Ειλικρινα

 

 

 Τιποτα δεν εκανα, μπορω αν θες να στο ορκίστω,τιποτα που να μπορεις να με ενοχοποιησεις, τιποτα για να χρησιμοποιήσεις εναντίων μου,τιποτα που να μπορεις με σιγουριά να πεις πως σε πρόδωσα ουτε ερωτα-ουτε αγκαλιές-ουτε φιλια, ειχε η προδoσια μου ...

Μπορει να μην με πιστέψεις, μπορει να νομίζεις πως το ενα μου ψέμα διαδέχεται το αλλο, αλλα αυτη ειναι ολη η αληθεια, ωμή-μα καίει...καίει πιο πολυ και απο φωτιά, καίει τα σώθηκα μου, το μυαλό μου, ολο μου το ειναι καίει ...

Ήμουν μαζι του, δεν το αρνούμαι, δυο μερες κράτησε ολο και ολο, και μετα τελείωσε μα με σιγουριά μπορω να σου πω οτι το μονο που τελειώνει, ειναι αυτο που δεν άρχισε ποτε,ολα τα αλλα καπου υπάρχουν, και εκείνος υπαρχει μεσα μου....

Ακομα και τωρα που σου μιλάω, οταν ξεκαρδιζομαι, και οταν κλαίω με λυγμούς,εκείνος ειναι η βαθιά αιτία,πισω απο καθε αφορμή ... Καθόμασταν για ωρες ο ένας απέναντι στον άλλον και συζητούσαμε χωρις ενδοιασμούς, χωρις πρεπει, μα νιώσαμε τύψεις ,τύψεις για την ευτυχεια εκείνων των λίγων ωρών....τύψεις που δεν είχαμε ξανανιώσει ετσι,ουτε εγω μαζι σου ουτε εκείνος μαζι της...Με κοίταξε στα ματια ,εχει τα πιο όμορφα ματια που ειχα δει, δεν ειναι το χρώμα που τα κανουν, ειναι που ξερει να με κοιτάει και να αισθάνομαι οτι με βλεπει,οτι μπορει να διαβάσει τη ψυχή μου,δεν βλεπει αυτο που θέλει να δει,βλεπει αυτο που ειμαι,ετσι οπως ειμαι...Με ρώτησε για ποιο λόγο ήμουν εκει, δεν ηξερα ακριβώς και ουτε μπόρεσα ποτε να του δωσω να καταλάβει πως ήμουν εκει, γιατι μου αρκούσε να μιλάω σε καποιον χωρις να περιμενει κατι απο μενα,χωρις να περιμενω κατι εγω απο αυτόν,χωρις να πρεπει να βγει καπου ολο αυτο ...

Σου εχει τύχει ποτε να ντρέπεσαι για τις σκέψεις σου,για αυτα που θελεις, αυτα που νιώθεις...; Αυτο αισθάνομαι ,ντροπή,βαθιά ντροπή...Μα δε μετανιώνω,σε κοιτάζω στα ματια και δεν μετανιωνω...Μεσα μου ισως και να σου δίνω ευθύνες για ολο αυτο, αν προσπαθουσες έστω και λιγο να με διεκδικήσεις, τωρα δεν θα φτάναμε ως εδω, μα με έβλεπες να φευγω και σφραγιζες τα ματια σου,μεχρι να τα ανοίξεις ειχα απομακρυνθεί τοσο που εμοιαζε ευκολότερο το να φυγω, απο το να γυρισω πισω...! Οχι δεν θα ψάξω να τον βρω, και ουτε θελω αλλες στιγμές μαζι του ,ηταν αρκετές αυτες που έζησα, αρκετές για να σε βγάλει απο μεσα μου, αρκετές για να μου δείξει τα όρια μου, τις αντοχές μου, τα λάθη που τοσο εύκολα μπορω να κανω...Καποιες φορές οταν σκευτομαι τα βραδια μαζι του, απορώ με τα σημάδια που άφησε στο σώμα μου χωρις να με αγγίξει, και την τοσο οικία του ανάσα, χωρις να εχω νιώσει τα φιλια του,δεν τον άφησα ουτε ενα φιλι να μου χαρίσει ειχα απο σενα αρκετα,αλλα πραγματα γύρευα απο εκείνον, και τα πήρα ολα...Τα κρατάω μεσα μου και μου δίνουν δύναμη να φευγω απο ολα αυτα που μου αρέσουν λιγο,που  με περιορίζουν, που με κανουν να αισθάνομαι λίγη...Δυναμη να φυγω και απο σενα , να βρω εμενα...!