μα κανένας που να μου θυμίζει κατι,έκατσα στις θέσεις που ακούγονται οι αναχωρήσεις και χαλάρωσα ανακουφισμένη, αλλωστε ειχα χρόνο ακομα...

 -"Εσεις που πήγαινετε Δέσποινης", με ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν ακριβως διπλα μου...

 Ανασηκωσα τους ώμους, σηκώθηκα βιαστικά και άρχισα να περπατάω γρήγορα προς την έξοδο...

Θυμήθηκα πως δεν ειχα καπου να παω,πως δεν κράτουσα κάποιο εισιτήριο στα χερια, και δεν ειχα πάρει μαζι μου ουτε τα ανάλογα χρήματα για να φυγω, ηταν απλα η αναγκη μου να νιώσω πως τα αφηνω ολα πισω, πως ειναι κάποιος που με περιμενει καπου εκει....Πως αυτη τη φορα δεν θα  εγκατέλειπα αυτή την τοσο έντονη επιθυμία για φυγή...

Γύρισα σπιτι χώμα,με μαύρους κύκλους και μια έντονη αναγκη να ουρλιαξω...

Καθε φορα το ίδια φωναζα στον εαυτό μου...Δεν ήμουν ετοιμη να φυγω μα ουτε και να μείνω μπορούσα αλλο...αν ειχα λιγο δύναμη τωρα θα ταξίδευα μακρυά απο ολα εκείνα που με πονάνε και ομως έμεινα εδω να τα αντιμετωπίζω, να νιώθω να με καίνε, και να ειμαι θύμα γυρω απο τα λάθη μου...Τα λαθη  που με εδεσαν με στοχο να μην μπορω να φυγω ποτε,που τα αγαπησα και μενω, που και να εφευγα θα τα κουβαλουσα για παντα μαζι μου...

Ανηθικα σωστα-λαθη

 

 

 

 

 

Εχεις ποτε κανει κατι το οποίο να θεωρητε ανήθικο αλλα να το γουστάρεις τοσο πολυ ώστε να μην σε νοιάζει,να μην σε νοιάζει ουτε για τα λόγια του κόσμου, ουτε για το πως θα το διαχειριστεί ακομα και ο ίδιος σου ο εαυτός...

 Βήματα γρήγορα, επιπόλαια και τις περισσότερες φορές βήματα που οδηγούν ολοένα πιο πολυ στο λαθος... Μα δεν σε νοιάζει...Ζωή μου λες και δεν εχεις και άδικο, αλλωστε αν το φιλόσοφισεις κανένας δεν θα νοιαστεί,στο λεω εγω που σε μια συζητήση που ειχα για μια μεγαλη αλλαγή που ηθελα να κανω στη ζωή μου,ένας απο τους ανθρωπους που έπρεπε να με ακούσει,με συμβούλεψε πως θα πληγωθεί με αυτη την αλλαγη...!Το οτι μεχρι τοτε πληγώνομουν εγω,το οτι αν τα πραγματα παρέμεναν ετσι θα καταντουσα ζωντανή-νεκρή δεν το σκευτηκε κανεις...Ουσιαστικά λοιπον παρέμενα στην ίδια κατάσταση, για κάποιους που δεν νοιαζόταν για μενα,και προστάτευαν μεσα απο μενα,τον ιδιο τουs τον εαυτό..!

Τι θα πει ο κοσμος...καθε φορα που ακούω αυτη την φράση με πιάνει μια έντονη αλλεργία και γεμίζω με ψιλά σπυράκια γύρω γυρω απο το λαιμό μου...

Οτι θέλει ας πει,οτι και να κανεις θα πει....!

Κοσμος ειναι και λεει,λεει πιο πολλα απο οσα θα έπρεπε,λεει τόσα που δεν πρεπει...Μα δεν μπορεις να τα βάλεις μαζι του,οχι μονο γιατι δεν θα τα βγάλεις πέρα, αλλα γιατι δεν υπαρχει λόγος να προσπαθεις να δώσεις σε ανθρωπους που δε σε ξερουν να καταλάβουν...Δεν σε νοιαζει να καταλαβουν..!

Μην δάκρυζεις και κοιτά εσενα ,εσενα που αν δεν σε νοιαστεις δεν θα σε νοιαστεί κανεις και οταν λεω κανεις το εννοώ,όλοι κοιτάνε εσενα σύμφωνα με το πως εισαι απέναντι τους,..Οχι πως εισαι μεσα σου...Και ειναι άσχημο να ξερεις πως παντα θα βάζουν την ευτυχεια τους πανω απο την δική σου και πως καποιες φορές θα σε χρησιμοποιούν για να την πετύχουν,μα ετσι ειναι κ δεν αλλάζει...Κανε τα λαθη σου, οσο πιο λαθος γίνεται αν μεσα απο αυτα εισαι ευτυχισμένη ...αλλωστε πραγματικά πιστευω οτι τιποτα δεν ειναι λαθος οταν σε κανει να γελας, να ερωτεύεσαι ,και να πονας τοσο ώστε να νιώθεις ζωντανή..!

 

                                                                                   

                                                                                      Στο πιο σωστο μου λαθος ....