Παρεακι επιπεδου

 

 

 

 

  Ήμουν πολυ προβληματισμένη στην συζήτηση μας...συνήθως οταν ακους εμενα και την Μαρία να μιλαμε το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να γέλασεις... 

Δεν κατελαβαινοναστε καν ...αλλα λεω εγω, σε άλλα απαντάει αυτη ,καποιες φορές μάλιστα σταματάμε στη μεση συζητήσεις για να ενημερωθούμε τι γίνεται με τις παρέες γύρω μας ,οταν φεύγουμε ενώνουμε τα στοιχεία, σαν τον αστυνομο Μπέκα για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στους άγνωστους,αφότου λυθεί το μυστήριο γελάμε με τα χαλια τους,ξεκαρδιζομαστε με τα δικα μας!

 

Εχθες ομως ολα ηταν αλλιως,ενω είχαμε τελειώσει το φαγητο και ενω όλοι οι άλλοι χαζολογουζαν  τρωγωντας λουκουμάδες,νιώσαμε ξαφνικα τα κεφαλιά μας να ζεματανε οχι απο τς σκέψεις αλλα απο το μανιτάρι που δούλευε στο φουλ πανω απο τα κεφαλια μας σε ενα ταβερνάκι στα λαδαδικα...

 

Μα δεν ξερω τι εγινε και κατα ποσο μας βοήθησε η φωτοσύνθεση...Ξεκινήσαμε λοιπον να μιλαμε για αποθημενα,χρονια ερωτευμένη η Μαρία με καποιον,που ισως ποτε να μην άξιζε να κοιτάξει, επαναλάμβανε συνεχεια την ίδια φράση-->αυτη ειναι η τιμωρια μας,ουτε μαζι ουτε χωριά....και εγω προσπαθούσα με τοσο παθος να της δωσω να το καταλάβει πως αν πραγματικά ήθελε το "χωριά"έπρεπε να επιδιώξει το "μαζι"...Ετσι ειμαστε οι άνθρωποι γαμωτο μας,για ενα περίεργο λόγο οταν κάποιον τον ζήσουμε τον αφήνουμε ευκολότερα απο εκείνον που δεν είχαμε, ιδανικά ποτε....Ειναι που καταλαβαίνεις στην φθορά αν αξίζει η οχι, ειναι που συνήθως κανένας δεν σου αξίζει οταν με βεβαιότητα σου ανήκει....

 

Θυμίζουμε εκείνους τους σκύλους που βρίσκονται σε έρημους δρόμους και με παθος κυνηγάνε αυτοκίνητα που δεν πρόκειται να οδηγήσουν ποτε, μονο τα κυνηγούν και καμια φορα την ωρα που οδηγώ κόβω ταχύτητα τους αφηνω να με προσπερασουν και απορώ με την αδιαφορία τους ...τοσο τρέξιμο για το τιποτα ...τους λυπάμαι,μα τους μοιαζω...

 

 

Καταλήγω πως οσο το αποφευγεις τοσο θα το συναντάς, οσο σε τρελαίνει τοσο θα γυρνάς, οσο σε πονα θα το αναζητάς, μα αν κολλήσεις πανω του, αν το ζήσεις με πάθος, αν σταματήσεις τα οχι, τα μη, τα πρεπει, τοτε με σιγουριά θα ξερεις, αν αξίζει, αν ηταν λαθος-η σωστό ...Ισως αυτο να μας πηγαίνει πισω, το οτι δεν ενδιδουμε στα αποθημενα, δεν τα αφήνουμε να μας κυριεύσουν,να μας οδηγήσουν,να μας κατακτήσουν ...ετσι στο μυαλό μας τα δίνουμε τεράστιες διαστάσεις,παρουσιάζονται ιδανικά ...Ιδανικά τα πιο ανούσια πραγματα, οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι περνούν τον τίτλο του ιδανικού, μονο και μονο επειδη δε μας ανήκουν !

Φύγαμε με πονοκέφαλο,στην διαδρομή δεν λέγαμε κουβέντα ώσπου την ρώτησα αν ειχε πάρει χαμπάρι τους σαραντάρηδες διπλα μας που μαλωναν σαν παιδάκια δημοτικού για το ποιος ζηλεύει ποιον και ποιος άγριοκοιτάει ποιον, οχι μονο τους ειχε δει αλλα ήξερε και ακριβώς πως ξεκίνησε ο καβγάς...Αυτη ειναι η παρέα μου εμενα,για τα πιο βαθιά και τα πιο ρηχά πραγματα ταυτόχρονα..

.                                                                            σε γουστάρω παρεακι μου!