Όσες φορές και αν προσθέσουμε το μονο που θα καταφέρουμε ειναι να κανουμε ακομα πιο δύσκολο το αντίο...ολα ειναι καλυτερα τωρα, τωρα που ξερω πως δεν θα με παρεις, τωρα που αναγκάζομαι να μη σε παρω ουτε και εγω ...Περίεργο το τελος οταν δεν εχει ύποθει απο κανεναν απο τους δυο,οταν κανεις δεν θέλει να πιστέψει πως υπήρξε αρχη σε ολο αυτο,απλα απομακρύνεσαι και κάποια στιγμη σε μια τυχαία συνάντηση κοιτας βαθιά τα ματια του και ξερεις πως κατι σου θυμίζουν, κατι που ερωτευτηκες παραφορα...
Ειναι αυτη η κατηγορία των ανθρώπων που φεύγουν η διώχνεις απο την
ζωή σου και ενω μπορεις με σιγουριά να κραυγασεις πως ειναι καλυτερα
ετσι,μεσα σου περιμενεις, θυμώνεις και πονας...ξερεις πως δεν θα βγει
πουθενα μα δεν το ελέγχεις ολο αυτο, ειναι πιο δυνατό απο σενα...και
ξενύχτας περιμένοντας να σε πάρει κάποιο τηλεφωνο και μολις ξυμερωσει
ευγνωμονεις που δεν πηρε ,μια παράνοια που σε εξολοθρεύει, μα ζεις μαζι
της ..!
Eιναι σαν να το ηξερες απο την πρώτη στιγμη ολο αυτο ,για κάποιο
λόγο οι καταστάσεις δεν αλλάζουν ουτε και άλλαζαν ποτε, και απορεις γιατι
μπήκες σε αυτη την ιστορία, μα δεν μπορεις με σιγουριά να πεις πως
θελεις να βγεις...
Ο χρόνος περνά και καθε μερα γίνεται ολο
και πιο δύσκολο το να σου πω σε θελω ακομα,τοσο πιο ιδανικό το να
ειμαστε χωριά, μα μου λειπει οτιδήποτε δικο σου, η ανάσα σου, ο τρόπος που
άγγιζεις το σώμα μου, και τα βραδια μαζι σου...Oδηγώ και σκευτομαι να
ερθω να σε βρω, να μπω στην αγκαλια σου,να σε νιώσω,μα μολις περνω απο το
στενό του σπιτιού σου πατάω γκάζι να μην θυμηθώ,να γινει κατι να
ξεχάσω...να σε ξεχάσω..!
Δεν θα σταματήσεις ποτε να απορεις τι συμβαίνει σε
εκείνον... Αν ολο αυτο ειναι δική σου παρανοια, η δικο σας μυστικό.. να θες
να τον παρεις και να φοβάσαι μην σε ρωτήσει τι θελεις αντί για το αν
μπορει να σε δει , να θες να τον ρωτήσεις αν του λειπεις και να μιλάς σε
ανθρωπους πισω του, αδιάφορους......να θες να τον αγκιξεις και να ξερεις πως ανήκει αλλου μα
ειναι δικός σου...παντα θα ειναι δικος σου...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου