Μεινε μονο για ενα βραδυ

 

 

 

 

 Εναν καφε, μια βολτα στην παραλία , και μια ταινια που ενω θα παίζει εμεις θα καθομαστε αγκαλια στον μικρο καναπέ να τρώμε ποπ-κορν, να με φωναζεις κοριτσακι μου και να μαλωνουνε για το ποιος θα σηκωθεί να φέρει νερο...!

Ενα πρωινο ξύπνημα αγκαλια, να σου φτιάχνω πρωινο και να σου τραγουδάω το τραγουδι μας, να βλεπουμε σειρες που δε θα σου αρέσουν, και να με αναγκάσεις να βλεπω ποδόσφαιρο μονο και μονο για να μη φυγω απο κοντα σου, να τραβάμε το κουμπιούτερ ο ένας απο τον άλλον και οταν στο κλεβω να με γαργαλάς μεχρι να στο παραδώσω...

Αυτα τα πιο ασημαντα και αθώα πραγματα που δεν κοστίζουν και ειναι προνόμια τις καθε σχέσεις,ουτε καν αυτα δεν ειχα μαζι σου... Αυτο που ειχαμε ηταν λαθος ακομα και να χαρακτηριστεί ως σχέση...Παράπονο μου να δώ τον αριθμό του κντ σου ενα πρωι μπροστά στην οθωνη μου, μια απλή καλημερα και ενα θα σε σκευτομαι, που ειχα τοσο αναγκη...

 

Συνήθως με περνεις λιγο μετα τς 12:00 οταν ολα σβηνουν τοτε θυμασαι τον ερωτα σου για μενα... Χτυπάς κουδούνια και εγω με δεμένα χερια σου ανοίγω και χάνομαι στην αγκαλια σου, κόλας τα χείλη σου πανω στα δικα μου και μου ψυθιριζες στο αυτί σε θελω, μεχρι να παραδωθω,μια ωρα αργότερα σε ψαχνω στο άδειο μου σπιτι, μα δεν μπορω να σε βρω,σου προσφέρω τσιγάρο και το καπνίζω,αγκαλιάζω το σώμα μου,μυρίζω το άρωμα σου πανω μου και το ξημέρωμα με βρίσκουν μονη στο διπλό μου κρεβάτι να προσπαθώ να θυμηθω αν ειναι αληθεια,η,εικόνες που έπλασε μονο του το άρρωστο μυαλό μου...

Εγω σου επέτρεψα αυτα τα μπες-βγες σην ζωή μου και πραγματικα δεν ξερω γιατι δεν σταματάω αυτα τα βραδια που τοσο με πονάνε γιατι δεν λεω τελος σε ολη αυτη την παράνοια....

Ισως τα λιγα λεπτα που μένεις σπιτι οταν με άγγιζεις και γινομαι δική σου,με κανουν τοσο ευτυχισμένη που μπορω να αντέξω την θλίψη και τον πονο τον ημερών που θα εξαφανίστεις... και η αναμονή μεχρι να ξαναρθεις κανει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά μα οταν αργεις κοντεύει να σπάσει και θελω τοσο να σπάσει ετσι θα σε βγάλω μια για παντα απο μεσα της...

 

Μου γίνες βάρος και ειμαι αδύναμη να σε σηκωσω μα ακομα πο αδύναμη να σε αφήσω...!Θελω να το ζήσω σε καθε του υπόσταση ολο αυτο, αδιαφορώ που με πληγώνει, μα κάποιο βραδυ θελω να μείνεις, να μην σε περιμενει κανεις...Και οταν θα ξυπνησουμε, μια αγκαλια και ενα φιλι ετσι για να νιώσω μια φορα λιγο φυσιολογική μεσα σε αυτή την παρανεια..!