Φυγαμε καρδια μου

 

 

 

 

 Εμαθα να φευγω ,ισως αυτο να ειναι ενα απο τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα...Μπορει να φταίει το οτι ειμαι έντονα κακομαθημένη, μα σε καθε δυσκολία με δάκρυα στα ματια το βαζω στα πόδια και επέστρεφω οταν ολα μεσα μου φανταζουν πιο ήρεμα, πιο γαλήνια...

 

 Παντα θαύμαζα αυτούς που φοράνε τα γάντια του μποξ και μάχονται μεχρι να τα καταφέρουν, μα όσες φορές προσπάθησα να τους μιμηθώ το μονο που κατάφερα ηταν να καθηστερισω λιγο περισσοτερο το ταξίδι μου, διότι και παλι κυνηγημενη δραπετευα...

Με την βαλίτσα μου στο χέρι έφτασα στο αεροδρόμιο,άνθρωποι άγνωστοι περνούσαν γρήγορα απο μπροστά μου ταραγμενοι,αδιάφοροι,ευτυχισμενοι,μονοι...ποσο στα αληθεια έμοιαζε αυτο το παράλογο θέαμα με την ζωή μου...

Συνεχείς αφήξεις και αναχωρήσεις ,ανακοινώσεις που δεν σε αφορούν η κρατάνε στα λόγια τους τον προορισμό σου,και αυτες η αγκαλιές ποσο παράλογες, δεν σε αφήνουν να ξεχωρησεις τους εγκάρδιους χαιρετισμούς με τους επώδυνους αποχαιρετισμούς...ολα ίδια και παράλληλα τοσο διαφορετικά...

Δεν κοίταξα λεπτο πισω μου και δεν σκέφτηκα στιγμη πως ειμαι μονη έμοιαζα ευτυχισμένη και ένιωθα πως ολα θα ηταν καλυτερα εκει...μα μολις ειδα κενή την 26b σκευτηκε πως ισως γινόταν ενα θαύμα και βρισκοσουν εκει, να το ζήσουμε μαζι ολο αυτο,να φυγουμε μαζι,να πετάξουμε μια φορα μαζι...

Σας γράφω μεσα απο το Αεροπλανο και αφιερώνω αυτο το άρθρο σε όλους αυτους που μένουν...

 

 Οταν γυρισω θελω λιγο απο το κουράγιο σας, σταγωνες απο την δύναμη σας, και ελάχιστο απο το θράσσος σας...!