Δύσκολα πρωινά

     

       Είναι κ εκείνες οι μερες που ξυπνάς νωρις...ετσι για την εμπειρία! Ανοίγεις τα ματια σου και λες να αυτή την μερα περίμενα, σήμερα θα αδραξω.
      Σηκωνεσαι,πλένεσαι,συμμαζευεσαι,αλλά σιγά σιγά η θετική πλευρά του είναι σου σε εγκαταλείπει, γίνεται ίδια με εκείνη των άλλων ημερών που σε φθηρουν,σε ξεβαφουν!κ εκείνο το χαμόγελο που έλεγες δεν μπορει να μου το διώξει ουτε μπουλντόζα,τωρα με τα βίας κρατιέσαι να μην βάλεις τα κλάματα και ρεζίλεψεις τς πρωινές υποσχέσεις!!!ειναι που παλι σκέφτεσαι εκείνον,ειναι που παλι δεν σε σκέφτεται αυτος, ειναι οι φορές που δαγκωθηκες κ δεν είπες ολα αυτα που σε χρωστουσες να πεις,ειναι όλες εκείνες οι στιγμές που αντί να τα κανεις ολα πουτάνα κ με ψηλά το κεφάλι να τραγουδήσεις με στυλ αλεξιου φευγω τωρα φευγω,ψυθιρισες ειμαι ακομα εδω πλήγωστε με ασύστολα,άρα τι σου φταίει λοιπον και αυτο το δόλιο το χαμόγελο που δεν εχει όρεξη να σε ακολουθήσει πια.Σωπαινεις ουτε οι σκέψεις σου δεν ακούγονται πια μονάχα εκείνα τα βουρκωμένα ματια μιλάνε,που ακομα και αν πέρασαν τόσα,ακομα πιστεύουν πως ολα θα ταν αλλιως,αν ήσουν εδω...