Ψαακι,ξυπνα ψαακι

  Με πηρε τηλεφωνώ μες το καταμεσήμερο,μόλις ειχα τελειώσει τη δουλεια,και αισθανόμουν ολο μου το σώμα κομμάτια,οπότε το μονο που δεν θα ηθελα να ακουσω ηταν γκρίνια... παρόλα αυτα εκανα τη κίνηση και σήκωσα το τηλέφωνο...

-"Αννα ψοφησε το ψάρι μου"...ελεγε και μυξοκλαιγε!

Οταν της ειχα υποσχεθει εκείνη την ημέρα μεσα στι αυτοκίνητο, παντοτινή φιλια και οτι θα την στηρίξω σε οτι χρειαστεί δεν εννοουσα ακριβώς αυτο...Καθώς οταν λες σε καποιον θα ειμαι εδω για σενα δεν εννοείς και για οτι βλακεία σου ερθει στο κεφάλι...

"Ενταξη πως κανεις ετσι"?Της απάντησα με σταθερή φωνή κρατωντας τον εαυτό μου να μην βαλω τα γέλια...Σιωπη στην απεναντι γραμμη!"Ποσο καιρό το είχες";τολμω να ρωτισω!

"Δυο μήνες"ακουστικέ παλι η κλαψιαρικη φωνής της!

"Συγχαρητήρια φιλενάδα μου,εγω δεν εχω καταφέρει ποτε να κρατήσω στη ζωή ψάρι παραπανω απο δέκα μερες,δεν ξερω τι εκανα λαθος,το τάιζα πολυ,το τάιζα λιγο,δεν το εκανα μπάνιο συχνά,δεν του βάζα νερό,δεν ξερω τι εκανα λαθος πάντως δεν τα εχω καταφέρει"....

"Αννα μην λες χαζά"με επανέφερε "σου λεω ψοφησε"!

"Οκ βρε καλο μου,ποσο δεμένη μπορεις να εισαι με κατι που δε ζει καν στο ίδιο περιβάλλον,αυτο ζει σε υδάτινο και εσυ σε υπαιθριο,αν νομίζεις οτι είστε δεμένοι,τότε κανεις λαθος...Και το κλείσαμε ετσι απλα,και ουτε στην κηδεία που θα την εκανε το απόγευμα πήγα...!Πες με σκληρή αν θες,αλλα αρνούμαι να σώσω τελειωμένες κατάστασεις...

  Εκείνο το μεσημερι εκανα εναν παραλογο συνηρμο,συνειδητοποιώντας  κατι πολυ ιδιαίτερο...Για κάποιο λόγο εμεις οι άνθρωποι δενομαστε με πραγματα και ανθρώπους διαφορετικά απο εμάς που πλην όλων των άλλων,δε μας προσφέρουν τιποτα,γιατι μη μου πεις οτι ο μονομάχος που είχε η φίλη μου στην γυάλα,της πρόσφερε συντροφικότητα γιατι θα μαδισω μπουκλα μέχρι φαλακρης πτώσης... Την μονη φορα που πραγματικά ένιωσα την παρουσία ενός ψαριού,ηταν στο βιντεο κλιπ του Βαρδή "ισως ισως μια μερα"εκει μάλιστα,ηταν που το ψάρι ηταν και τον δυο,ειναι που έμεινε στον εναν,ειναι που κάποια στιγμή πέφτει και η γυάλα και μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα θα ζήσει δεν θα ζήσει,πάντως το σίγουρο ειναι οτι πιο πολυ μας εννοιαζε τι εγινε το ψάρι,παρα με τον Βαρδή και την δίμετρη!

 Δεν ξερω τι ειναι αυτο που μας κανει να πέφτουμε με τα μούτρα σε οτι απέχει τοσο απο μας τους ίδιους...Ισως ειναι η διαφορετικότητα που μας καθιστά να μένουμε με ανοιχτά τα ματια θαυμάζοντας ολα αυτα που δεν θα κάναμε ποτε,ισως η αναγκη να αλλάξουμε την καθημερινότητα μας, ισως ομως ειναι και μια αφορμή για να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση ....Γιατι θέλει μαγκιά να κοιτάξεις το διαφορετικό και να πεις πως εισαι καλα εκει που εισαι ...Εμεις οι γυναίκες ομως εχουμε το εξής ελάττωμα,μπορούμε να ερωτευτουμε το οτιδήποτε και καθώς με κατι τοσο διαφορετικό απο εμάς υπάρχουν χιλιάδες εμπόδια,αυτο ειναι που μας εξιτάρει,μας τρελαίνει,μας ορίζει... Ώσπου οταν σταματήσουν ολα τα εμπόδια και ολα βαδίζουν νόρμαλ,σκαει η τεραστια φουσκα, βγαίνεις τρομαγμένη απο ολο αυτο και ουρλιαζεις σε φίλες και γνωστές πως σε άφηναν να εισαι με αυτόν τον τύπο που το μονο σας κοινο ειναι η λατρεια για πατατακια με ξυδι,γιατι γλυκια μου ωραίο το διαφορετικό δε λεω,αλλα ειναι ωρες που αναζητάς τον εαυτό σου,σου λειπει να χαμογελάς για σενα,να ανάπνεεις για σενα,η απλη γλυκια σου καθημερινοτητα...

Αλλωστε οπως πολυ σωστα λένε οι φίλοι μας οι κινέζοι,ενα πουλί και ενα ψάρι μπορούν να ερωτευτουν,αλλα που θα χτίσουν την φωλιά τους!

Καλημερουδια πριγκιπισσες,
μην ξεχνατε να χαμογελατε σας κανει 3765 φορες,ομορφοτερες!
Σμουατσ!