Οχι αλλες τελευταιες φορες

 

 

 

 

 

 Οδηγούσα σα να με κυνηγουσαν,ηταν ήδη πολυ αργά και στο δρόμο ελάχιστα αυτοκίνητα τα οποία άφηνα πισω μου, έφτασα και πάρκαρα,έψαξα τα κλειδια του σπιτιού,μπήκα με βιαστικές κινήσεις μεσα,ανέβηκα τη σκάλα, κοίταξα των εαυτό μου στον καθρέφτη, έπειτα μπήκα στο δωμάτιο μου και ξεσπασα, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να φωνάζω γιατι στους σιωπηλόυς τοίχους....

Τη τελευταία φορα την αισθάνεσαι,τη ξερεις,τη νιώθεις,δεν εχει αναγκη να ειπωθεί απο κανεναν,ολα δείχνουν ματαια ιδανικά,και η αγαπη σου απέραντη ,ετσι ειναι...Οταν φευγεις απο κατι,παντα μοιάζει μεγαλειώδες, και εσυ ασυμαντη και αδύναμη να σηκώσεις το βάρος του αποχωρισμου, μα αυτη την φορα ηταν διαφορετικά ηταν ενα τελος που το είχες αναγκη,είχες ακούσει οσα ακριβως ψεμματα ήθελες να ακούσεις,σου σερβιριστικαν ιδανικά και έκαναν για λιγο την καρδιά σου να αναπνεύσει...

 

Μεσα στους λυγμούς ξέσπας σε γέλια καθώς θυμασαι να σου λεει αν θα μπορέσεις να διαχειριστείς το οτι δεν θα τον ξαναδείς, γελας γιατι ξερεις, ξερεις καλυτερα απο τον καθέναν πως μπορεις, μα αυτο το μπορω κρύβει ατελείωτο πόνο απο πισω,κρύβει ξενύχτια,δάκρυα,μα δεν ειναι τοσο δύσκολο πια,το πέρασες και πριν,τοτε που σε χαρακτήριζε η λέξη αδυναμία,τοτε που ησουν ετοιμη να θυσιάσεις την ζωή σου για καποιον,που θυσίασε με την πρώτη ευκαιρια εσενα....

 

Θέλει μαγκιά, θράσος και θαρρως να σε κοιτάξει ο άλλος στα ματια και ενω εσενα σου ξεφεύγει το σαγαπω εκείνος να σου πει δε νοιάζομαι...οπότε η εύκολη λυση, η πιο ανώδυνη αν θες ειναι να προσποιηθει πως ενιωσε και εσυ να τον κοιτάξεις με τα αλλοτε αθώα σου ματια και να πιστεις απο το ψέμα του,να αισθανθείς πως χαϊδευει τις πληγές σου, πριν τις ρίξει και παλι αλάτι...

Πέρασαν μερες,θα περάσουν και αλλες,τα βραδια αισθάνομαι πως τιποτα δεν τελείωσε,ξενυχτάω και αναλύω καθε σου λέξη αλλες φορές συμπληρώνω στα λόγια σου ιδανικές φράσεις που δεν τόλμησα να πω και έπειτα  δαγκώνω αργά τα χείλη μου μεχρι να ματώσουν παντα σε ενοχλούσε αυτο,ισως επειδη αυθόρμητα σε εκανε να μου εχεις αδυναμία...

Περίεργη αίσθηση αυτη του "ποτε ξανά "μα δε γίνεται κ αλλιως...Οι άνθρωποι αλλωστε ειναι κομπλεξικοι, και δεν βγάζω σε καμια περίπτωση τον εαυτό μου απο εξω, θέλουν κατι πολυ,ζουν,αναπνέυουν για αυτο και το διώχνουν μονο και μονο για το τι θα πουν οι άλλοι,για το οτι δεν ειναι σωστό,και το τι πρεπει..Μια ολόκληρη μάζα ανθρώπων και κανεις μας δεν κανει αυτο που πραγματικα θέλει απο φόβο,ανασφάλεια,ταμπού...

 

Mπορείς να μου στερήσεις τα παντα μα οταν κλείνω τα ματια παντα θα σε βλεπω ευτυχισμένο εξαιτίας μου ,στα ονειρα μου δεν θα φευγεις, δεν θα υπαρχει τελευταία φορα και οταν σε ρωτάω αν φοβάσαι να με ερωτευτείς με θράσος θα μου άπαντας σε ερωτεύτηκα ήδη...! 

                                                                                                     .......................