Είναι και κάτι έρωτες που τρέχουν...
χωρίς κατεύθυνση, χωρίς όρια, μόνο τρέχουν...Δεν χαμπαριάζουν ανηφόρες, κατηφόρες, λακούβες η νερά ...τρεχουν ασταμάτητα ...κρατάς το χέρι του και τρέχεις, χωρίς να σε νοιαζει αν είσαι προς την σωστή κατεύθυνση, αρκεί που η καρδιά σου γελά, τι γελά δηλαδή, ξεκαρδίζεται και τον κοιτάς στα μάτια και λες ΕΣΥ είσαι,πάντα ΕΣΥ ήσουν...Και μισείς τς στιγμές που πέρασες μακρυά του, και καταριεσαι τα δευτερόλεπτα που δεν είσασταν μαζί και μουτρωνεις με τα μνμτ που δεν είναι από εκείνον...
Δεν είσαι πια δικιά σου,δικιά του λες και γεμίζει το στόμα σου με αυτή την γλυκά που μόνο η σοκολάτα προσφέρει!Κοκκινα φανάρια δεν υπάρχουν για σας ενω τον αγκαλιάζεις τρέχεται ασταμάτητα , κανεις δεν σας πιάνει, φοβαται τον τοσο έρωτα, και όλοι αυτοί που προσπερνατε, με τα ματια ορθάνοιχτα σας χειροκροτούν και σεις βάζεται τα δυνατά σας για να τερματισετε, αλλα η αγαπη δεν τερματίζει πληθαίνει ολο και πληθαίνει, και αυτος ο έρωτας ποσο μαγικό πράγμα πόση ένταση σου δίνει, και κανει τα πόδια να τρέχουν και την καρδιά να πετά σε ενα δικο της κοσμο...μαγικό, υπταμενο...
Αν σκόνταψεις, αν πέσεις, η αν χτυπήσεις ενα πράγμα να θυμασαι τις στιγμές αυτές που ένιωθες οτι δεν θα σε πιάσει κανεις τις στιγμές που οι άλλοι περπατούσαν και εσυ πετουσες...
Αυτές εχουν αξία, και κρίμα που υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι ερωτες που δεν έτρεξαν...
Ποτε δεν επεσαν,ουτε και πεταξαν ποτε...!
Στο νουμερο 242...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου