Λιγο

 Έμαθα στο λιγο ...

Λιγο φαγητό στο πιάτο,λιγο νερό στο κρασί μου, λιγη ζάχαρη στον καφε μου, λιγο,ακομα λιγο, ολα ηταν λιγο και για λιγο...!

Και δεν το ηθελα το πολυ,δεν το έμαθα, με τρομαζε, με τρομάζει ακομα και τωρα το πολυ...

Οταν δεν εχεις συνηθίσει κατι, οταν δεν εχεις γευτει  πως ειναι να το εχεις, οταν αρκεστεις στο λιγο του, σου φτάνει, σου μοιαζει ιδανικό, αρκεισαι με το λιγο και καποιες φορές τολμάς να ζητήσεις λιγο ακομα, αλλα οχι πολυ, ποτε δεν ζήτησα πολυ ...

Και αν καποιες φορές ανεξήγητα σου δοθηκε, το έδιωξες κρατώντας παλι το λιγο, ετσι ηταν γραφτό σου, ετσι το γουστάρες εσυ...Δεν ήθελες να σε ξεπερνά , αλλωστε αν κατι ειναι πολυ κινδυνεύει να γίνει πιο πολυ , να μην σου ανήκει , να σου επιβληθεί να σε τρομάξει , και έπειτα να γίνει ισχυρό, τοσο ισχυρό που να μπορει να σε αλλαξει, να σε κατακτήσει, και έπειτα να σε αφησει,να χαθεί,να το χασεις και εσυ...

Ετσι εγινε μαζι σου, λιγο,μονο λιγο ...γιαυτο το λιγο σου ζούσα....
Οσο περνούσε ο καιρός άντεχα,συμβιβαζομουν, μα η ψυχή μου αναζητούσε περισσοτερο...
Οχι εγω αληθεια η ψυχή μου ηταν αυτη που δεν άντεχε το λιγο σου... Πως να δεχτεί να σε μοιράζεται , να σου μιλάει λιγο, να σου γελάει λιγο, να σαγαπαει λιγο...Εβαλε πλώρη για το πολύ ...η ολα η τιποτα ,οχι αλλο λιγο, οχι το λιγο σου...

Δεν το αντέξες το πολυ ,ηταν παρα πολυ και για μενα...Οπως μαθει ο καθενας, και εμεις δεν μαθαμε ετσι...δεν έμαθα να δίνω πολλα, έμαθες και εσυ στο να σου δίνουν λιγα....
Δεν μας βγήκε το πολυ, μα δεν γυρίσαμε στο λιγο, καταλήξαμε στο καθόλου ...

Δεν το θελω το καθόλου
,δεν το μπορω ,με σκοτώνει...θελω να ειμαστε οπως τοτε,τοτε που σου έδινα λιγα και εσυ λιγότερα και ισως κάποτε αυτο το λιγο ξεπεράσει το πολυ εκείνων που καμαρώνουν και διαφημίζονται ...

και γίνει λιγο περισσοτερο απο το πολυ τους...