Παντα έφευγα ...
Αλλωστε εσυ δεν μπορουσες...
Πως μπορεις να φυγεις, πως μπορει να σου φύγει κατι που δεν ηρθε,
να χασεις κατι που δεν ειναι δικο σου ;
να χασεις κατι που δεν ειναι δικο σου ;
Απο
την αρχη ηξερα πως κάποια στιγμη θα γινοταν, δεν μπορούσες να μείνεις
ουτε και εγω να σε κρατησω και οταν με αγκαλιάσες ενα βραδυ σφιχτά,
"παίζουμε" σε ρώτησα,"παμε" απαντησες...
-θαρρως η αληθεια
- αληθεια ,μου ειπες, και γελασες με εκεινη την ύπουλη φατσα που λάτρευα!
-αληθεια θα φυγεις...
-ναι κοριτσι μου, θα φυγω...
Μα
δεν θελω σου απάντησα και με πήραν τα κλάματα ... σαν μωρο φωναζα και
έκλαιγα μα εσυ με αγκαλιάσες και αντί με ενα σου ψέμμα να με
παρηγόρησεις,θα φυγω ψιθυρισες και παλι,λες και φοβόσουν τοσο μην
χασεις , μην δεν βγεις νικητής και παλι...
Δεν
νοιαστηκα για το ποτε, καθε μερα για μενα έφευγες και καθε φορα που σε
κοιτούσα ένιωθα πως ηταν η τελευταία...Τα λόγια σου και τα χερια σου τα
σφραγίζα πανω μου και οσα γλυκολογα και αν μου ειπες απο τοτε, ολα είχαν
απο πισω την λέξη "φευγω" ...
Δεν θα άντεχα τον
θόρυβο, αυτο το τσακ της πόρτας που κλείνει και εκείνο το γερό τράνταγμα
που σου δημιουργεί η απουσία του αλλου...Σαν να τρανταζει αυτη η πορτα ολη σου την ψυχη,δεν ειναι όμορφοι οι άνθρωποι
οταν φεύγουν, τους φοβαμαι, και εσυ ξαφνικα όση γαλήνη μου προσφέρες, εγινε
φόβος...
Αποφασισα πως δεν θα μπορούσα στιγμη να το ζήσω...Δεν θα άντεχα
να σε δω να φευγεις παλι ,ετσι άρπαξα την πρώτη ευκαιρια που μου πετάξες,
πήρα παραμασχαλα τον εγωισμό και όση αξιοπρέπεια ειχε μείνει απο το να
περιμενω την μερα να φυγεις, και έφυγα...
Γλίτωσα απο τα σημειώματα, τα
λουλούδια, τα κλάματα, και τις συγγνωμες...Γλίτωσα απο το να περιμενω να
γυρίσεις και πίστεψα πως ειμαι εγω αυτη που παλι φευγω, μα με σιγουριά
εισαι εσυ αυτος που δεν γυρίσες...
Παντα θα απορώ αν σου λειπω,αν μπόρεσες να εξηγήσεις τι ηταν αυτο που ο ένας εκανε στον άλλον,και ποιος έφυγε πρώτος,
ετσι για να ξερω ποιος νικησε στο τελευταίο μας παιχνιδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου