Αντιπαλοι

 Από τα μαλλια την τραβήξατε αυτη την σχέση,και μόλις προσπαθούσε να ορθοποδήσει την χτυπουσατε με δύναμη στα πόδια... 

Προσπαθούμε λέτε στους απέξω,προσπαθούμε λέτε και στον εαυτό σας....ψέμματα γεμίσες το μυαλό σου,και την ψυχή σου με ψεμματα...Ποτε δεν προσπαθήσες,οσο πήγε μονη της ,αυτο ηταν,και μετα την σερνατε....Την βδομάδα τεσσερις φορές δηλώνεις χωρισμένη,και τις υπόλοιπες προσποιεισαι την ελαφρώς ευτυχισμένη,αλλα άρχισε να μυρίζει η σχέση,να εννοχλει τους διπλανούς σας,να εννοχλεί εσάς τους ίδιους...

Δεν χωρίζεται οριστικα γιατι αγαπιεστε,και εγω που το ακούω γελάω,γελάω με ήχο και έπειτα βουρκώνω απο λύπηση γιατι την έζησα αυτη τη σχέση και μονο λύπηση προκαλεί,σε εσενα,σε εκείνον, στους γύρω σας,όλοι την λυπούνται...

Πως γίνεται να λες αγαπη αυτο το πράγμα , στον χωρισμό μιας ώρας ήδη εχει βρεθεί και για σενα και για κείνον το τριτο πρόσωπο  που θα σου κανει παρέα να ξεπέρασεις τον χωρισμό και αφου με το καλο καταλάβεις οτι δεν σου κανει θα επιστρέψεις με την ουρά κατω απο τα σκέλια θα δηλώσεις  ανάκωχη και παλι απο την αρχη,παρακαλώντας να μην μαθευτούν οι βρόμιες σας, αλλα δεν θα είστε δυο,είστε τέσσερις γιατι τα κουβαλάς τα λάθη,που ολο και πληθαίνουν ..Και οταν παλι μαθαινονται η εσυ η ίδια έχεις την αναγκη να αποκαλύψεις,εκει εχει ακομα περισσοτερο γέλιο γιατι το δέχεται και εσυ το δέχεσαι δεν διαφωνώ όλοι κανουμε λάθη αλλα πλέον δέχεσαι και δέχεται το επαναλαμβανόμενο αυτο λαθος και δεν σε πονα αληθεια δεν σε πονα  με απάθεια το δέχεσαι γιατι πλέον δεν έχεις αναγκη,δεν τον έχεις αναγκη....

Και ετσι επειδη δεν εισαι διατεθημενη να δεχτείς οτι χάνεις κατι που απο καιρο χάθηκε,δέχεσαι να χάσεις εσενα την ίδια ...η αγαπη ομως δεν ειναι ετσι,αν πραγματικά αγαπας δεν μπορεις απλα να προσπερασεις... σαπίζει πρώτα το ειναι σου και ενω συγχωρείς ειναι σαν να καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό να πονα και να θυμάται...

Εσυ ομως λειτουργεις σαν  κακομαθημενο,και εκείνος σαν ενα παλιό μπλουζάκι σου που το ξεχωρίσες σε αυτα που δεν τα θελεις,δεν θα τα φορέσεις και μόλις έβλεπες την αδερφη σου η σε όποιον το είχες χαρίσει να το φορα τότε καταλάβαινες το ποσο τέλειο ηταν και χτυπιεσαι και ουρλιαζεις γιατι το θελεις πισω,μα στιγμή δεν σκευτηκες οτι πηγαίνει σε εκείνη,οχι σε εσενα,εσυ το δοκίμασες,το πετάξες και τωρα απο φόβο μην το πάρει κανεις άλλος το διεκδικείς παραφορα!"Εχουμε ωραίες αναμνήσεις εγω και αυτος" σκέφτεσαι ετοιμη να απολογηθεις, δεν διαφωνώ ηταν ωραίες αλλα δεν έχεις να προσθέσεις τιποτα ωραίο πια, αντιθέτως η ανάμνησεις χλωμιαζουν, αρρώσταινουν, δακρύζουν γιατι συγκρίνοντας με τις παλιότερες και απορούν πως γίνεται ετσι πως γίνεται να γίναται ετσι!

Κάποια στιγμή ευχομαι να καταλάβεις να τον κοιτάξεις στα ματια και να του πεις πως δεν παει,εκείνος θα γελάσει γιατι είπες χιλιάδες φορές δεν παει και χιλιάδες πήγε....αλλα αυτη τη φορα θα το εννοείς δεν θα το κανεις για σενα ουτε για εκείνον αλλα για αυτο που κάποτε έμοιαζε παραμυθένιο και τωρα σάπισε... Και οταν αποφασισμένη να σώσεις αυτές τις λίγες αναμνήσεις φυγεις τότε θα ειναι που θα καταλάβει και οταν θα σε πετύχει καπου, κάποτε θα σου χαμογελάσει που δεν δέχθηκες να πατάς αυτο που είχατε,να πατάς εκείνον,να πατάς τον εαυτό σου,να πατάς εσάς...και ισως τότε ξαναρχίσει,με νέες βάσεις,νεα δεδομένα,νεα ονειρα η μάλλον οχι ξαναρχίσει,

αρχίσει σκέτο!