Επιστροφη

 Άρχισα να γεμίζω την αδεια βαλίτσα με ρουχα, νευρικά χωρις να δώ αν αυτα που έβαζα ταιριάζουν μεταξύ τους....Κοιτούσα την ωρα καθε τρεις και λιγο μην και περάσει ,μην και φύγουν όλοι αυτοι που με περίμεναν, και εκανα ολο κ πιο γρήγορες κινησεις,μεσα μου ηξερα οτι κανεις δεν θα ηταν εκει να μου ψυθιρισει αντίο, να με αγκαλιάσει, να μου σφίξει το χέρι, και να μου πει πως θα περιμενει να γυρισω ......

Έφτασα τελευταία στιγμη στο αεροδρόμιο και έψαχνα γυρω μου να βρω δυο γνώριμα ματια μα κανένας που να μου θυμίζει κατι,έκατσα στις θέσεις που ακούγονται οι αναχωρήσεις και χαλάρωσα ανακουφισμένη, αλλωστε ειχα χρόνο ακομα...

 -"Εσεις που πήγαινετε Δέσποινης", με ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν ακριβως διπλα μου...

 Ανασηκωσα τους ώμους, σηκώθηκα βιαστικά και άρχισα να περπατάω γρήγορα προς την έξοδο...

Θυμήθηκα πως δεν ειχα καπου να παω,πως δεν κράτουσα κάποιο εισιτήριο στα χερια, και δεν ειχα πάρει μαζι μου ουτε τα ανάλογα χρήματα για να φυγω, ηταν απλα η αναγκη μου να νιώσω πως τα αφηνω ολα πισω, πως ειναι κάποιος που με περιμενει καπου εκει....Πως αυτη τη φορα δεν θα  εγκατέλειπα αυτή την τοσο έντονη επιθυμία για φυγή...

Γύρισα σπιτι χώμα,με μαύρους κύκλους και μια έντονη αναγκη να ουρλιαξω...

Καθε φορα το ίδια φωναζα στον εαυτό μου...Δεν ήμουν ετοιμη να φυγω μα ουτε και να μείνω μπορούσα αλλο...αν ειχα λιγο δύναμη τωρα θα ταξίδευα μακρυά απο ολα εκείνα που με πονάνε και ομως έμεινα εδω να τα αντιμετωπίζω, να νιώθω να με καίνε, και να ειμαι θύμα γυρω απο τα λάθη μου...Τα λαθη  που με εδεσαν με στοχο να μην μπορω να φυγω ποτε,που τα αγαπησα και μενω, που και να εφευγα θα τα κουβαλουσα για παντα μαζι μου...