Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα

 

 

  Ο μπαμπάς μου λατρεύει τα φασόλια , ναι καλα ακούσατε οταν η μαμα μου έφτιαχνε φασόλια έπεφτε με τα μούτρα στο φαί επαναλαμβάνοντας μας πως δεν έχουμε ξαναφαει τέτοια φασόλια ώσπου με αυτήν την τρελαμένη φάτσα που είχε μας επειθε όλους να δοκιμάσουμε και καταλήγαμε οχι μονο οτι έχουμε ξανάφάει αλλα οτι δεν αλλάζει και τιποτα απο αυτη την χαλια γεύση που έχουν τα φασόλια...Η μαμα εχει το ίδιο με τα ρεβυθια(εκτός αν προσποιηται).Η Αδερφη μου λατρεύει την κοτόσουπα και εγω πεθαίνω με το πρασοριζο...Ποτε κανεις δεν ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει οταν άνοιγε την κατσαρόλα και έβλεπε το αγαπημένο φαί του αλλού αλλα ελα που ο τυχερος τις ημέρας έτρωγε τοσο που χρειαζόταν να βάλουμε όλοι ενα χεράκι για να τον μεταφέρουμε στο υπνοδωμάτιο του!

Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις επιλογές του καθενός μας...

  Μια μερα λοιπον έβγαλα τον σκύλο μου βόλτα μαζι με μια φίλη...Δεν συνηθίζω να σχολιάζω ανθρώπους και για να πω κακό λόγο πρεπει να το τραβάει ο οργανισμός του αλλου ετσι ενω περπατούσαμε και είχε και εναν ήλιο να και ο σκύλος μου με τραβολογουσε ολο και πιο κοντά στην θάλασσα,ξαφνικά περνάει μια τυπισσα με κανά δυο,δεκα,εικοσι κιλά παραπανω(μίλησε τωρα το ξιγκι )αλλα δεν ηταν μονο τα κιλά ηταν κ εκείνο το μπλουζάκι που δεν ήθελε να γίνει φόρεμα και το είχε ζορισει το καημένο και εκείνη η γοβα η φούξια που δεν μου έδενε με την γαλάζια καμπαρντινουλα...

Ετσι λοιπον εγω και η φίλη μου σαν σωστές καρακαξες ρίξαμε ενα υποτιμητικό βλέμμα στην κοπελα και εγω αναρωτήθηκα τι ειχα κανει λαθως για να μου το ξεπληρώνει ο θεός με τέτοια θεάματα...?

Και εκει που στάζω δηλητήριο που να μου ξεριζωθει η μπουκλα αν το ξανακάνω περνώ χαμπάρι τον διπλανό...ναι ναι πολυ καλα ακούσατε η δέσποινης συνοδευόταν απο εναν οχι και τοσο άσχημο νεαρό με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που την είχε στην αγκαλιά του και μόλις πηρε χαμπαρι τα φαρμακερά βλέμματα απο τις κλωσσες,της έδωσε ενα ζουμερό φιλι για να χουμε να λέμε...

Ετσι έστρεψα το βλέμμα μου και παλι στην δική μου παρέα και ειδα οτι το μονο αρσενικό που υπήρχε ηταν ο σκύλος μου που καμία διάθεση δεν είχε να μας υπερασπιστή σε οποιοδήποτε κακόβουλου βλέμμα καθώς κυνηγουσε για δικούς του λόγους μια μύγα,και οτι τελικα μπορει στα δικά μου ματια η τυπισσα να είχε τα μαύρα τις τα χαλια αλλα για εκείνον ηταν το κορίτσι του η προγκιπισσα του και δεν έχασε λεπτο για να μας το αποδείξει...Σκέφτηκα πως αν και ήμουν μια κουκλιτσα ζωγραφιστη δεν με είχε υπερασπιστεί ποτε κανεις ετσι και ας υπήρχαν φορές που ένιωθα πως το ειχα αναγκη...Χαπακοθηκα λοιπον και ειπα να σας γραψω...


Δεν διαφωνώ η εμφάνιση μετράει,αλλα κανέναν δεν τον κρατάει...Γιατι η ομορφιά ειναι στην λάμψη τον ματιών. στην αγνότητα τις ψυχής,στην αθωότητα της καρδιάς.... Σε εκείνα τα χαμόγελα που προσφέρεις και κανεις τους άλλους να πλημμυριζουν για σενα απο αγαπη...Αλλωστε ο καθενας απο εμας αρεσει,τρελαινεται,παθιαζεται, εθιζεται και ερωτευεται αλλα πραγματα...
Πρώτα απο ολα ομως πρεπει να αγαπηθεις εσυ τον εαυτό σου,το σώμα σου,την στραβια η πλακουτσοτη σου μύτη,τα αδύνατα πόδια,τα χοντρά μπουτια...Και έπειτα θα βρεθούν άνθρωποι που θα λατρεύουν αυτές τις χαζές μικρές αδυναμίες ...Θα ειναι ετοιμοι να σε υπερασπιστούν ανάμεσα σε χιλιάδες κοσμο γιατι θα ξέρουν πως ο χαρακτήρας σου βάζει κατω χιλιαδες φουσκωτούς κωλους και δισεκατομμύρια καλλίγραμμα πόδια...Και θα εισαι για αυτόν οτι ηταν για τον μπαμπα μου τα φασόλια και ας κάνουν όλοι οι άλλοι μπλιαχ....!Σκασιλα του!!!
 

Σας αγαπω νεράιδες μου!!!!Καλη σας μερα!