Επεσες πανω του,και ενω τα τοσο οικία για σενα χερια του σε
άγγιξαν και ενω τα ματια που νύχτες ξαγρυπνουσες για να κοιτάζεις σε
κοίταξαν,δεν σου ειπε ουτε γεια,ουτε μια λέξη ,κανενα στοιχείο πως
γνωριζεστε, και σπας το κεφαλι σου αν αυτα που έγιναν τα εζησες,πως δεν
ηταν ψέμα , πως δεν τα φαντάστηκε το άρρωστο μυαλό σου, για να
παρηγορησει τη πληγωμενη καρδιά σου..
Aν ηταν
ονειρο,αν δεν ξερεις τι σου γίνεται..;
Mα στο σώμα σου υπάρχουν ακομα τα
σημάδια του,τα χείλη στο λαιμό σου,τα λόγια του στις σκέψεις σου...Και
ας πέρασαν χρονια ολόκληρα...!
Εμειναν εκει να σου θυμίζουν πως υπήρξε, πως
οτι και αν γινει θα υπαρχει...Σηκωσες τα ματια σου και τον κοιτάξες
βαθιά, σαν να προσπαθουσες να κανεις τις σκέψεις σου εικόνα, μα δεν
μπόρεσες τιποτα να πεις, σα να είχαν στερέψει οι λέξεις, σα να μην
μπορούσαν να περιγράψουν ,ουτε συγγνωμη δεν μπορέσατε να ψυθιρισεται,σιγά,
πέσατε ο ένας απλα πανω στον άλλον αν ζητούσαται συγγνωμη για αυτο τι
θα έπρεπε να πείτε για όλες εκείνες τις στιγμές που σκοτώνες την ψυχή
του και γκρεμίζε την ζωη σου!
Είχαν περάσει
σχεδόν 15 λεπτα απο την σύγκρουση και η Μαρία συνέχιζε να μου μιλά
ασταμάτητα, μα δεν την άκουγα, μονο κάποια στιγμή που θυμωμένη με
ταρακούνησε φωνάζοντας μου
- Μακους, σου μιλάω, τον ξερεις;;;
-Οχι πια-της απάντησα- δεν τον ξερω πια!
Δεν σε ξερω πια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου